Vera - 01.08.2001, Blaðsíða 23

lét mig hverfa áður en þeir komust
nærri mér. Ég reyndi jafnvel nálastung-
ur, svæðanudd og óhefðbundnar lækn-
ingar til að mér liði betur. Allt kom fyrir
ekki, mér leið mjög illa á sálinni og ég
hafði gefið upp alla von um að ég gæti
einhvern tíma notið þess að vera til.
Helst af öllu vildi ég deyja, betur dauð
en lifandi dauð.
Ég hef lengi velt fyrir mér hvers
vegna ég fór í neyslu og aldrei komist
að annari niðurstöðu en þeirri að ég gat
ekki sætt mig við sjálfa mig. Allt frá því
að ég var unglingur vissi ég að ég er
lesbía en ég hafði svo mikla fordóma
sjálf að ég gat ekki horfst í augu við
sjálfa mig. Þess vegna voru vímugjafar
svo auðveld leið til þess að deyfa sárs-
aukann og sjá til þess að ég væri f eng-
um tengslum við eigin tilfinningar.
A Vog í tíu daga - síðart ó Teig
Ég fór í afvötnun á Vogi haustið 1999 og
útskrifaði mig þaðan tíu dögum síðar
eftir að hafa sannfært sjálfa mig um að
ég væri „læknuð". Þá hafði ég verið lyfja-
laus í einn dag, ekki tekið fullan þátt f
fyrirlestrum og hópvinnu en taldi mig
færa í flestan sjó. Annað átti eftir að
koma á daginn því þegar ég kom heim
þá breyttist líðan mín ekkert, þrátt fyrir
að ég væri „edrú". Mér leið ofboðslega
illa. Ég gat ekki sofið, hvað þá einbeitt
mér að einhverju, mætti ekki í skólann,
gat hvorki verið ein né innan um annað
fólk, gekk um gólf á nóttunni og grét
nánast stanslaust. Að þremur vikum
liðnum var ég komin inn á Teig. Ég var
strax lögð inn enda líkamlegt og andlegt
ástand mitt algjörlega í molum. Ég lauk
meðferðinni sex vikum síðar ótrúlega
bjartsýn og glöð með lífið með góðar
leiðbeiningar í farteskinu. Fljótlega fóru
heilræðin að brenglast í hausnum á mér
og það næsta sem ég vissi var að ég var
komin í apótekið og búin að kaupa mér
parkódín. „Hva, þetta er nú bara sakleys-
isleg höfuðverkjalyf," hugsaði ég með
mér án þess að taka til greina hvað mér
hafði verið ráðlagt. Eitt leiddi af öðru,
töflurnar urðu sífellt fleiri, þá kom áfeng-
ið inn aftur og koll af kolli. Tæpu ári síð-
ar var ég búin að útvega mér „uppá-
halds" verkjalyfin mín, var að keyra til
bróður míns til að passa dóttir hans og
gleypti tvær. Ég vissi ekkert hvað ég var
að gera, horfði til skiptis á pillurnar og
veginn fyrir framan mig en hringdi svo í
konuna mína í algjöru taugaáfalli og
sagði henni allt af létta. Nokkrum vikum
síðar var ég komin í síðari meðferðina
mína á Teigi en f þetta sinn fór ég í
kvöldmeðferð.
Kvennagrúppur hafa sína kosti
Mér leið mikið betur á Teigi heldur en á
Vogi. Mér líkaði aldrei við sloppamenn-
inguna á Vogi og svo er staðurinn að
mínu mati allt of ópersónulegur og stór.
Aðgengi að ráðgjöfum var þar að auki
takmarkað og það liðu stundum dagar
án þess að ég gæti tjáð mig við einhvern
í einrúmi. Þetta fór allt hrikalega illa í
mig. Ég fór auðvitað ekki f fulla meðferð
á Vogi og því er samanburðurinn dálítið
ósanngjarn en Teigur hefur samt vinn-
inginn, sérstaklega vegna starfsfólksins
og persónulegra umhverfis.
Á Teigi var ég f kvennagrúppu þar
sem konur komu saman til að ræða
hluti sem þær annað hvort vildu eða
treystu sér ekki til að ræða innan um
karla. Mér fannst grúppan að mörgu
leyti þægileg, hún veitti mér ákveðið ör-
yggi og mér fannst ég geta rætt ýmis
persónuleg mál sem ég treysti mér alls
ekki til að tala um fyrir framan karlana í
meðferðinni. Þarna gat ég tjáð mig um
unglingsárin mín, þegar mér var nauðg-
að á útihátíð og hvernig ég hafði mis-
boðið sjálfri mér kynferðislega í sambúð
með karlmanni. Þótt kvennagrúppan
hefði verið hjálpleg þá fannst mér hún
að sama skapi erfið. Stundum fannst
mér bæði þreytandi og erfitt að sitja
undir umræðum um barneignir, bæði
vegna þess að margar kvennanna sáu
framtíð sína ekki fyrir sér án barna og
Ifka vegna þess að þær áttuðu sig oft
ekki á því hversu flóknar barneignir eru
fyrir okkur sem erum lesbíur og homm-
ar. Ég lét þetta fara ótrúlega í taugarnar
á mér sem femínisti og lesbía.
Svo get ég líka
orðiö ótrúlega
þreytt á
„skemmtilegu"
fylleríissögunum
þeirra sem
margir hverjir
hreykja sér af
Karlmiðuð AA samtölc
Ég fór á minn fyrsta AA fund skömmu
áður en ég fór inn á Vog. Mér fannst lítið
til fundanna koma og taldi mig ekki eiga
neitt sameiginlegt með „þessum fylli-
byttum", fór beint á barinn að loknum
fundi og datt f það. Það var svo ekki fyrr
en á Teigi sem ég kynntist AA fundum af
alvöru og fyrir hvað þeir standa. Ég hef
sótt AA fundi síðan, misreglulega þó.
Ég held að ég eigi mun meira sam-
eiginlegt með konum innan AA samtak-
anna þvf mér finnst þær oft geta tjáð sig
betur um eigin líðan en karlar. Þær kafa
dýpra inn á við og ræða hluti sem mér
finnst skipta máli. Mér finnst karlarnir
oft týna sér í hugleiðingum um vinnuna
en gleyma að tengja eigin líðan við
hana. Svo get ég líka orðið ótrúlega
þreytt á „skemmtilegu" fyllerfissögunum
þeirra sem margir hverjir hreykja sér af.
AA samtökin eru mjög karlmiðuð og
byggja á gömlum karllægum gildum.
Þær bækur sem lagðar eru til grundvall-
ar í samtökunum eru allar skrifaðar af
körlum um gagnkynhneigða, karlkyns
alkóhólista og eiginkonur þeirra. Textinn
f bókunum fer ótrúlega f taugarnar á
mér og stundum upplifi ég samtökin
þannig að konur séu hreinlega ekki full-
gildir meðlimir í þeim. Okkur konum var
einfaldlega sturtað inn í samtökin án
þess að grundvallarrit samtakanna, spor
og erfðavenjur, gerðu ráð fyrir okkur.
Þetta fer mikið í taugarnar á mér enn og
á tímabili sá ég ástæðu til að strika yfir
alla karlkyns orðanotkun í bókinni. Það
breytti þó litlu þvf að umfjöllunin um
konur er byggð á svo miklum staðal
fmyndum um þær að mér verður hrein-
lega illt.
AA fundir f/rír lesbíur og homma
( dag er ég í sambúð með konu og er
ótrúlega sátt við Iffið og tilveruna eftir
eins árs edrúmennsku. Líðan mín sveifl-
ast þó enn eftir því hversu dugleg ég er
að sækja AA fundi og tjá mig um það
sem ég er að kljást við hverju sinni. Ef
ég slæ slöku við fundarsóknina fer skap-
ið á mér smám saman versnandi, sjálfs-
álit minnkar og mér finnst ég öll alveg
ómöguleg. Fundirnir hjálpa mér við að
ná andlegu jafnvægi og að vera í tengsl-
um við tilfinningar mínar. Frá því að ég
varð edrú hef ég verið dugleg við að
prófa mig áfram við að sækja ólíka AA
fundi og hef til að mynda farið á
kvennafundi og fundi fyrir lesbfur og
homma auk hefðbundnu fundanna. Mér
þykir eiginlega vænst um fundina fyrir
okkur lesbíur og homma því þar get ég
talað af einlægni um mig og mínar til-
finningar sem alkóhólisti og lesbía.
Þarna er ég á heimavelli og ég finn
hvernig ég styrkist með hverjum fundin-
um sem ég sæki.