Húsfreyjan - 01.01.1966, Blaðsíða 25

SPURT OG SVARAÐ
Spurning: Hvernig á að sjóða lirogn svo
að þau springi ekki?
Svar: Bezt er að vefja álþynnu (alúmín-
pappír) utan um hvert lirogn, stráið fyrst
dálitlu salti yfir lirognin. Leggið þau síð-
an í pott og liellið köldu vatni yfir, svo að
það liylji alveg hrognin, (pakkana).
Sjóðið lirognin 15—45 mín. við liægan liita.
Fer suðutíminn eftir því, live þau eru stór.
I staðinn fyrir álþynnu má einnig nota t. d.
smjörpappír eða sellofan.
Spurning: Hvernig á að fara með nælon-
skyrtur, sem liafa orðið heiðgular, þegar
þær liafa verið látnar í klór?
Svar: 1 „Tvatthoken“, er Konsumentinsti-
tutet í Stokkhólmi hefur gefið út fyrir
nokkrum árum, er sagt frá þessu fyrirbrigði,
og veit enginn af liverju þetta kemur, en
helzt er álitið, að þvottaefnið, sem lxefur
verið notað til að þvo úr skyrtuna og klórið
kunni í sameiningu að liafa þau álirif, að
nælonið verði heiðgult. Er því eindregið
varað við að nota klór á nælon, því engin
ráð virðast duga til að fjarlægja gula litinn.
Ennfremur hafa sumir þá reynslu, að sí-
slétt baðmullarefni, (sem lítið eða ekkert
þarf að strjúka) eins og t. d. livítar poplín-
hlússur, verði götótt, sé það látið í klór.
Húsmæður skulu því atliuga, að láta ekki
slíkan fatnað verða mjög óhreinan og lield-
ur ekki láta liann liggja óhreinan í lengri
tíma, því þá kann að vera erfitt að ná
óhreinindunum burtu.
Spurning: Hvernig er bezt að leysa þann
vanda, sem kann að rísa í fjölbýlisliúsum,
þar sem aðeins er eitt þvottahús til sameig-
inlegra afnota fyrir alla íbúa lmssins?
húspreyjan
Svar: Leitað var til Leiðbeiningastöðvar-
innar úr einu fjölbýlislmsi liér í bæ, þar
sem íbúunum fannst þeir liafa of stuttan
tíma til að þvo og ganga frá þvotti
sínum. Um þrjátíu fjölskyldur nota
þvottahúsið og hafa það til umráða liálfan
dag, um það bil 18. livern dag. í liúsinu
var gert ráð fyrir tveim þvottaliúsum, en
eins og sakir standa er einungis annað
þeirra notað, og vildu flestir íbúarnir ekki
kosta upp á aðra sameiginlega, stóra þvotta-
vél, þeytivindu og strauvél eins og er í
því þvottahúsi sem fyrir er. Nú var spurn-
ingin, livað hægt væri að gera til úrbóta,
sem ekki væri of kostnaðarsamt, og var
húsnefndinni falið að gera tillögur.
Við fengum vitneskju um það að í öðru
sambýlislmsi voru fjölskyldurnar mjög
ánægðar með fyrirkomulagið í sínu þvotta-
liúsi. Töluðum við því við liúsvörðinn þar,
og var liann svo elskulegur að bjóða okkur
að skoða þvottaliúsið, og skýrði liann um
leið frá skipulaginu. „Sjón er sögu ríkari“,
segir máltækið. Hér blasti við nákvæmlega
sami vélakosturinn eins og í fyrm. sam-
býlishúsinu. Eini munurinn var sá, að hér
var einnig þurrkari fyrir þvottinn. En það
var hægt að láta þrjár fjölskyldur þvo yfir
daginn. Allar liúsmæður gátu komizt af
með þennan stutta þvottatíma, því að hér
sparaðist sá tími, sem fer í að hengja upp
þvottinn og taka hann niður aftur af snúr-
unuin, og liægt var að byrja strax að ganga
frá þvottinum. 60 fjölskyldur liafa þar ein-
ungis tvö þvottahús til umráða, en liver
fjölskylda fær að nota þvottalnisið eins
oft og hún vill. Panta þarf tíma fyrirfram
hjá húsverðinum og borgað er fyrir raf-
magnið samkvæmt mæli.
Húsnefndin komst að þeirri niðurstöðu
að þurrkari mundi ekki kosta nema rúmar
1000 kr. á fjölskyldu. Þar að auki væri hægt
að hjóða þeim fjölskyldum, sem kysu held-
ur að fá sér eigin þvottavél, að láta liana
í hið „óinnréttaða“ þvottaliús. Betri nýting
á þvottaliúsinu fengist, ef liver fjölskylda
pantaöi tíma og réði sjálf, live oft liún vildi
þvo. S.H.
21