Vera - 01.08.2001, Blaðsíða 57

einelti
Eru þetta allt félagsmenn VR?
„Nei reyndar ekki, hingað hafa komið fé-
lagsmenn annarra stéttarfélaga sem vita að
VR hefur opnað þessa umræðu opinber-
lega. Ég vísa þessu fólki ekki frá heldur tek
niður einstök mál og leiðbeini. Sfðan vísa
ég því fólki til sfns stéttarfélags með þær
leiðbeiningar í farteskinu. Þá aðstoð hef ég
a.m.k. veitt fjórum stéttarfélögum."
Sigrún segir að allir verði að leggjast á
eitt ef okkur á að verða ágengt f baráttunni
við eineltið. „Einelti er ljótur blettur á
vinnusamfélagi okkar og virðist hafa aukist
á síðustu árum. Það þarf að sporna við
þeirri þróun og árangursríkasta aðferðin er
að upplýsa aðila vinnumarkaðarins, laun-
þega og stjórnendur. Stjórnendur verða að
gera sér grein fyrir ábyrgð sinni í málinu
þar eð það varðar öryggi. Samtaka getum
við upprætt vandann, því einelti á aldrei að
líðast."
■nwríi.i
Bára Magnúsdóttir
Þad er vont að geta engum treyst
VERA fékk einn meðlima og stofnfélaga Ein-
eltissamtakanna til að tjó sig um reynslu sína
af einelti. Konan sem rætt er við er myndar-
leg ung kona sem á auðvelt með að tjá sig
og kemur vel fyrir sig orði, en talar þó lágt
og hæglætislega.
„Ég hef skrifað grein um sögu mfna sem þolandi einelt-
is f blöðin en þar talaði ég ekkert um að ég varð fyrir
einelti sem fullorðin manneskja á vinnustað. Það hefur
legið f þagnargildi þar til nú.
Einelti í skóla
Ég ólst upp hjá einstæðri móður og var mikið í pössun
hjá ömmu. Ég umgekkst mikið meira fullorðið fólk en
jafnaldra mína og kunni þarafleiðandi ekki krakkaleiki.
Þegar ég var sjö ára gifti mamma sig og við fluttum og
ég varð 'nýi krakkinn' í hverfinu.
Þegar ég var átta ára kom nýr strákur í bekkinn og
hann var greinilega tudda-týpan . Hann réði strax yfir
hinum krökkunum og hóf að leggja aðra í einelti. Hann
var nágranni minn og við gengum nánast sömu leið í
og úr skólanum. Hann barði mig á nánast hverjum
degi. Ég varð mjög snemma kynþroska, fékk brjóst níu
ára, og þá var farið að klípa og berja í brjóstin á mér.
Svo tóku stelpurnar við og þær voru hálfu verri. Þær
áreittu mig líka kynferðislega, stríddu mér á því að ég
væri með brjóst og að ég færi á túr enda hélt ég lengi
vel að þetta væri eitthvað ógeðslegt, það væri eitthvað
að mér. Þannig var það þangað til þær sjálfar urðu kyn-
þroska. Einhverju sinni tóku þær mig inn í hópinn bara
til að fleygja mér úr honum aftur. Þær útilokuðu mig og
baknöguðu stöðugt. Fyrstu vinkonuna eignaðist ég ekki
fyrr en ég var orðin tólf ára en hún reyndist mér illa,
hún var hluti af baknagaraklíkunni. Ég þarf sem betur
fer ekki að umgangast þessar stelpur í dag en þær
brosa til mín á götu. Ég kynntist samt stelpum, sem
líka voru lagðar í einelti, og þær eru vinkonur mínar
enn f dag. Við eigum þessa reynslu sameiginlega og
hún bindur okkur sterkum böndum.
Véfengdi allt
Líðan mín bitnaði mikið á samskiptum mfnum við
mína nánustu og langt frameftir unglingsaldri gat ég
ekki talað við móður mína. Hluti af því var að hún hafði
ekki brugðist við þegar ég sagði henni frá að krakkarnir
f skólanum væru vond við mig. En á þessum tfma vissi
hún ekki hversu alvarlegt þetta var fyrir mig. í dag
áfellist ég hana ekki, hún kunni ekki að taka á þessu
frekar en aðrir á þeim tíma. Ég á mjög góða vini og sér-
staklega hefur ein vinkona mín reynst mér vel og ég hef
því getað tjáð mig um erfiðleika mína og unnið úr þeim
án sérfræðihjálpar. Ég fór einu sinni til geðlæknis sem
ekkert þóttist finna að mér og sagðist ekki skilja af-
hverju ég væri þunglynd!
Ég véfengdi allt. Get ég þetta? Er ég nógu greind til
að gera þetta? Ég var alltaf viss um að ég myndi lenda f
einhverju hræðilegu. Ég þorði ekki að gera neitt upp á
Mér finnst slæm tilhugsun
að byrja á nýjum vinnustað.
57