Akranes - 01.04.1957, Qupperneq 36

bregða birtu, en þokan náði ekki þangað,
gat ég þó ekkert séð hestlegt við fjallið,
og ekki flaggaði það með loðnu. Hnjúkar
nokkrir liggja frá því í suðvesturátt kall-
aðir Kattarhryggir. Hljóta kettir þeirra
Skaftfellinga að hafa verið illa haldnir,
ef bök þeirra hafa verið jafnmagurleg og
hnjúkarani sá. Var þar flest illt og eink-
um leiðin, varð að krækja löngum og
löngum eftir kvísl í gilbotni. Slóð sást
hvergi, nema einstaka stúfur á eyri og
náttmyrkur og úrfelli bættust við safn
annars ófarnaðar. Auk heldur tóbakspípa
hreppstjórans í Grimsvatnahreppi hristist
úr réttum stað, svo að leit varð að. Og
aftur var allt í fangið, átti það illa við
mig, sem búinm var að eyða öllum leyfð-
um tíma og langaði til byggða aftur áður
en mjög væri syndgað upp á náðina.
Ekkert sást út nema stöku sinnum
regnblökk, gilkinn og þá æfinlega þvert
fyrir leið. Loks tók fram úr, farið var
upp ás og eftir honum og lokið í bili
öllu lækjargils andstreymi, en imnan
stundar stingur Guðmundur bílnum að
heita mátti á trýnið niður brekku og
síðan sást varða og fleiri slóðir en áður.
Þetta var Landmannaleið. Aftur ók Guð-
mundur eftir á, en nú undan straum og
ekki í jafn þröngu gili og áður í Faxa-
sundum. Ég hélt það væri Nyrðri-Ófæra
og var þó kunnugur þarna, en hugurinn
hefir verið á undan þá stundina, hún er
nær byggð að sunnan, þessi hét Skugga-
fjallakvísl. Urðum við að liafa samfylgd
hennar eina 3—4 km, og er það sein-
farinn bílvegur, árbotn og slæmir aurar.
Þegar við yfirgáfum Skuggafjallakvísl
tók við hryggur lágur að norðan en
þvi drýgri á lengdina niður að sunn-
an. Var þar allt að 280 metra hrap
áður mumið var staðar á botni Eld-
gjár á Skaftártunguafrétti. — Þar vissi
Guðmundur af fallegum tjaldstað, og
hafði víst lifað í tilhugalífi við hann
lengi, suðurleiðina tók hann að minmsta
kosti upp á eindæmi sitt þegar hann kom
á Landmannaleið, og satt er það, fallegt
var tjaldstæðið, en veðrið hefði mátt vera
betra. Var votsamt að tjalda, enda ekki
reist nema eitt fjögra manna tjald. Hinir
skyldu láta fyrirberast í bílnum. Matazt
var og síðan raðað í bólin- Ég hafði búizt
við að sofa i tjaldinu, gamall fjallajálkur
eins og ég þóttist vera, en var gerður
afturreka þaðan með pokann minn, hafði
víst þótt svo litilfjörlegur í Kerlingatúrn-
um að ekki væri slikum ætlandi annað
en hús og hægindi. Bar Guðmundur
mikla önn fyrir mér. Vildi hann sjáan-
lega ekki láta segja um sig eins og kveðið
var um Jón heitinm Magnússon ráðherra
forðum:
Alltaf drepur hann af sér mann,
einn eða tvo í róðri.
Svo var sætum liáttað í bílnum, að
aftasti bekkur var heill, hafði Sigríður
setzt þar að eins og sjálfsagt var fyrir
þann, sem fyrstur varð í háttinn. Gang-
rúm mjótt var í miðjum bíl, á milli
hverra tveggja manna sæta, þegar framar
dró. Tróð Guðmundur bakpoka miður í
það hol á næstu sætaröð og vistaði mig
þar. Var breiddur kuldablár loðúlpu-
skratti á bilið, sem varð í sætisbökin á
milli okkar Sigríðar. Lagði ég poka minn
fast framan við úlpuna og bældi mig
niður. Hafði Guðmundur þá gripið upp
sætið höfðalags megin í næstu röð og
fært það yfir gangrúmið að hinu. Þar
skyldi Margrét vera, en þá Jón og við
sams konar umbúnað. I hreppstjóra — og
húsbónda — sætin setti hann Halldór.
Var það virðingasess mikill að vísu, en
að öllu óhægm-, svo stutt undirlagið að
fylla þurfti þar æði mikið með dóti, og
var það legurúmið verst. Hvernig skipað
var í tjaldi veit ég ekki, en tel víst að
104
AKRANES