Vera - 01.02.2004, Blaðsíða 34

AÐ GETA FARIÐ í NÁM, SAMA Á HVAÐA ALDRI MAÐUR ER, HVAR SEM MAÐUR
BÝR, HVERJAR SEM AÐSTÆÐURNAR ERU. NÚ HÖFUM VIÐ TÆKNINA TIL ÞESS
AÐ KOMAST YFIR ALLAR ÞESSAR HINDRANIR
Ágústsdóttir
og það kveikti hjá mér áhugann á
frekara námi sem ég hafði raunar
alltaf haft á stefnuskránni síðan ég
kláraði þann skóla fyrir þrjátíu
árum. I>að var þó meira fyrir tilvilj-
un að ég ákvað að taka þrjátíu ein-
ingar í stjórnunarnámi sem miðar
að stjórnun mennta- og menning-
arstofnana. Ég tók líka inngang að
kynjafræðum í Háskóla íslands
núna á haustönninni og þótti afar
skemmtilegt. Að hluta til var þetta
skemmtileg upprifjun og svo fannst
mér það sem bæst hefur við á síð-
ustu árum, hinseginfræðin og karla-
fræðin, mjög spennandi. Það er nú
vandinn með þetta líf að það er svo
margt hægt að gera og lífið sífelld
uppgötvun. En maður hefur bara
þennan stutta tíma og verður auð-
vitað að vanda valið, reyna að nýta
tímann sem best. Ég er komin yfir
fimmtugt og þá skiptir máli að nýta
tímann vel og gera það sem gerir líf-
ið sem ríkast og hjálpar manni að fá
sem mest út úr framtíðinni.“
Og ætlarðu að verða skólastjóri?
Þú vilt fá að ráða, er það ekki?
„Ég er opin fýrir öllu en nú er ég
að vinna við meistaraverkefnið mitt
sem fjallar um hlutverk litlu fram-
haldsskólanna úti á landi. Þeir eru
stórlega vanmetnir því þeir eru
gríðarlega mikilvægur hlekkur í því
sem kallað hefur verið byggða-
stefna. Landsbyggðarfólk, eins og
annað fólk, verður með aukinni
menntun hæfara til þess að takast á
við þær umfangsmiklu breytingar
sem eru að eiga sér stað í atvinnulíf-
inu. I tengslum við þetta tók ég
kúrsa um nám á netinu, vegna þess
að ég hef alltaf haft mikinn áhuga á
þeim möguleikum sem ný tækni
gefur okkur til þess að sigrast á tíma
og rúmi. Að geta farið í nám, sama á
hvaða aldri maður er, hvar sem
maður býr, hverjar sem aðstæðurn-
ar eru. Nú höfum við tæknina til
þess að komast yfir allar þessar
hindranir.
Menntun er lífsgæði. Og þess
háttar lífsgæði að mér finnst algert
forgangsmál að stjórnvöld hjálpi
öllum til þess að nálgast menntun.
Mér finnst það ekki hafa verið gert
hingað til og mér hefur gramist það.
Hér er hleypt á meiri háttar at-
vinnubyltingu og fólkið bara skilið
eftir til þess að takast á við breyttar
aðstæður. Svo verður samfélagið sí-
fellt minna aðlaðandi og húsin
hrynja í verði en þau sem geta flytja
í burtu. Þetta er óþolandi og
menntunin er eina svarið við
þessu,“ segir Svanfríður, sem er
greinilega komin í pólitíska haminn
og viðurkennir það fúslega.
„Já, það er alltaf sama stjórnsem-
in sem blundar í mínu brjósti. Mig
langar til þess að gera eitthvað sem
skiptir máli. Ég vil gjarnan að það
sem ég er að gera hverju sinni stuðli
að því að einhverjir hlutir færist til
betri vegar.“
Um fegursta stað á landinu
og nautnina í augnablikinu
Málefni landsbyggðarinnar eru
Svanfríði hugleikin enda heldur
hún heimili á tveimur stöðum, bæði
í Reykjavík og á Dalvík. En verður
hún ekkert tætt af þeim þvælingi á
rnilli landshluta?
„Ég var það fyrst en síðan komst ég
að því að allt er þetta spurning um
hugarfar. Það var þegar ég heyrði
Auði Eir segja, þegar hún var prest-
ur í Þykkvabæ og hélt heimili bæði
þar og í Kópavogi, að henni fyndist
svo yndislegt að búa á tveimur stöð- <
um vegna þess að þá væri hún alltaf
að koma heim, á hvorn staðinn sem
hún færi! Þetta er svo jákvætt við-
horf að það rann upp fyrir mér ljós
og núna finnst mér það að búa á
tveimur stöðum vera alger forrétt-
indi. Alltaf á leiðinni heim.“
Eru ekki ýmis praktísk vandamál
sem fylgja því að skilja íbúð eftir
mannlausa í fleiri vikur oft á ári?
„Það er erfitt að eiga blóm og
ekki hægt að eiga gæludýr en auð-
vitað komast praktísku hlutirnir all-
ir upp í vana. Ég var fljót að læra
hverju þarf að henda, hvernig á að
kynda og hvernig á að skilja við.
Þetta er ákveðið vinnulag og ég hef
ákveðið að þetta sé ekkert mál. Um
leið og ég kem heim æði ég í það
eins og vél að ganga frá öllu á sinn
stað en svo er það búið og þá er eins
og maður hafi aldrei farið í burtu.“
Það þarf ekki að tala lengi við
Svanfríði til þess að komast að því
að henni er ákaflega hlýtt til heima-
byggðar sinnar á Dalvík og hún er
mjög stolt af Svarfaðardalnum sem
hún segir að sé fallegasti staður á
landinu.
„Auðvitað er fegurð afstæð en í
þessu efni get ég vísað til Jónasar frá
Hriflu sem sagði í sinni landafræði-
bók að Svarfaðardalur væri talinn
fegursti dalur á íslandi. Og það eru
býsna margir sem standa í þeirri
meiningu - ýmis rök sem hníga í þá
átt!“ segir Svanfríður og hlær.
„En bæði Dalvík og Svarfaðar-
dalurinn eru frábærir staðir að búa
á. Ekki aðeins á ég þar mína fjöl-
skyldu og marga rnína bestu vini
heldur er þar líka svo blómlegt
menningarlíf, mikið tónlistarlíf og
fólk kann svo sannarlega að
skemmta sér. Ég tek t.d. þátt í að
skipuleggja menningarhátíð sem
haldin er árlega; svarfdælskur mars,
sem er tvírætt heiti því bæði er há-
tíðin haldin í mars og svo dönsum
við mars eða tökum marsinn eins
og sagt er. Þá er líka haldið heims-
meistaramót í brús en þetta hvort
tveggja, að taka marsinn og spila
brús, hefur lifað lengur í Svarfaðar-
34 / 1. tbl. / 2004 / vera