Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Blaðsíða 59

tveir landar í ameríku
41
Vakinn og sofinn hafði ég allan
hugann við svínið mitt, og dreymdi
það oft: ýmist að það væri fult eða
galtómt. Ástand þess var ástand
^itt, í vöku og svefni, lífi og dauða.
Ekkert markvert bar við, nema það
væri tengt við svínið mitt. Á stór-
hátíðum eignaðist ég oft sent, því
hlakkaði ég til þeirra. Þannig var
mér farið löngu áður en ég hugsaði
^er, að eitt sinn mundi svínbankinn
^uinn fyllast. Eftir að sú von vakn-
aði, skapaðist mér markmið og við
það jókst áhuginn um allan helming.
Loks var takmarkinu náð, meira
varð ekki komið í svínið og faðir
^iinn tók það og mig með sér niður
i bæ og inn í stærsta bankann í borg-
lnni- Þar sagði hann mér að leggja
svínið upp á ofurlitla hillu utan við
fjarska fallegt grindaverk. Innan við
§rindurnar stóð fínn maður við borð,
°g taldi heimsins ósköp af seðlum
°g silfurpeningum og raðaði þeim
niður í skúffu í borðinu. Á meðan
°pnaði faðir minn svínið mitt og
helti úr því á hilluna, og ýtti svo
aleigu minni undir grindaverkið, og
Sagði manninum, að drengurinn sinn
vildi leggja þetta í sparisjóð. Þessu
anzaði ekki sá fíni, fyrr en hann
^ar búinn að koma sínum peningum
yrir í skúffunni. Þá brosti hann til
^íri og spurði mig heitis. En þegar
e§ sagðist heita Sæmundur Hrafn-
elsson, fór af honum brosið, en
0rn uftur þegar faðir minn skrifaði
nafnið á blað og rétti honum það.
ar eg lengi að venjast því, hvað
enskum var illa við, að ég skyldi
s °lla Sæmundur og vera Hrafnkels-
°n> nema þeir fengju það skriflegt.
a nvel það bætti ekkert úr skák í
nskum krakkahóp. Þó lagaðist þetta
lr ab ég sagði þeim, að á ensku,
héti ég Sam Kelly. Sá fíni taldi
sentin mín svo fljótt að ég fylgdist
ekki með honum. Og ég veit ekki
fyrri til, en hann fær mér obbolitla
bók, þakkar mér fyrir viðskiftin og
býður mér, að koma aftur. Og nú
beinir fíni maðurinn brosinu að
voðalega feitri konu, sem ýtir mér
frá hyllunni og leggur uppá hana
stóreflis bunka af bankaseðlum. En
faðir minn togaði í treyju-ermina á
mér, og sagði að við værum búnir
hér. Hann var búinn að koma svín-
inu í samt lag, en ósköp hlaut það
nú að vera innantómt, auminginn!
Mér fanst sjálfum ég vera hálf solt-
inn og yrði það, þar til ég gæti lagt
eitthvað að mun í svínbankann minn.
Þetta tókst mér furðu fljótt og svo
oft, að ég þóttist kominn á góðan
rekspöl með, að verða fjársýslumað-
ur fyrir fermingaraldur. Og þó
bankabókin mín sýndi smáar upp-
hæðir voru þær allar innlegg. Ég
var orðinn svo vanur því að safna,
að mér kom ekki til hugar að skilj-
ast við skilding nema í bankanum.
Einnig hafði ég lært ýmislegt sem
fjársýslu viðkemur. Ég var þegar
farinn að taka eftir því hvernig aðrir
fóru með efni sín og hjá hverjum
þau lágu lausast fyrir, og gerði mitt
ýtrasta til, að komast í mjúkinn hjá
þeim og ná trausti þeirra. Oft fylgdi
þessu fyrirhöfn og jafnvel nokkur
kostnaður, en síðar margborgaði það
sig. Hina, sem ég sá, að fastheldnari
voru lét ég eiga sig að öðru leyti en
því, að taka eftir hvernig þeir fóru
með efni sín og læra af þeim, áliti
ég þá mér snjallari.
Aðferðir mínar til að græða á
öðrum takmarkaði ég ætíð við
þjófnað og rán. Gleymdi aldrei við-
vörun móður minnar. Þakka ég