Vera - 01.02.2004, Blaðsíða 47

/ SMÁSAGA
lengur vera neinn Jói rokkari, heldur virðulegur borgari í
höfuðborg [slands, Reykjavík. Svo hann sagði einfaldlega:
Það getur oltið á milljónum, nei tugum milljóna, hvað er
ég að segja, hundruðum milljóna.
Nú? sagði Jóhannes Jónsson (sem greinilega var Jó-
hannes Jónsson, en ekki neinn helvítis rokkari með skank-
ana út í allar áttir), en Beggi heyrði að tónninn hafði breyst.
Þetta var allt annar tónn, að sönnu virðulegur, en í senn
vinalegurog -jæja, sleppum því.
Ég þarf að tala við þig um þetta, sagði Beggi Begga.
Já, komdu til mín á skrifstofuna á morgun, sagði Jó-
hannes Jónsson og var fremur áhugasamur í röddinni en
hitt. Sannarlega virðulegur, sþurði ekkert hvers eðlis þetta
væri, en samt vottur af áhuga í röddinni.
Komdu til mín á skrifstofuna, sagði hann.
Daginn eftir sat Beggi Begga í djúpum hægindastól
einsog þeim sem viðskiptavinum er boðið að
sökkva sér í á sumum skrifstofum, en bak við skrif-
borðið situr maður í hærri stól til að láta viðmælanda
finna, að hann þurfi ekki að láta sig dreyma um að fara að
fitja upp á einhverjum nýjungum. Og Bergur Bergsson
varð í svipinn ósköp lítill, þegar hann var sestur í þennan
stól og hugsaði til þeirrar nýjungar sem hann ætlaði að
fara að fitja upp á, því hvað var nýjung í augum íslenskra
arftaka Hallgríms Péturssonar, Skúla fógeta og Jóns Sig-
urðssonar (sem aldrei leit á aðra en Ingibjörgu, að því er
landinn ímyndar sér, svo fögur sem hún var nú, eftir
myndum að dæma), - já hvað var nýjung, ef ekki þessi
hugmynd nýja tímans, að stofna glæsihús á Islandi?
Jóhannes Jónsson sagði bak við skrifborðið sitt:
Jæja, gamli vinur (já hann var kumpánlegur og það
hleypti á ný kjarki í Begga Begga), þú varst með einhverja
góða hugmynd?
Það þarf ekki að taka það fram, að þegar Jóhannes
Jónsson sagði „góða hugmynd", þá átti hann við hug-
mynd sem væri arðbær, þjóðfélagslega arðbær, einsog
hann mundi vafalaust fremur orða það á því fjárhagslega
tungumáli sem svo reyndir menn kunna.
Beggi Begga sagði Já, en Jóhannes Jónsson tók upp
vindlakassa og bauð gömlum skólafélaga sínum vindil.
Beggi Begga tók við vindlinum sem var stór og af þjóð-
legustu gerð með nafni og mynd Bjarna frá Vogi á bréf-
bandinu sem var utanum miðju hans, og sagði um leið og
vinur hans frá fyrri tíð kveikti í vindlinum:
Hugsaðu þér, Jói, hvað Island var nú mikið land á al-
þjóðavísu áður en við fæddumst. Þarna höfum við til
dæmis vindla með mynd af Bjarna frá Vogi, og hann var
uppi á síðustu öld, - og rak ekki einu sinni neitt fyrirtæki.
Jói rokkari leit á vindlakassann sem hann var að leggja
frá sér og sá þar mynd af manni og undir henni stóð Bjarni
frá Vogi. Hann hafði aldrei heyrt þess manns getið fyrr og
ekki athugað hvaða vindla hann var að bjóða, því sann-
leikurinn var sá að forstjórinn hafði gaukað þessum
vindlakassa að honum fyrir nokkrum dögum af sérstöku
tilefni.
Jóhannes Jónsson, virðulegur borgari í Reykjavík, hafði
þó að sjálfsögðu vit á því að segja:
Já, hann Bjarni frá Vogi. Og síðan, um leið og hann
kveikti í vindli sínum:
Já, þú ætlaðir að segja mér frá hugmynd.
Beggi Begga var ekkert að flýta sér, því hann vissi (og það
hafði honum verið sagt í skóla), að flas er ekki til fagnaðar,
síst ef menn sitja í lágum sessi einsog hann sat nú.
Já, sagði hann, ég hef fengið hugmynd sem ég held að
þú hljótir að skilja, einsog þú hefur fylgst vel með timan-
um og starfað að málefnum útlendra ferðamanna, en
þetta er nú svona allt ómótað ennþá og svolítið mál að
segja frá því. Þú manst eftir því, þegar við vorum að fara á
böllin í gamla daga.
Hvort ég man, sagði Jói rokkari.
Þú manst eftir Vetrargarðinum?
Ha ha! hló Jói rokkari.
Ha ha! hló Beggi Begga.
Manstu þegar þú varst rekinn út? sagði Beggi Begga.
Já, helvítis kellingin, sagði Jói rokkari og gleymdi alveg
að vera Jóhannes Jónsson, virðulegur borgari.
En þið genguð nú nokkuð langt, þú og hún Ragga,
þegar þið dönsuðuð rokkið. Það var einsog þið ætluðuð
að fara að hefja samfarir þarna á miðju gólfi. Allt fólkið var
farið að horfa á ykkur og hætt að dansa. Það var von að þið
væruð rekin út.
Jóhannes Jónsson saug að sér reykinn úr Bjarna frá
Vogi og ekki gott að sjá á andliti hans hvort hann vildi
lengur vera Jói rokkari.
Maður var svolítið villtur á þessum tíma, sagði hann.
Rokkið var nú einu sinni svona. Þetta var villt þarna útfrá.
Og maður var á þeim aldri.
Það var auðheyrt og auðséð, að Jói rokkari vildi vera
virðulegur, en þó var einsog einhver vafi, - eitthvað
dreymandi í svip hans af því að hafa verið minntur á það
að einu sinni hafði hann verið í sviðsljósinu, - þó það kynni
svo sem að vera af umdeilanlegu tilefni.
Já, sagði Beggi Begga, - og allar þessar stelpur, sem
voru til í tuskið þegar þær voru búnar að dansa „Rock
around the Clock''...
Og „Love me tender", maður, greip Jói rokkari fram í, og
læddist nú ofurlítið saknaðarbros fram á varirnar. Það var
nú eitt besta vangalagið.
Já, allt var gott sem kom frá Elvis Presley, sagði Beggi
Begga og hló svolítið til að lyfta samræðunum lítið eitt
upp á svið léttleikans. En Jói rokkari horfði dreymandi á
myndina af Elvis Presley sem hékk á veggnum fyrir framan
hann, og nú fann hann að það var alveg óþarfi, sem hann
hafði stundum gert, að vera að skammast sín fyrir þessa
mynd, því hvað var að þvi að hafa mynd af sjálfum
rokkkónginum á vegg hjá
sér? Höfðu (slendingar ekki
áður haft mynd af kúgara
sínum, Danakonungi,
uppi á vegg hjá sér?
Ekki hafði Elvis Presley
kúgað okkur. Gat ein-
hver haldið því fram?
Já, og svo var það
Little Richard, villtastur
af öllum, sá sem inn-
leiddi öskrið, læddi
Beggi út úr sér, en Jói
heyrði það ekki - eða
að minnsta kosti rétt
einsog úrfjarska. Hann
vera / 1. tbl. / 2004 / 47