Vera - 01.06.2004, Blaðsíða 44

/ VIÐTAL
4»
atvinnulífið væri komið. Þær skildu
alveg hvað ég var að fara og ætla að
búa sér til tengslanet."
Útlitsdýrkun samfélagsins er eitt
af því sem Ingibjörg telur að geti háð
konum. Hún segir áberandi hvað
kvennemendur sínir séu uppteknar
af útlitinu, enda séu þær mjög falleg-
ar, vel klæddar, kynþokkafullar og
geislandi.
„Neikvæða hliðin er hins vegar sú
að þær meta hver aðra eftir útlitinu
og ég hef bent þeim á þá hættu. Ég sé
sjálfa mig í sumum þeirra þar sem
þær eyða of miklum peningum í kjól
fyrir árshátíðina eða tíma í að hafa
sig til sem mætti nota til annarra og
uppbyggilegri hluta. Við þurfum að
vara okkur á því að láta ekki bara út-
litsstaðalinn ráða þegar við metum
konur eða tölum um þær. Ég á
ágæta vinkonu sem er þingmaður og
ég sagði við hana einhvern tíma þeg-
ar hún hafði komið fram í Kastljósi:
„En hvað þú varst flott í sjónvarpinu
í gær,“ enda leit hún einstaklega vel
út. Hún benti mér þá á hvað fólk sé
upptekið af útliti kvenna en leggi
minna upp úr því hvað þær hafi að
segja. Við verðum að venja stelpur
strax á að meta sig eftir því hvað þær
eru klárar en hafa útlit ekki sem eina
mælikvarðann."
Kynjakennitölur fyrirtækja
Sem kennari í viðskiptaháskóla sem
menntar stjórnendur fyrir atvinnulíf
og samfélag og hefur kynjakvóta við
inntöku nemenda, segir Ingibjörg að
sig varði um það að konur komist
ekkert áfram í viðskiptalífmu. „Það
er alvarleg staðreynd þegar konur
hafa verið meira en helmingur út-
skriftarnema úr lögfræði- og við-
skiptadeildum í meira en áratug að
þær skili sér ekki í stjórnir fyrir-
tækja, framkvæmdastjórnir né for-
stjóra- eða bankastjórastóla. Það
segir okkur að einhvers staðar er
kerfisbundin skekkja í dæminu. Ég
hef grun um að tengslanet karla hafi
áhrif þegar kemur t.d. að því að velja
í stjórnir og framkvæmdastjórnir
fyrirtækja. Það virðist líka vera sama
hvað konur mennta sig mikið, þær
eru nánast aldrei gerðar að álitsgjöf-
um í samfélaginu. Þar hafa fjölmiðl-
arnir brugðist, það er eins og þeir
telji sig ekki lengur þurfa að gæta
kynjajafnvægis við val á viðmælend-
um, eða þeir bara nenna því ekki.“
En hvernig fékk Ingibjörg hug-
myndina að kynjakennitölunum?
„Þegar ég fór að velta fyrir mér þeim
mismun sem er á opinberum fyrir-
tækjum og einkafyrirtækjum hvað
varðar stöðu kvenna fannst mér að
við yrðum að finna upp aðferð til að
veita einkamarkaðnum aðhald. Við
sjáum að Reykjavíkurborg t.d. er að
vinna að jafnréttismálum og jafn-
réttisstaf er unnið innan ráðuneyta,
en á sama tíma er lítið sem ekkert að
gerast í viðskiptalífinu, þar er gler-
þakið einstaklega þykkt. Gamla lög-
málið, af því konur eru ekki þar
komast þær ekki þangað, er í fullu
gildi. Spurningin er því hvernig þær
eigi að komast þangað. Ég fór að
hugsa um þau völd sem við höfum
með neytendahegðun okkar og
frelsinu til að velja störf eða at-
vinnurekendur. Við höfum vald til
að beina viðskiptum okkar til fyrir-
tækja sem standa sig í jafnréttismál-
um en til þess þurfum við opinberan
mælikvarða á árangur. Með því að
birta tölur um stöðu kvenna innan
fyrirtækjanna er hægt að sýna fram á
þetta með einföldum hætti og það
lagði ég til í erindi mínu. Ég tel auð-
velt að sammælast um að við þurf-
um að laga stöðuna og þar sem auð-
velt er að mæla hana ætti að vera
auðvelt að laga hana.“
Ingibjörg segir algengt að konur
séu fjölmennar í millistjórnenda-
stöðum en skili sér illa í æðri stöður.
Kynjakennitalan eigi að greina á
milli þeirra og annarra stjórnenda
og gefa upp ýmis kynjahlutföll inn-
an fyrirtækjanna. Þegar hún talar
/ 3. tbl. / 2004 / vera