Vera - 01.02.2004, Page 13

Mér finnst það sárt. Ef það væri nú svo að mér hefði veru-
lega orðið á í messunni þá gæti ég sagt sem svo að líklega
væri þetta ekkert starf fyrir mig. Ég er ekki löglærð og
jafnréttislögin eru vandmeðfarin. En nú er búið að stað-
festa að það var kærunefndinni og þeim sem með henni
unnu sem skjátlaðist. Þeirra túlkun á jafnréttislögunum var
í ósamræmi við túlkun Hæstaréttar en mín var samhljóða.
Þegar ég lít yfir þessi þrjú ár á Jafnréttisstofu þá er ég
ánægð með það starf sem við unnum. Þetta var samhent-
ur og góður hópur, okkur fannst gaman í vinnunni og við
unnum af hugsjón. Veganestið sem við fengum var ekki
beisið. Umræðan í kringum lokun Skrifstofu jafnréttismála
og staðsetningu stofunnar á Akureyri hafði verið neikvæð
og hávær. Samstarfsaðilar okkar á höfuðborgarsvæðinu
tóku okkur ekki allir opnum örmum, það var mikil tor-
tryggni í upphafi. Á því voru auðvitað ánægjulegar undan-
tekningar og mjög fljótlega höfðum við unnið traust
flestra. En jafnréttismálin þurfa á því að halda að öll þau
sem að þeim starfa standi saman og svo tekur tíma að
byggja upp nýja stofnun.
Heldur þú að Jafnréttisstofa hafi beðið hnekki
vegna þessa máls? Ef svo er hvernig finnst þér hægt að
bæta það?
Við vorum í raun bara rétt að ná byr í seglin og afar mikil-
vægt starf framundan með formennsku okkar í norræna
samstarfinu þegar kapteininum var kippt úr brúnni (eða
drottningunni úr búinu). Og það var vont, fyrir mig, fyrir
annað starfsfólk stofunnar og fyrir málefnið. I kjölfarið
ákvað Katrín Björg Ríkarðsdóttir að flytja sig um set. Þessi
litli og samrýmdi starfshópur missti því tvær lykilkonur á
örstuttum tíma. Það kemur alltaf maður eða kona í annars
stað... en Jafnréttisstofa hefur orðið fyrir áfalli sem tekur
tíma að vinna sig út úr.
Þú spyrð hvernig sé hægt að bæta það. Ég hef alltaf
tröllatrú á að ræða mál af einlægni og í botn. Ég fór ítrekað
fram á það við ráðuneytið frá þvf að kærunefndin birti álit
sitt í júlí 2002 að við settumst niður, öll sem að málinu
komum, og ræddum hvers vegna þessi staða væri komin
upp og hvað væri hægt að gera til að vinna sem best úr
henni. Það var ekki vilji fyrir því. Ef ég hefði eitthvað um
málið að segja núna þá mundi ég fara fram á fund, heilan
dag, þar sem málin yrðu rædd frá öllum sjónarhornum og
hreinsað út. í framhaldi af því má svo leggja upp stefnu-
mörkun fyrir framtíðina þar sem ráðherra, ráðuneyti og
stofan geta verið samstíga og vita hvar þau hafa hvert
annað.
Kærumál eru ekki nema lítið brot af því sem Jafnréttis-
stofa sinnir. Hún gegnir mikilvægu hlutverki sem fræðslu-,
ráðgjafar- og upplýsingastofnun, sem miðstöð jafnréttis-
mála á fslandi og gagnvart umheiminum. Það væri því afar
óréttlátt ef eitt snúið kærumál næði að skaða hana til
frambúðar.
Hvað með þig? Hvað ætlar þú nú að fara að gera?
Hvað verður um alla þá miklu þekkingu sem þú hefur
aflað þér í jafnréttismálum þau þrjú ár sem þú stýrðir
Jafnréttisstofu?
Ég hef starfað að jafnréttismálum í 20 ár. Vissulega afl-
aði ég mér viðbótarþekkingar þessi þrjú ár... en hún var
ekki síður á sviði stjórnsýslu og laga. Það sem kom mér
mest á óvart af því sem ég lærði í þessu starfi var hversu
oft er farið með mikilvæg og viðkvæm mál af lítilli vand-
virkni og vanþekkingu í stjórnkerfinu. Ég er svolítill
perfeksjónisti og verð seint alveg ánægð. Það getur verið
veikleiki en ákveðin vandvirkni verður að vera í faglegu
starfi og stjórnun.
Hvað fer ég að gera? Ég hef mikla og góða yfirsýn yfir
málaflokkinn í heild sinni, hérlendis og erlendis. Það er
synd að geta ekki nýtt þá þekkingu í þágu opinþera jafn-
réttisstarfsins en öll þekking og reynsla nýtist að einhverju
leyti, hvað sem kona tekur sér fyrir hendur. Ég er í pólitík
og ég er ekki hætt baráttunni fyrir jafnrétti kynjanna og
réttlátara samfélagi þótt ég skipti um vettvang. Nóg eru
verkefnin! Ég er ævintýra- og hugsjónamanneskja, bjart-
sýn og stundum svolítið bláeyg. Ég er sannfærð um að
þegar einar dyr lokast opnast aðrar hundrað. Mig langar
að skrifa og kenna. Mig langar að ferðast og sé fyrir mér að
geta sinnt ýmsum verkefnum út um heim. Og verið í sveit-
inni minni að rækta mína innri og ytri garða. Ég hef kennt
sjálfstyrkingu og draumavinnu í hjáverkum árum saman
og það, ásamt því að grúska og skrifa, er líklega það
skemmtilegasta sem ég geri. Þó finnst mér öll verkefni
sem ég hef sinnt í gegnum tíðina hafa verið skemmtileg á
sinn hátt.
Ég stend á tímamótum. Við vitum aldrei ævina okkar
fyrr en öll er en þessi atburðarás undanfarið hefur ýtt dug-
lega við mér og ég hef lofað sjálfri mér því að snúa mér að
verkefnum og lífsstíl sem gefur mér og mínum nánustu
næringu og gleði. Ég á svo marga góða vini sem ég hef
vanrækt allt of mikið í kaþphlaupinu. Ég hef verið eins og
Pési kanína: „Of seint, of seint, mér liggur slík ósköp á,
aldrei ég tefja má.. of seint..." Hvað er eiginlega að okkur?
Ég vil miklu frekar vera Lísa í Undralandi. Ég varð fimmtug
í janúar, hef notið þess að vera móðir í tvo áratugi en nú er
dóttir mín fullorðin og flytur að heiman í leit að sínum æv-
intýrum. Ég fór í framhaldsnám fyrir nokkrum árum í
femínískri trúarheimspeki. Skoðaði sérstaklega fornsög-
urnar okkar og kvæðin í leit að minnum um hina týndu
menningu Vananna þar sem jafnvægi kynja, tengsl við
náttúruna, ást og friður voru grunnþættir. Ég gæti vel
hugsað mér að grúska meira í því. Ég er enn dálítill hippi í
mér og trúi á draumana mina um betri heim þótt stundum
verði vonin veik í öllu brjálæðinu. X