Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Blaðsíða 62

44
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
meðfædd og kemur heim og saman
við ráðleggingar læknisins. Meðan
ég var í bissnesi hafði skrifstofufólk
mitt og aðrir sem unnu fyrir mig
sinn vissa vinnutíma og gat lifað
upp á mínútuna. Með mig gegndi
öðru máli. Gróðatækifærin eru síður
en svo stundvís. Þeim getur skotið
upp, öllum að óvörum, eins og
skrattanum úr sauðarleggnum. Og
við því verður bissnesmaðurinn að
vera búinn, svo hann geti stokkið á
þau eins og köttur á mús. Fylgir
þessu megn óregla á svefni og mál-
tíðum auk sleitulausrar tauga-
spennu. Hér leyfa allar aðstæður
mér, að skipuleggja störf mín þann-
ig, að klukkan ein segir til, nær ég
vaki, hvílist, vinni og nærist. Sex
að morgni, rís ég úr rekkju, og vinn
úti við til kl. níu, þegar birtan leyfir.
í skammdeginu dútla ég eitthvað
inni við ljós. Að morgunverkum
loknum fæ ég mér bita og fréttir
yfir útvarpið. Því næst ræsti ég
húsið, bý upp rúmið, dusta rykið af
öllu innan stokks og lappa upp á
vinnuföt mín og annað, ef tíminn
leyfir. Um hádegið snæði ég mið-
degismatinn og legg mig fyrir á
eftir. Læt aðeins síga í brjóstið á
mér nokkrar mínútur, en verst að
falla í svefn. Eftir hvíldina pússa ég
mig upp, fer í betri fötin og tek mér
göngutúr í átt til borgarinnar. Stöku
sinnum kem ég inn í útjaðar henn-
ar, til að kaupa nauðsynjar mínar og
tvisvar á ári neyðist ég til að fara
alla leið inn í ysinn. Geri þá sakir
mínar í bankanum. Annars er ég
kominn heim af göngunni um
klukkan þrjú. Skifti um föt og vinn
úti til klukkan sex. Er þá dagsverk-
inu lokið utan þess, að tilreiða kvöld-
verð, þvæ diskana og pólera gólfið.
Á kvöldin les ég eins lengi og
sjónin leyfir. Helzt eru það íslenzk-
ar skruddur, það eina erfðafé, sem
ég krafðist eftir andlát föður míns.
Til að hvíla augun frá lestr-
um, hlusta ég á útvarpið — helzt
symphóníur og annan þægilegan
sönghávaða af líku tæi. Við það
hvílist ég betur en nokkuð annað,
og hugurinn leitar til liðinna daga
og ég lifi þá upp í endurminningun-
um. En merkilegt er það, að þær
endurminningar eru aldrei bundnar
við gróðafyrirtæki né þá menn, sem
ég hafði hagsmunaleg skifti við,
heldur manneskjur sem ég hafði
persónuleg kynni af, án þess að þar
kæmi kaup eða sala til greina. Sa
sem oftast sækir hug minn heim, er
Oscar Marson, maður sem ég var
samtíða aðeins tæpt misseri, og svo
ólíkur mér, sem mest má verða.
Nærri liggur, að Oscar sæki að mér 1
endurminningum mínum, þó þær
valdi mér fremur ánægju, en leið'
indum. En svo mikinn óróa elur
hann í hug mínum, að ég býst ekki
við að finna frið fyrr en ég hefi sótt
hann heim.
II.
Á ungdómsárum mínum bar
þá flugu í höfðinu, að skólalærdóm-
ur væri nauðsynlegur hverjum þeini>
sem vildi verða maður með mönH"
um, og skilyrði til að koma ár sinni
fyrir borð í viðskiftalífinu. Að sönnU
sársá ég eftir þeim tíma og pening'
um, sem skólagangan krefst, en e -
aðist ekki um, að hún mundi borga
sig síðar meir. Mér varð líka mun
hægara fyrir en mörgum landanum,
sem var langt að kominn og varð a
kaupa kost og standast annan kostn
að, sem ég komst hjá. Ég átti heima