Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1897, Qupperneq 78

ar eru tún en engin taða, og sumstaðar aptur taða en
engin tún. Ef hreppstjórar og aðrir, sem safna eiga.
efni til skýrslna þessara, gerðu sjer það Ijóst, að hjer
er að vissu leyti um sóma landsins að tefla í augurn.
útlendingaog eptirkomendanna, þarsem búnaðarskýrsl-
urnar eru hið einasta skilríki, sem þeir hafa til að
dæma um dugnað og árlegar framkvæmdir núlifandi
manna, í þvi sem að búnaði lýtur, þá mundu þeir
vsentanlega gjöra sjer meira far um, að ná rjettum upp-
iýsingum hjá bændunm. Tr. G.
Muniö eptir.
1. Munið eptir því, að lœlcna Jiundana af band-
ormum og grafa í jörð niður alla sulli úr skepnum,
þegar siátrað er. Það er kostnaðarlanst að hala hjá
sjer ilát til að safna i sullunum, þegar tekið er innan
úr. Gleymið þvi ekki, hve mörg hundruð manna haía
þjiðzt árum saman og misst iífið iyrir að þetta hefur
verið vanrsekt. Ef hver maður gerir sjer þessa hirðusemi
að reglu, mun hrátt minnka manndauði bjer á landi af
suliaveiki, og ijártjón af höfuðsótt i skepnum.
2. Munið eptir að hafa ílát með lýsi i á fiskiskip-
um. flutningsbátum og þilskipum, þegar þið farið á
sjó, því jþótt logn sje þegar lagt er á stað, h'finu er hsett
iyr en komið er að«. JÞað er margreynt, að skipi,
tarmi og lifi manna hefir verið bjargað irn ðþvi. að hella
lýsi eða olíu í sjóinn, þegar haíiót er, livort heldur er
á rúmsjó eða i lendingu.
fl. Munið eptir því, að það er fyrsta skilyrðið fyr-
ir framför landbúnaðarins og efnablómgun jandsmanna,
að búpeningur sje settur hyggilega á heyforðann að
haustinu, svo að hordauði íyiir heyleysi á vorin verði
landrækur; hann hefir of lengi átt iandsvist bjer. Tak-
ið eptir þvi, að íáir íjáreigendur eru efnaðir, sem opt
missa úr hor, en fáir bláfátækir, sem alltaf eiga skepn-
ur sínar feitar á vorin. Gleymið ekki. að þið hafið
skyldur við skepnurnar, sem þjóna ykkur. Eiestir eig-
endur búsa og skipa þora eigi að hafa á hættu, að
iáta það ógjört, að fá ábyrgð á þeim. Heyleifar bónd-
ans eru ábyrgðarsjóður hans á vorin, ef í nauðir rekur;
en sá er munurinn, að hann á sinn ábyrgðarsjóð sjálf-
ur óskertan, ef eigi þarf til hans að taka, en ábyrgðar-
arfjelögin taka hitt ábyrgðargjaldið til sín. Það mun
sannast, að þegar sannarleg velvild til skepnanna er
fullvöknuð hjer á landi, svo að menn þola ekki að
sjá skepnum sínttm líða illa, þá hættir hordauðinn, og
þá ba ldast hyggindi og mannúð í hendur.
(68)