Akranes - 01.04.1957, Síða 32

frá bungunni og liggur þá leiðin næsi
unx beint að norðurenda svokallaðra
Ljósufjalla, sem eru hæðir nokkrar,
nefndar svo sökum litar þess, er þær
bera. Mun honum valda líparít og það
vera aðalsteintegundin í móbergi þvi, er
þau eru gerð af, en á þessum slóðum
er allt fast berg mógrjót sé það ekki
brunahraim. Er þá farið suðvestur með
austanverðum Ljósufjöllum rnn stund, og
enda þau í 815 metra háum hnjúk, og
hefir leiðin þá legið spottakorn eftir
dalmynd, þvi að sunnan rís Svartikaml'-
ur, en hann er beint áframhald af Snjó-
öldufjallgarði, er skilur Veiðivötn frá
lægð þeirri, er Tungnaá fellur um.
Svartikamhur breikkar mjög til vest-
urs í suðurendum, og rekur hann þann
viðauka í hraunbálk mikinn, svo að þar
verður lokuð leið. Er þá enn vikið vestur
og suðvestur og rýmkar þá útsýni og
sléttist um, taka við vikursandar mjög
sprottnir geldingahnappi og músareyra.
Munu þeir eiga uppnma sinn i Vatna-
öldum, sem er allt að því 20 km löng
röð sprengjugíga norðan við Veiðivatna-
svæðið allt og hafa gosið vikrum einum.
Þar er svo um land að sjá sem yfir
renningsþiljur eftir stórhríð, enda mun
hér hríðað hafa þeirri tegund úrkomu,
sem ekki bráðnar né rennur burt við
smávegis kerlingarblota. Meira að segja
vatnsrennsli breytir minnu og lætur eft-
ir sig færri menjar en ætla mætti á
slíku landi, sandurinn gleypir snjóvatnið
og hleypir miklu af því fram neðanjarð-
ar án þess korni haggi. Svo kemur geld-
ingahnappurinn, harðduglegur öræfabúi
með langar rætur, en litlar þarfir og
glitsaumar flötinn með blómastrjáli þrátt
fyrir örðug skilyrði svipað og skáldbænd-
umir fomu allt frá Agli og Snorra til
Bólu-Hjálmars og Þorgils gjallanda, er
skreyttu allt íslenzkt þjóðlíf með list
sinni án nýmetis löngum, án miðstöðv-
arhita og raflýsingar, meira að segja
hálft árið án hreins andrúmslofts.
En víkjum frá því. Um vikrana austur
frá Vatnaöldum sveigði Guðmundur leið
sína fyrir vestan Hraunvötnin suður að
Stóra-Fossvatni og eftir veggbrattri öldu-
röð, gömlum gígbarmi niður að Litla-
Fossvatni. Var gaman að líta þar kring-
um sig, yfir vötnin bæði og ekki hvað
sízt niður með afrennsli þeirra Fossa-
vatnakvislinni, þar sem hvannstóð og góð-
gresi margt vefur bakkana niður allt
gildragið. En geldingahnappurinn, þótt
góður sé, hafði orðið full aðgangsharður
í hlíðinni upp frá gilinu, því hann var
á góðri leið með að gera hana þýfða eins
og bólugrafna kerlingarkinn- Þegar ég
áður hafði kunnleika um þær stöðvar var
þar hver lina mjúk eins og meyjarvangi
og gróðurinn aðeins á borð við varalit
eða fegrunardíla, að þvi þó tilskildu að
þeir séu til þeirrar prýði, sem þeim er
ætlað að vera. Fossvötnin munu bæði
vera gamlir gígar, einkum sýnist það
ótvírætt um Litla-Fossvatn og fellur Foss-
vatnakvíslin niður í gil sitt um lægð litla
í barminum, þar sem vegurinn liggur nú.
Varð Guðmundur að aka vatnið, því foss
tekur við, þar sem vatninu sleppir, og
svo snögglega dýpkar inn í vatnið að
bíllinn var i drjúgum hliðhalla á meðan
hann skreið yfir.
Frá Litla-Fossvatni er svo ekki nema
stekkjarvegur að veiðiskála Landmanna,
er Tjarnarkot lieitir við Tjaldvatn. Sú
leið er ekki villugjörn, því eldgjá hálf-
fyllt og hraunklepruð með gígum og öllu
því er slíkt landslag má skýrast auðkenna
liggur þar á aðra hönd frá vatni til vatns.
Er með henni farið og voru þar að þessu
sinni nýjar hílslóðir. Hittum við svo á
að bændur úr Landssveit voru þar margir
í veiðiför og höfðu aflað. Hefi ég sjálfur
100
AKRANES