Húsfreyjan - 01.01.1966, Blaðsíða 13

enginn tími til að matreiða neitt, svo þú
verður að sjá um að þið fáið ærlega mál-
tíð á kvöldin, þegar þið komið heim.
Hún tók bangsann minn ofan af rúminu
og lét hann á stólinn. „Það fer nú að stytt-
ast í að þú hafir hann hjá þér, elskan,“
sagði hún.
Ég slökkti og starði lengi út í myrkrið.
Hér mótaði fyrir gamalkunnum hlutum og
ég lieyrði mömmu telja upp að hundrað
meðan liún burstaði á sér hárið í haðlier-
berginu. Allt í einu stökk ég framúr og
greip bangsa minn. Það var bæði ilmvatns-
og ryklykt af honum og perluaugun hans
voru köld viðkomu, en mér leið betur og
bráðlega’ sofnaði ég.
Daginn eftir vorum við rétt l)úin að
borða þegar mamma tók fram strauhrettið.
„Ég geymdi fimm skyrtur af pabba þín-
um, svo að þú gætir straujað þær. Ég hef
tekið eftir, að Tony er alltaf í hvítum
skvrtnm, svo hann verður að fá lireina
skvrtu á hverjum degi og þér veitir ekki af
að æfa þig, svo þú verðir fljót að strauja
þær. Fyrst straujar þú öll tvöföhlu stykk-
in, svo ermarnar svo flibbann og seinast
brjóstið.“ Og svo fór hún inn og horfði á
sjónvarp með pabba.
Ég var sveitt og þreytt þegar dyrabjall-
an hringdi.
„Hún er frammi í eldhúsi,“ heyrði ég
mömmu segja. „Hún er að æfa sig.“
Tony hlammaði sér á eldhússtól. „Þú ert
þreytuleg,“ byrjaði hann, „og hárið á þér
í lufsum.“
Ég skellti járninu á ristina. ,Ætli þú vær-
ir ekki líka þreyttur og úfinn, ef þú værir
húinn að strauja í tvo klukkutíma,“ sagði
ég reið.
„Ertu æst?“ spurði Tonv og hlístraði
milli tannanna.
„Blístraðu ekki svona,“ sagði ég. „Hvað
notarðu margar skyrtur á viku?“
„Eina á dag, tvær, ef ég fer út á kvöld-
in.“
Ég lokaði angunum og sá fyrir mér enda-
lausar raðir af hvítum skyrtum. „Maður
getur líka fengið skyrtur, sem ekki þarf að
strauja,“ sagði ég vonglöð. „Pabbi er svo
HÚSFREYJAN
gamaldags, að hann vill endilega vera í
þessum . ..“
Tony lyfti liendinni. „Ég er lionum al-
gerlega sammála. Ég læt meira að segja
strau ja skyrturnar mínar, sem ekki þarf að
strauja.“
Ég ætlaði að fara að segja dálítið ljótt,
l>egar mamma kom fram, raulandi eitt-
livað, sem líktist brúðarmarsinum.
„Þú sagðir, að þau yrðu eyðilögð þegar
þú giftir þig,“ sagði Tony nokkru seinna.
„Mér heyrist að þau vilji losna við þig sem
allra fyrst.
Seinna sá ég, að þetta átti að vera fynd-
ið, en þegar komið er að síðustu skvrtunni,
þá er kýmnigáfan horfin. Ég starði á hann
og meðan ég starði, gleymdi ég járninu.
Allt í einu gaus upp brunalvkt. „Þetta er
þér að kenna,“ kveinaði ég og horfði skelfd
á hrúna blettinn á bakinu á spariskyrtunni
hans pabha.
„Þetta var vel af sér vikið,“ sagði Tony
glottandi og af því að liann hló og mér lá
við að skæla, þá sagði ég sitt lítið af hverju
og vísaði honum svo út um aðaldvrnar.
Þegar mamma kom út í eldhúsið, stóð ég
og skældi ofan í skyrtuna. „Er Tony far-
inn?“ spurði hún sakleysislega, þó ég vissi,
að hún liafði hevrt hvert orð. Svo sá hún
skvrtuna.
„Við verðum öll fyrir óhöppum, elskan,“
sagði hún. „Þetta er svo neðarlega, að það
gengur niður í buxurnar og enginn sér
það.“
En nú þoldi ég gæðin verst af öllu og
grét enn meir. Mamma strauk mér um liár-
ið.
„Allar ungar brúðir eru taugaóstyrkar
fyrir brúðkaupið,“ sagði hiin. „Gráttu bara,
það lagast.“
„Ég er engin ung brúður,“ snökti ég,
„ég vil ekki giftast Tonv og hvítu skyrt-
unum hans þó hann væri eini maðurinn í
heiminum ...“
„Henni var illt í liöfðinu, svo hún er
háttuð,“ heyrði ég að hún sagði við pabba,
en ég kallaði niður og sagðist aldrei fá
Framh. á hls. 36.
9