Vera - 01.08.2001, Blaðsíða 66

Kvikmyndir Úlfhildur Dagsdóttir
Haust í myndbandstækinu:
„fímsnn, það er fugl sem flýgur hratf"
Er sumarið búið? Kom það einhverntíma? Ég man ekki eftir að hafa haft það í
minni augsýn að ráði. Best að setjast fyrir framan sjónvarpsarineldinn og orna sér
við nokkrar góðar myndir. Haustvindurinn gnauðar innum rifurnar sem sumarregn-
ið opnaði: tími rauðvínsins er hafinn (og hann er ekki fugl sem flýgur hratt), en
ólífur og ostar eiga ennþá (og alltaf) jafn vel við. (Vetrarundrin eru svo ekki langt
undan, og ekki veitir af að safna forða áður en við leggjumst í hýðið.)
Allt um móður mína
Pedro Almodovar, 1999
★ ★★★
Myndir spænska leikstjórans Pedro
Almodovar hafa oft einkennst af áherslu
á stíl og yfirbragð. Þessi stílbrögð ná út
yfir leikarana líka, en myndirnareru iðu-
lega mannaðar mjög sérstökum leikur-
um sem segja söguna ekki síður með
útliti sínu en í töluðu máli. Sagan segir
frá Manuelu og syni hennar Esteban
sem ætlar að verða rithöfundur. Este-
ban deyr í slysi og Manuela fer til Bar-
selóna til að finna föður Estebans. í
Barselóna hverfist sagan skyndilega inn
í heim kynskiptinga, en það verður fljót-
lega Ijóst að slfkur, eða réttara sagt,-
hálfur slfkur, er faðirinn. Það er markvert
að sjá hvernig hið óvenjulega og furðu-
lega er sett fram á einstaklega blátt
áfram hátt og án þess að á það sé lagð-
ur dómur. Skrif sonarins um móðurina
eru leiðartema myndarinnar, en dagbók
eða glósubók hans myndar ákveðinn
ramma, eíns og titillinn gefur til kynna.
Fyrir þá sem eru tilbúnir í rússíbana,
bæði tilfinningalegan og sjónrænan.
I Know What You Did
Last Summer
Jim Gillespie, 1997
★ ★★
Þessi ætti að vera skylduáhorf hvert
sumar. Á þjóðhátíðardaginn 4. júlí eru
tvö pör að fagna menntaskólalokum
niðri á strönd, með tilheyrandi sögum-
við-bálkesti og kveðju-kynlífi. Þegar þau
svo blússa heim á fína béemmvaffi ríka
stráksins keyra þau óvart niður mann, og
eftir dramatískar yfirlýsingar um framtíð
í rúst, ákveða þau að losa sig við líkið.
En ekki fer ailt eins og til var ætlast og
næsta sumar fara undarlegir atburðir að
gerast: Aðalhetjan lulie fær bréf; „i Know
What You Did Last Summer". Aðalhasar-
inn og blóðsletturnar ganga svo yfir á
meðan krýningu beibs bæjarins stendur,
sem er eitthvað svo einstaklega viðeig-
andi. Og það flaug popp. Það hlýtur að
vera þriggja stjörnu virði.
Mimic
Guillermo Del Torro, 1997
★ ★★
Ég beið með mikilli eftirvæntingu eftir
nýrri mynd frá spænska leikstjóranum
Guillermo Del Torro eftir að hafa heill-
ast ákaflega af hinni afskaplega frum-
legu og áhugaverðu vampýrumynd
Cronos (sem ég mæli hérmeð einnig
með). Mimic var kannski ekki alveg eins
flott og Cronos, en þokkalega smart
samt. Súpervísindakonu einni tekst að
vinna bug á banvænum barnasjúkdómi
með þvf að rækta upp súperónæmis-
kerfi í nýrri genabreyttri pöddutegund.
Nokkrum árum síðar fara undarlegir
hlutir að gerast í neðanjarðarlestakerfi
Manhattan, og paddan, sem átti að
deyja út, reynist ekki aðeins lifandi,
heldur einstaklega sprellifandi og STÓR.
Mannhæðarhá, til að vera nákvæmari,
eða bara mannleg, því hún hefur tekið á
sig mannsmynd: og svo byrjar þetta líka
dásamlega skemmtilega andstyggilega
splatter. Mér finnst persónulega að okk-
ur beri skylda til að skoða allar erfða-
fræðimyndir, þó ekki væri nema til að
vekja okkur til umhugsunar um þann
veruleika sem við búum við - og er iðu-
lega mun ævintýralegri en vísinda-hroll-
vekju-fantasfur eins og Mimic.
Mouse Hunt
Gore Verbinski, 1997
★ ★★
Músaveiðamyndin segir frá hinum vit-
grönnu bræðrum Smuntz sem erfa
snærisverksmiðju og niðurnítt hús (með
mús) eftir föður sinn. Húsið telja þeir
verðlaust en vegna húsnæðisskorts
neyðast þeir til að dvelja þar um stund.
Og þá hitta þeir frú mús. Fyrstu músa-
veiðarnar leiða þá á vit þeirrar uppgötv-
unar að húsið er eftir frægan arkitekt og
þvf mjög verðmætt. En músin þykir rýra
verðgildið og fara nú í hönd hinar miklu
músaveiðar. Leikstjórinn hefur greini-
lega orðið fyrir nokkrum áhrifum af
franska teyminu lean-Pierre leunet og
Marc Caro, enda eru það áhrifavaldar
sem eiga vel við í þessum hálffantast-
íska heimi músa og menna. Sjálf músin
er aðalhetja myndarinnar, þarsem hún
klífur og stekkur og sveiflar sér af mikilli
fimi og hugrekki um húsið, sigrast bæði
á banvænum ketti (Catzilla) og hátækni-
búnum meindýraeyði og hvomsar í sig
kílói af osti án þess að svo mikið sem
gildna um miðbikið.
Practical Magic
Griffin Dunne, 1998
★ ★★
Það verður að viðurkennast að mér finn-
ast þessar kvennamyndir, sem Banda-
ríkjamönnum er svo mikið í mun að
framleiða til að sýna hvað þeir eru kven-
vænir, yfirleitt yfirskilvitlega væmnar og
leiðinlegar. Það kom því ánægjulega á
óvart að sjá hér bæði skemmtilega og
hressilega mynd um konur, nornir,
dauða elskhuga og hagnýta galdra.
Owen konurnar hafa alltaf haft á sér orð
fyrir að vera nornir, og þau álög hvíla á
þeim að þeir menn sem þær elska deyja
sviplega. Þegar foreldrar Sally og Gilly
deyja, flytja stelpurnar til frænka sinna
og læra allt um hagnýta galdra, ástir og
óheppileg álög. Sally er heima, giftist,
eignast tvær stelpur, og missir manninn.
Gilly fer út í hinn stóra heim, og lifir
hinu Ijúfa lífi bara til að kynnast hálf-
sturluðum búlgörskum kúreka sem seg-
ist rekja ættir sínar til Drakúla. Og hún
verður að setja svefnlyf í tekílað hans til
að fá að sofa stundum. Nema hann deyr
óvænt, og nú eru góð ráð dýr og best að
hóa í systur og galdra soldið. Practical
Magic tekur sig aldrei of alvarlega og
það er það sem gerir hana að þeirri
ánægjulegu skemmtun sem hún er.