Akranes - 01.04.1957, Qupperneq 20

ungu irienn litu á þessa miklu velgerðar-
konu sína, er þeir töluðu um hina dá-
samlegu daga eða 'Stundir í hennar hús-
um. Nákunnug kona sagðist oft hafa
heyrt þessi orð af þeirra vörum: „Heims-
ins undur var hún góð við okkur. Starf
hennar, hjálp og leiðbeiningar við ís-
lenzka stúdenta verður seint fullmetið
eða þakkað“.
Fleiri voru hennar
skjólstœ'ðingar.
Nii víkur sögunni aftur til Akureyrar.
Hér áður var minnzt á Elínu, systur
frk. Sigríðar Helgadóttur, er átti Jón
Grímsson Laxdal. Dóttir þeirra var Sig-
ríður Jónsdóttir Laxdal, er átti Aðalstein
Jónsson skósmið á Akureyri. Þau Aðal-
steinn og Sigriður eignuðust þrjú börn-
Jón Laxdal, sem fór til Ameríku, Guð-
rúnu, 'sem giftist Carli Finsen, forstjóra
í Reykjavík, og Huldu, sem varð síðari
kona Jónatans Þorsteinssonar, stórkaup-
marans í Reykjavík.
Þegar Guðrún var aðeins þriggja ára
missti hún föður sinn úr taugaveiki, en
þá var Hulda, systir hennar, aðeins
fárra mánaða gömul. Eggert Laxdal,
kaupmaður, frændi þeirra, skrifaði því
frk. Sigríði Helgason, og mæltist til þess
við hana, að hún tæki Guðrúnu í fóst-
ur. Sigríður lét ekki standa á svari og
Guðrún var fljótlega komin til Kaup-
mannahafnar, í skjól góðrar frænku, þar
sem ekkert skorti á gott uppeldi, sem
mótaðist af aðhaldi og umhyggju.
Skömmu síðar fór móðir Guðrúnar til
Ameríku, þar sem hún átti síðan heima,
og giftist þar Friðrik Sveinssyni, (bróður
Nonna, hins heimsþekkta Jóns Sveins-
sonar).
Frk. Helgason var Guðrúnu sem bezta
móðir. Hún kom henni til náms í bezta
einkaskóla Kaupmannahafnar, þar sem
a- m. k. sumt af hinu konunglega fólki,
nýtur enn kennslu. Hún hvatti Guðrúnu
til þess að drífa sig við nám, og læra
þá fyrst og fremst eitthvað, sem gæti
gefið henni sómasamlegar tekjur. „Þú
veizt, að þú átt enga foreldra lengur, og
ég er orðin gömul“, sagði hún. Það var
því ráð hennar að Guðrún lærði til hlítar
nokkur tungumál og hraðritun. Með því
móti myndi hún geta fengið góða at-
vinnu hvenær sem hún vildi, þar sem
störf við verzlun, iðnað og alls konar
tækni færi ört vaxandi.
Lítil atvik valda oft
örlögum manna.
Þegar frk. Sigríður Helgason var búin
að vera rúmlega 40 ár í Kaupmannhöfn,
var hún um skeið eitthvað lasin, sem
líklegt er að í og með hafi stafað af
þreytu og of mikilli vinnu. Nokkrir vin-
ir hennar hvöttu hana þá til þess að
taka sér hvíld frá störfum og fara heim
til Islands, en þangað hafði hún ekki
komið, isíðan hún fór þaðan ein síns
liðs 18 ára gömul-
Þetta var mjög í þann mund, sem
hinn fyrsti íslenzki ráðherra, Hannes
Hafstein var önnum kafinn við að ganga
frá talsímalagningu um landið, og fyrir
dyrum stóð samhliða að opna ritsíma-
sambandið við útlönd. Hér vantaði þá
alla kimnáttumenn á þessu isviði, því að
enginn Islendingur hafði lært það, sem
við kom þessari þjónustu, fyrr en skór-
inn kreppti þar að, eins og oft vill verða.
Hannes Hafstein var einn af hinum
gömlu „Verðandi“-mönnum, sem kunn-
ugt er, félagi og aldavinur Bertels Þor-
leifissonar, og einn af stúdentunum henn-
ar frk. Helgason. Heimkoma hennar og
fósturdóttur hennar, ungfrú Guðrúnar
88
AKRANES