Vera - 01.08.2001, Blaðsíða 72

Tindersticks
Can Our Love...
Tindersticks er breskur sextett sem hefur frá árinu
1993 gefið út mjög áhugaverðar plötur. Frá og með
fyrstu plötunni sinni hafa þeir sýnt og sannað að
þarna fer sterkur hópur mjög færra tónlistarmanna.
í upphafi datt manni e.t.v. tónlist Nick Cave and
the Bad Seeds aðeins í hug þegar maður hlustaði á
Tindersticks, þá helst út af raddbeitingu söngvar-
ans Stuarts Staples. En mikið vatn hefur runnið til
sjávar síðan þá og Tindersticks er tvímælalaust
mest eins og Tindersticks í dag sem er náttúrulega
frábær þróun. Þeirra eigin stíll er svona „afslöppun-
ar-úti-i'-garði-eiginlega-ekki-að-gera-neitt" -legur og
oft á tíðum notast þeir við allskyns blásturs-
og strengjahljóðfæri, hljómur þeirra er djúpur og
heitur! Þegar mæla á með einhverri einni plötu af
ferli þeirra kemur mér Curtains frá árinu 1997 upp í
hugann, þar er um mjög sterkan disk að ræða á
heildina litið. En nýi diskurinn: Can Our Love... er
einnig afspyrnu góður diskur til að byrja á fyrir
verðandi aðdáendur því hér fær maður á tilfinning-
una að þeir séu mjög afslappaðir, nánast bara eins
og heima hjá sér á góðu kvöldi, samankomnir til
að fullnægja spilaþörfinni með einni léttri æfingu.
Auðvitað er raunin sú að þetta er allt útpælt hjá
þeim en í þeirra meðförum og spilamennsku felst
svo mikiil friður og ró að öll tónlistin virðist bara
vera að fæðast á staðnum. Lögin eru fremur fá,
einungis átta, en á móti kemur að þau eru í lengri
kantinum. Þau gæla við þig, vefja þig inn í teppi á
kaldari dögum en blása svalandi golu yfir þig alla á
heitum sólardögum.
Air
10.000 HZ Legend
Hvar á ég að byrja? Stundum uppgötvar maður
eitthvað svo gott að mann langar að eiga það al-
einni. Það er eins og maður tími hreinlega ekki að
allir viti um það en samt langar mann svo að geta
talað um það við aðra. Þannig líður mér með nýju
plötuna hjá frönsku hljómsveitinni Air. Ég var
næstum hætt við að skrifa um hana fyrir ykkur því
hún kveikir einhvern veginn á svo mikilvægum til-
finningum hjá mér. En svo fór ég að hugsa að það
eiga auðvitað allir skilið að upplifa tónlist sem er
svona sterk. Þetta er tvímælalaust plata sem þarf
nokkrar hlustanir og er því þyngri en þeirra fyrsta
plata Moom Safari sem varð feiknavinsæl fyrir
nokkrum árum. Tónlistarmaðurinn Bech kemur
fram í tveimur lögum og það setur mjög skemmti-
legan svip á þau lög þar sem hann spilar á gítar og
munnhörpu, auk þess að syngja. Það er fullt af
allskyns ójarðneskum en undurfögrum hljóðum og
laglínum, í bland við einhverja sakleysislega og
hreina áferð í anda sjöunda og áttunda áratugar-
ins, sem gerir þessa plötu svona einstaka.
Trommusánd, kassagftarar og flautur, sem blandast
tölvusurgi og hljóðgervlum, og manni finnst eins
og maður hafi hitt verur frá öðrum hnetti sem hafi
tekið allt það fallegasta frá mannkyninu síðustu 30
árin og búið til svo fallega tóna úr að allir sem á
hlýði verði meðvitaðir um eilífðina! Air tekst það
sem öðrum tekst ekki, að vera töffarar án þess að
reyna, og vera svo fallegir að það er næstum sárt.
Þeir hafa fangað eilífðina, með einlægni sinni og
trú á tónlist sína.