Vera - 01.12.1999, Blaðsíða 38

JólÍH/ erw íbÓ (comAs, síðcuv
áramJtuv oj alcLmiótuv.
Huívðcv tUjwMÚujar bœrast v
koujov okkar? Hvernuj Lvtcv
la/mréttutcLaJcoiiMr /j'mvbu
Utar ávjóUrv oj konuwAi öLU?
Vvð báðimv fjórar Lcokmt akð
kMjLevðas J>ettas. Sáv eUtas,
KjartrweLj Löirv kenrtar/
irerður ávttrceð euertas uuptar.
Henrw jirtrut kárv kajcv
irtrvsýpv v Jrrjár a/Mr - 19. öUJrtcv vjejKMMv ömjmmt /uvar ocj imömmvov, 20. öLcUrtcv oa 21. öLcUrtcv mrð Jwv
cvð jáv cvðJreýas ajkertrtv. HíUUtr JónrcLóttir jajkréttLráðcjjafv ReykjaMtkurborcjar er jcedA ujrjr úr mJðrv
ölAirtrw erv Kojirtrtcv BaJAvirudóttir ocj Þorcjerður ÞoruaJcUdóttir umv 20 árunv úðar.
Tíminn er vefur atburða.
Ef ekkert gerist sem markar spor eða myndir í
tímavefinn, líður hann hjá hljóðlaus, óáþreifanleg-
ur og ósýnilegur inn í eilífðina og hefur í sjálfu sér
hvorki upphaf né endi.
Þannig er það þó sjaldnast.
Við erum iðin við að safna og skapa myndir í
tímavefinn okkar.
Af og til vindum við ofan af vefnum, horfum til
baka og virðum fyrir okkur það sem var.
Eins getum við horft fram og hugleitt hvað verða
muni.
Við getum sett okkur fyrir hugarsjónir þær breyt-
ingar á vefnum sem framtíðin ber í skauti sér.
Ég vind ofan af vefnum mínum og lít til baka:
Þarna er hún Björg, langamma mín. Hún kenndi
mér að lesa. Þá var ég fimm ára en hún 75. Ég
vissi það ekki þá hversu nátengd ég var 19. öld-
inni. Langamma var fædd árið 1850.
Hún var klædd að hætti síns tíma, f þröngri treyju
og síðu pilsi. Svuntan hennar var röndótt, gróf og
slitsterk. Á herðum bar hún fallega ullarþríhyrnu.
Langamma var ekki há vexti, en hnarreist og tígul-
leg.
Allt var hjá henni í föstum skorðum, rólegt og
óhagganlegt.
Hún átti rokk og rúm og prjóna, nokkrar bækur,
borð og stól, en fátt annað.
Hana skorti samt ekkert.
Sauðskinnsskórnir voru hennar eftirlætisskór. Þá
notaði hún bæði innan húss og utan, nema þeg-
ar hún fór niður í miðbæ, en það gerði hún sjald-
an. Skólavörðuholtið var hennar holt og þangað
dugðu sauðskinnsskórnir.
Af mikilli samviskusemi og festu kenndi hún mér
að stafa og kveða að og allt í einu gat ég lesið. Þá
var stafrófskverið Ifka búið og langamma kom
með Gamla testamentið. Það var leiðinleg bók.
Hún var þung í meðförum. Orðin í henni voru
löng og óskiljanleg. Þar hét gullið bedolakharpes
aðrir dýrgripir voru kallaðir sjóarsteinar. Allt of
margir voru óguölegir. Þeir áttu yfir höfði sér ógn-
ir og skelfingar. Ég hætti að lesa.
Við amma kvöddumst með kærleikum. Hún gaf
mér að skilnaði kakó og rjómaköku, annars gaf
hún mér venjulega mjólkurbland og vínarbrauð.
Langamma klappaði mér aldrei á kollinn og
strauk mér aldrei um vanga. Blíðuhót voru henni
ekki töm, en hún var ábyrgðarfull, umhyggjusöm
og nærgætin.
Ég rek vefinn áfram.
Þarna koma jólin í allri sinni dýrð.
Heima í litlu stofunni okkar á Bergstaðastíg er
mamma önnum kafin við að búa okkur systurnar
á jólaball. Það er Ölduballið, eitthvert fínasta og
íburðarmesta jólaball bæjarins. Skipstjóra- og
stýrimannafélagið Aldan stóð fyrir hátíðinni og ef
maður var svo lánsamur að vera með einhverjum
hætti tengdur þeim mætu mönnum, var greiður
aðgangur að jólagleðinni. Þarna mættum við syst-
urnar eins fínar og ætlast var til, líkt og englabörn
38 • VERA