Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1946, Qupperneq 110

88
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
löngu. Er það enginn menningar-
vottur vor á meðal.
Við getum hugsað okkur þá fyrir-
höfn og kostnað sem þurfti til að
mynda alla þessa hornleikaraflokka á
meðal íslendinga. Það þurfti að
draga botnvörpu eftir mannfélags-
botninum til að fiska upp nógu
marga menn í lítinn lúðrafilokk —
menn sem gátu lært. Horn liggur ís-
lendingum afar fjarri. Það er lík-
lega af því að þeir eru fæddir koll-
óttir.
Vanalega hafa þeir höndina heila
dagleið fyrir ofan takkana, og þegar
þeir eru búnir að ferðast með hönd-
ina niður að tökkunum er tíminn lið-
inn sem nótunni var ætlað að vara,
svo hún kemur á eftir tímanum eins
og höggið hjá Júlla.
Á flest önnur hljóðfæri hefir land-
inn getað lært og jafnvel orðið af-
burða snillingur. En réttu að honum
horn og hann grípur um munnstykk-
ið og hornið losnar frá því og glopr-
ast í gólfið og verður beglt og skegh
eins og andlitið á honum sjálfum
þegar hann svo fer að reyna að blása
í það og ná úr því hljóði.
Að endingu vil eg geta þess að
margir þeirra sönglista manna sem
eg hef nafngreint í þessari grein
“eiga börn út um allan heim”, sem
leggja stund á hljómlist og eru i
mörgum tilfellum og af eðlilegum
orsökum feðrum sínum fremri. En
það er efni í aðra grein.
Eftir Vigfús J. Guttormsson
Þú gleymir ekki að Frón er okkar feðra og mæðra jörð
og friðsælasta land á þessum hnetti;
þar blessast gáfuð framtaks þjóð, með fögrum kostum gjörð,
og frægan orðstír ber með öllum rétti.
Þú flytur burt úr Vesturheimi, gæt þess góði minn,
og gott er það og nauðsynlegt að muna:
í himnaríki ef þú vilt þér verði holað inn,
þá verður þú að kunna íslenskuna.