Vera - 01.02.2004, Blaðsíða 6

■y1* ■
Mynd: Ragnheiður
NAFN: GUÐRÚN INGÓLFSDÓTTIR
ALDUR: 45 ÁRA
STARF: BÓKMENNTAFRÆÐINGUR
ÁHUGAMÁL: BÓKMENNTIR, ÍÞRÓTTIR OG ÚTIVERA
HVE LENGI ÁSKRIFANDI: FRÁ UPPHAFI
HVERNIG FINNST ÞÉR VERA? Æ SKEMMTILEGRA BLAÐ
ríkur stýrði vinnunni við orðstöðulykilinn og tók því þátt í
þessu skemmtilega fræðasamfélagi. Þau eiga 10 ára gaml-
an son, Ingólf.
„Ég hef unnið af og til sem stundakennari við íslensku-
deildina og kennt bókmenntir lærdóms- og upplýsinga-
aldar," segir Guðrún. „En fyrir nokkrum árum hóf ég vinnu
við þróunarverkefni á Landsbókasafni - Háskólabókasafni
sem nefnist Sagnanetið og sá ég, ásamt fleirum, um að
semja lýsingar á handritum sem voru síðan mynduð og
sett á vef safnsins. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta sinn
sem lýsingar á handritum voru settar á netið. íframhaldi af
því var ég ráðin að verkefninu sem ég vinn að núna við
Árnastofnun."
4 Guðrún Ingólfsdóttir bókmenntafræðingur vinnur á Árna-
stofnun við að lýsa íslenskum handritum, en þessar lýsing-
ar verða síðar settar á netið. Verkefnið er samstarfsverkefni
stofnunarinnar og Árnastofnunar í Höfn og verður mikill
fengur að því þegar verkinu er lokið og hægt að nálgast
stafrænar myndir og lýsingar á handritunum á vefnum.
Guðrún segist vera dæmigert borgarbarn sem gekk í
Menntaskólann í Reykjavík og varð stúdent 1979. Hún var
óviss um framtíðina, vildi stefna á raungreinar og prófaði
nám í hjúkrun. Hún segir að líklega hafi þetta verið tilraun
til uppreisnar en faðir hennar var íslenskufræðingur og
kennari. Fyrir tilstuðlan foreldranna hóf hún þó nám í
ensku og fann að húmanísk fræði áttu betur við hana en
raungreinar. Eftir einn vetur í ensku gekkst hún við sínum
eigin genum og lærði íslenskfræði og bókmenntirog hef-
ur kunnað Ijómandi vel við sig sem fræðimaður á því sviði.
Skemmtilegt fræðasamfélag
„Eftir BA-próf hélt ég áfram á cand. mag. - stig og skrifaði
lokaritgerð um lausavísnagerð frá upphafi og fram á daga
Páls Ólafssonar. I' framhaldi af því bauðst mér vinna hjá út-
gáfufyrirtækinu Svörtu á hvítu árið 1987 sem þá vann að
útgáfu á Sturlungu. Það var á við háskóla að vinna með
þeim góða hópi sem vann hjá fyrirtækinu við útgáfu forn-
bókmennta. Þessi hópur vann síðan að útgáfu orðstöðu-
lykils yfir íslendingasögur sem Mál og menning gaf út. Við
héldum áfram að starfa saman sem sjálfstætt starfandi
fræðimenn og mynduðum fræðasamfélag sem við kölluð-
um Stafaholt. Hópurinn sá einnig um útgáfu á Heims-
kringlu fyrir Mál og menningu. Þetta var magnaður tími
með miklum vinnuþjörkum og hugmyndasmiðum," segir
Guðrún og bætir við að hluti af hópnum hafi einnig unnið
að gagnabanka yfir (slendingasögurnar sem geymdur er
hjá Orðabók Háskólans og verður vonandi settur á netið.
Þess má geta að hópurinn fékk viðurkenningu Hagþenkis
árið 1996 fyrir orðstöðulykilinn.
Guðrún kynntist manni sfnum, Eiríki Rögnvaldssyni
prófessor í íslensku, þegar hún var f íslenskunáminu. Þau
voru þó hvorki skólafélagar né hann kennari hennar en Ei-
Raddir ómenntaðs fólks þurfa að heyrast
Þegar Guðrún er spurð um áhugamál fyrir utan vinnuna
nefnir hún íþróttir og útiveru. Hún fer í sund á hverjum
morgni í Vesturbæjarlaugina og stundar hádegisleikfimi í
Háskólanum. Á sumrin ferfjölskyldan saman í gönguferðir
úti í náttúrunni. „Það er alveg sérstakt samfélag í Vestur-
b .jarlauginni sem nefnist Vinir Dóra. Dóri stjórnar leikfimi
fyrir sundlaugargesti af svo mikilli röggsemi og gleði að
helstu fýlupokar treystast ekki í laugina á þeim tíma sem
Dóri ræður ríkjum."
Um jafnréttisbaráttuna og lestur VERU segir Guðrún:
„Ég styð alla jafnréttisbaráttu því ég veit að karlmenn eru
settir skör hærra en konur. Ég geri mér þó grein fyrir því að
ómenntaðir karlar eru oft jafn illa settir og ómenntaðar
konur, þó svo að jafnréttið og jafnréttisumræðan nái
kannski sfst til slfkra kvenna. Hver skýringin er veit ég ekki.
Hins vegar skil ég vel að þessu fólki sárni stundum umræð-
an um jafnréttismál sem er leidd af menntuðu fólki. Ég
vildi gjarnan að ómenntað fólk tjáði sig oftar um sín mál
því við þurfum að heyra þeirra sjónarmið."
Guðrún hefur keypt VERU frá upphafi en um tíma
leiddist henni umræðan í blaðinu og var að hugsa um að
segja því upp. Þá sagðist eiginmaðurinn gerast áskrifandi í
staðinn svo hún hætti við. „Mæðrahyggjan sem var svo
áberandi í blaðinu var mér ekki að skapi. Það hafði þó ekk-
ert með það að gera að við hjónin vorum barnlaus á þeim
tíma, mér leiddist þetta bara og fannst líka of mikið um
palladóma og einsýni í málflutningi. Núna finnst mér blað-
ið mun fjölbreyttara og skemmtilegra. Mér finnst mál-
flutningur Femínistafélagsins reyndar stundum fara út í
þennan einstrengingshátt. Vissulega eru konur oft niður-
lægðar í dag en ég tel betra að leggja málstaðnum lið með
því að fara í saumana á hlutunum og kanna hvað fyrir and-
stæðingnum vakir, í stað þess að ráðast að honum með of-
forsi. Sjálf hef ég raunar átt erfitt með að selja sál mína
ákveðnum stjórnmálaflokki og viðurkenni að ég er ótta-
legur stofukommi og stofufemínisti. Ég myndi kannski líta
öðruvisi á málin ef ég stæði í baráttunni sjálf," segir Guð-
rún að lokum.
6/1. tbl. / 2004 / vera