Vera - 01.12.1998, Blaðsíða 40

mig langaði að prófa aðra deild og valdi grafíkdeildina. Þar komst ég að
því að grafíkin hentaði mér alls ekki. Ég er rösk og vinn fremur hratt.
Vinnsluferlið í grafíkinni er mjög langt og maður þarf að vera mjög þolin-
móður við þessa vinnu. En það hentaði alls ekki mínum persónuleika að
þurfa að bíða svona lengi eftir að sjá útkomuna. Ég hef því ekki stundað
grafík eftir að ég útskrifaðist en einbeitt mér að því vinna með akrýl og
vatnsliti."
Listasagan mætir afgangi
Að loknu námi fór Auður að kenna unglingum í Hagaskóla. Hún segir að
það hafi gefið sér mikið en jafnframt verið mjög orkufrekt starf. „Að kenna
unglingum er alveg sérstakur kapítuli. Það er svo gaman að kenna börn-
um þegar þau eru ung vegna þess að þau eru svo ánægð með allt sem
þau gera. Ég vildi óska að þau héldu því svolítið lengur. Frá tíu ára aldri
fer sjálfsgagnrýnin að verða áberandi og á unglingsárunum er hún orðin
mjög ríkjandi. Unglingarnir virðast líka hafa mikla þörf fyrir að verkefnin
hafi ákveðinn tilgang og heiti einhverjum nöfnum eins og t.d. litafræði eða
formfræði. Frjáls eða huglæg efni reynast þeim mun erfiðari."
Auður talar um að um 30% af kennslutímanum fari í að halda uppi aga
en það sé kannski að vissu leyti eðlilegt þar sem mikil spenna ríki á milli
kynjanna í blönduðum bekkjum. „Einbeitingin ríkur út í veður og vind.
Þess vegna myndi ég mæla með að bekkjum væri skipt upp eftir kyni, að
minnsta kosti að hluta til. Einu sinni fékk ég af tilviljun bekk þannig skip-
aðan að ég kenndi stúlkunum fyrir jól og strákunum eftir jól. Ég verð að
segja eins og er að það hefur aldrei verið jafn ánægjulegt að kenna
nokkrum bekk. Það er ákveðinn grundvallarmunur á vinnubrögðum kynj-
anna. Maður getur yfirleitt alltaf sagt til um hvort stelpa eða strákur hafi
unnið verkið. Stelpurnar virðast hafa þetta fínlega „element" í sér. Það er
nauðsynlegt að virkja þessi ákveðnu einkenni og hvetja krakkana til að
nýta sér þau.“
Auður segist hafa orðið fyrir vonbrigðum með nýju menntastefnuna.
Hún hafi vonast eftir að sjá aukinn tímafjölda fyrir verklegu greinarnar til
að hægt væri að gefa krökkunum betri innsýn í listasöguna. „Það verður
að gefa börnum og unglingum færi á að kynnast listasögunni og læra
þannig að skoða og meta myndlist. Stundirnar sem við höfum fyrir verk-
lega þáttinn eru svo fáar og dýrmætar að það er afar erfitt að þurfa að
þeysast með bekki á milli safna og hafa auk þess ekkert tiltækt námsefni
í listasögu. Það er alfarið í höndum kennarans hvernig hann leysir þenn-
an þátt af hendi.“
Sveiflukenndar tekjur
í myndlistinni eins og i öðrum geirum atvinnulífsins ríkir mikil samkeppni.
Hver og einn þarf að afkasta miklu til að öðlast athygli og viðurkenningu
viðskiptavinarins. Auður segir að listamenn þurfi að gæta þess að vera
sýnilegir, bæði með því halda reglulega sýningar og selja verk sín í galler-
íunum. Hún segir að eftir því sem hún vinni meira því fleiri verk selji hún
og þannig myndist eins konar keðjuverkun.
„Galleríin leika sífellt stærra hlutverk í listaheiminum en vissulega eru
skoðanir manna mjög mismunandi um þeirra þátt. Sumum finnst jafnvel
að þau setji myndlistina á lægra þlan. Ég er ekki sammála því vegna þess
að maður verður að horfast í augu við raunveruleikann. Galleríin gera
listafólkinu kleift að lifa af listinni og þeir sem selja vel geta jafnvel unnið
að stærri verkum fyrir hagnaðinn af þeim minni. Mér finnst líka mjög já-
kvætt að fólk geti leyft sér að kaupa íslenska myndlist á viðráðanlegu
verði og að hún prýði heimili landsmanna," segir Auður að lokum og flest-
ir geta eflaust tekið undir það.
40