Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Blaðsíða 82

skrifa upp á fólið Filpus 1 ríkisdal í bætur, um fram
pað, sem áður var komið. Stóð pá fóveti litla hríð,
sem hann ætlaöist til, að hann segði einhverja rök-
semd til þessa. En sem hann ekki heyrir hann mæla
fleiri orðum, gengur hann aftur á brott og yrðir eigi
á hann né spyr hann um upptekt þessa, en bókar
það, sem fyrir hann var lagt. En svo er mælt, að
enginn vissi, fyrir hvað Filpus sætti bótum þessum
og að hann enga ósiðsemi sýndi í orðum eða öðru
athæfi um daginn, heldur gekk að þungum sættum
og lét til Jeiðast af þægð meir en margnr myndi
ætlað hafa. En sem prestur heyrir þetta, gremst
honum mjög með sjálfum sér, að sýslumaður, svo
veikur, skyldi ofan á það, sem komið var, bæta
þessari sneypu, og unir nú illa við málaiyktir þessar
og þó verst við það, að Sæmundur bóndi hafði svo
mikinn sóma af málinu, þvi að hann unni honum
eigi nema ills af að njóta, er honum þókti hann hafa
beitt bæði uudirhyggju og ofstopa. Snýr hann nú
heim með húskarli sínum, og er þar nú komið, að
honum, eigi síður en Filpusi, þykir för sín ill og
hrakleg, en hyggur þó, að hann megi hafa það svo
búið. Er hann nú næsta áhyggjufulíur um tíma og
hugsar vandlega þessi mál með sjálfum sér, hvernig
hann fái hlotið á því nokkura rétting fyrir liönd
húskarls síns, en jafnan finnst honum sem eigi muni
sættinni verða hrundið.
Kap. 10. Einu sinni kom Filpus að máli við Sigurð
prest og segir: »Nú er svo komið, séra minn, að eg
hefl orðið fyrir útlátum mikium, að eg eigi myndi
hafa fé til að lúka af eiginrammleik, nema yðvarr
góðvilji kæmi til, og munda eg þó þessu kunna, ef
eigi hefði með fylgt sú sneypa, er eg hlaut að líða,
og heyra nú af hverjum manni, að eg bar eigi ham-
ingju til að ná rétti mínum á móti Sæmundi, og að
þess hefði eigi verið von, þar sem við slíkan garp
hefði verið að eiga og kappsmann og hamingjumann;
(78)