Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Blaðsíða 91

UPPHAF BYGÐA ÍSLENDINGA í N.D.
73
land. Þar bjuggu þeir feðgar aðeins
fá ár unz þeir fluttu sig upp til
Mountain og námu þar lönd á ný.
Ur þeirra hjóna áður minst í öðru
bindi S. í. í V. (bls. 272 og 3) og
getið barna þeirra þar. Þorlákur
Ujörnsson frá Fornhaga (1829—1888)
°g kona hans Þórdís Árnadóttir frá
Syðra-Holti í Svarfaðardal (1836—
1893) voru hin mestu sæmdarhjón,
Sem fengu alls staðar hinn bezta
vitnisburð. Tóku þau mikinn og góð-
an þátt í fyrstu félagsmálum þessar-
ar nýju bygðar sinnar, er þau nutu
syo skamt. Var Þorlákur skýr maður,
félagslyndur og hjálpsamur. — Þótt
•^■rni sonur þeirra væri ungur, þegar
þ&u flytja til bygðarinnar, er hann
talinn „einn fyrsti brautryðjandi ís-
endinga í Dakota“, og tók mikinn
Patt í ýmsum opinberum málum og
fékk það orð, að vera „sérstaklega
^el greindur, framtakssamur og dug-
legur“. Árið 1890, var hann kosinn
þl^gmaður í neðri deild þingsins í
Uorður Dakota, og sat á þingi vetur-
lnn 1891. Hann reyndist foreldrum
sínum hinn bezti sonur bæði í Nýja-
slandi og Dakota. Nokkuru eftir
at þeirra fór hann alfarinn úr bygð-
Jnni og gekk í þjónustu bankafélags
ems í New York, og var banka-
s jóri yfir eínu af útibúum þess.
Benedikt Jónsson Bardal, sem hér
9 ^raman er getið við flutninginn
snður um vorið og minst í öðru
mndi þessa safns (bls. 171) við árið
8. Hann var bróðir Jóns úr Mjóa-
a °g Gísla Dalmanns. Þegar rekstri
antgripanna var lokið suður, réð
^ynn sig í árs vist hjá norskum
°nda, er bjó skamt frá Pembina.
orið eftir (1879), er hann með þeim
ra fyrstu, er nemur land við
Garð
ar, sem þá hét Park. Býr hann
þar unz hann flytur vestur til ís-
lenzku nýlendunnar í Alberta-fylki,
Canada, 1888, og er í fyrsta hópnum,
sem nemur þar lönd. Benedikt var
iðjumaður mikill, hagsýnn og verk-
laginn. Manna var hann hjálpfús-
astur til liðsinnis, þótt endurgjald
væri óvíst. Lánaði hann getulausum
löndum sínum austur í Ontario, þeg-
fastast svarf að þeim þar [II. B.,
202]. Kom hann að heiman með
nokkur efni og einnig til Alberta
frá Dakota, en varð þar nýkominn
fyrir skakkafalli og ofríki útlends
manns, sem segir í sögu íslendinga í
Alberta eftir J. J. H. (Alm. 1911,
bls. 56—57). Kona hans, Sesilía Páls-
dóttir, sem ættfærð er í öðru bindi,
var bezta húsmóðir, dugleg og hirðu-
söm og studdi mann sinn af ráði og
dáð í búskap sínum heima og í þrem-
ur nýlendum vestan hafs. Börn
þeirra, er þroska náðu, voru fjórir
drengir og ein stúlka: Júlíus; Jón
Páll; Helgi; Árni; Guðrún, sem
Baldur Stephansson átti, elzti sonur
Stephans G. — skáldsins.
Jón Þórðarson hafnsögumanns frá
Skeri á Látraströnd, Jónssonar. Sá
bær er nú í eyði en stóð austan
Eyjafjarðar í Þingeyjarsýslu móti
norðurenda Hríseyjar. Er Jóns og
Rósu Jónsdóttur konu hans frá
Þverá í Staðarbygð í Eyjafirði, getið
við vesturför, 1873, í öðru bindi
(bls. 164) og víðar, og síðar getur
þeirra vel og mikið við sögu-upphaf
íslendinga í Winnipeg, þar sem þau
mega teljast frumkvöðlar að íslenzk-
um félagsmálum. Frá Winnipeg fóru
þau seint á hausti, 1878, suður til
Pembina með þrjú börn sín og það
fjórða á leiðinni, en tvö þeirra önd-
uðust á barnsaldri í Dakota. Bújörð
sína valdi Jón sér suðvestur frá