Vera - 01.12.1998, Blaðsíða 31

gluggakistur og borð og kerti lýsa upp
skrautlegt Ijósker sem lítur út einsog
það eigi ættir að rekja til Marokkó. Ég
get ekki stillt mig lengur um að spyrja
Unni hvernig í ósköpunum henni hafi
dottið í hug að snúa heim aftur eftir
tólf ára dvöl erlendis.
„Eftir þessi tólf ár vorum við Þor-
björn auðvitað orðin atvinnumenn í
því að koma á nýja staði og laga okk-
ur að þeim reglum og kringumstæð-
um sem þar ríktu. Það var mjög heill-
andi að koma heim og geta talað eig-
ið tungumál og skilið persónuleika
fólks út frá sínum eigin þjóðarein-
kennum. Og svo er það náttúran.
Þessi einstaka náttúra sem togar í
mann hvert sem maður fer. Ég held
það sé sammerkt með öllum íslend-
ingum sem dveljast lengi erlendis að
langa alltaf heim til þessarar náttúru."
En hvað hafði þessi náttúra með
þig að gera? Ertu ekki borgarbarn í
húð og hár?
„Nei, það er ég nú ekki. Ég var alin
upp jöfnum höndum á Hávallagötunni
í Reykjavík og hjá móðurforeldrum
mínum austur í Flóa. Þar bjuggu þrjár
fjölskyldur með samtals fimmtán börn
og þar var allt fullt af dýrum og maður
var úti í náttúrunni með dýrunum frá
morgni til kvölds öll sumur. Þar fékk
ég ódrepandi áhuga á hestamennsku
og rak um tíma reiðskóla fyrir krakka
eftir að ég var orðin eldri. Hesta-
mennskan leiddi svo aftur til þess að
ég fékk það virðulega embætti fjár-
gæslumaður Reykjavíkurborgar og
vann við það tvö sumur á meðan ég
var í menntaskóla."
Fjárgæslumaður?
„Já, ég veit að þetta hljómar einsog
ég hafi setið ofan á peningahrúgum
borgarinnar, en þetta fé sem hér um
ræðir var fjórfætt. Ég sem sagt sá um
að reka óvelkomnar kindur úr landi
borgarinnar og til þess þurfti ég auð-
vitað að vera ríðandi."
Förum aðeins aftur til bernskunn-
ar. Pabbi þinn, Jökull Jakobsson, var
landsfrægt leikskáld og útvarpsmaður.
Setti það einhvern svip á uppvöxt
þinn?
„Nei, í rauninni ekki, nema að mér fannst
stundum erfitt hvað allir aðrir áttu miklu
meira í honum en ég. Pabbi og mamma, sem
heitir Áslaug Sigurgrímsdóttir, bjuggu aldrei
saman og hann hvarf oft út úr lífi mínu mán-
uðum saman, en það truflaði mig ekkert sér-
staklega. Mér þótti eiginlega mestur skaði að
eiga ekki pabba til að fara með í sunnudags-
bíltúra einsog hinar stelpurnar! En mamma
fór með mig á hestbak í staðinn og gerði ým-
islegt sem, eftir á að hyggja, var miklu
skemmtilegra og uppbyggilegra. Og ég var
umvafin kvenfólki sem vildi allt fyrir mig gera,
þvi mamma var kennari í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur og þangað mætti ég yfirleitt eftir
skóla á daginn og var þar fram á kvöld í góðu
yfirlæti. Ég kynntist pabba eiginlega ekki al-
mennilega fyrr en ég var orðin unglingur, en
þá urðum við mjög góðir og nánir vinir og
í fótspor hans og fara að skrifa og
það lá við að sagt væri við mann
að maður þyrfti ekkert að vera að
flækjast í langskólanám fyrst mað-
ur ætlaði að verða skáld. Það var
bara einhver gáfa sem maður
fæddist með og þurfti ekkert að
leggja á sig til að koma á framfæri.
En eftir að ég fór út og flæktist á
alla þessa framandi staði þá hvarf
þetta ok sem fylgdi því að vera
dóttir hans pabba. Þar var ég bara
metin út frá því hver ég var og
hvað ég hafði fram að færa, enda
ekki nokkur maður heyrt minnst á
Jökul Jakobsson!"
Áður en þú lagðist í siglingarn-
ar varstu fimm ár í Kaupmanna-
höfn. Hvað varstu að gera þar?
„Já, skútan var búin að vera
draumur okkar Þorbjarnar síðan
við vorum í menntaskóla og við
vorum alltaf að reyna að vinna fyr-
ir henni. Bjuggum í eitt og hálft ár
á ísafirði, þar sem hann var á sjó
og ég vann í fiski og sláturfélagi og
við höfðum rífandi tekjur. En á
þessum árum var svo mikil verð-
bólga að peningarnir gufuðu upp
ef maður festi þá ekki í einhverju
og til þess að koma í veg fyrir það
keyptum við okkur íbúð í Reykja-
vík. Þá mátti heldur ekki fara með
nema mjög takmarkað magn pen-
inga úr landi og við vorum orðin
hálf þreytt á þessum bardaga og
vonlítil um að draumurinn yrði að
veruleika. Þannig að við ákváðum
að láta skútuna bíða og lögðumst í
flakk landleiðis til suðlægari landa.
Eftir það ferðalag settumst við að í
Kaupmannahöfn þar sem ég fór í
háskólanám i leikhúsfræðum - ein-
hver pabbakomplex sjálfsagt - en
íslendingar virðast halda að íslensk erfðagreining snúist
alfarið um þennan margumtalaða gagnagrunn, en það
er mikill misskilningur.
síðasta veturinn sem hann lifði bjó hann hjá
mér á ísafirði."
Hefur það verið þungur kross að bera í
gegnum lífið að vera dóttir svona þekkts
manns?
„Það var oft erfitt á unglingsárunum. Fólk
gerði eiginlega ráð fyrir því að ég myndi feta
mér fannst það hræðilega dautt og
leiðinlegt nám og hætti því fljót-
lega. Leikhúsfræðin voru ekki í
neinum tengslum við það sem var
að gerast í leikhúsum í Kaup-
mannahöfn á þeim tíma, heldur var
endalaust horft til fortíðarinnar og
menn voru að skrifa lærðar ritgerð-
ir um það hvers vegna tiltekin leik-
31