Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Blaðsíða 124

106
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
vera af því tagi sem heldur bæri a?S kalla
tröllatryggS, og væri betur aS fleiri væri
svo skapi farnir. En þótt Snæbjörn sé
prýðilega ritfær maSur, rímnavinur og
rímnaskáld, þá er hann engu minni at-
hafnamaður og hefur lengi haft bóka-
útgáfu á hendi prýðilega rekna, og víst
oftar valið bækur eftir því sem honum féll
við höfundana, heldur en til þess að
græða fé á útgáfunni. Því var það, að
þegar til þess kom að senda Sir William
Númarímur í sjötugsafmælisgjöf, þá gaf
Snæbjörn þær út á sínu forlagi sem eina
hina „iburðarmestu bók sem prentuð
hefur verið á íslandi, en þó í hvivetna
gætt smekkvísi". Þetta eru ekki tðm orð
heldur sönn lýsing á bókinni, ekkert minna
gat nægt höfðingsskap Snæbjarnar og var
þetta þó á kreppuárunum og ekki bein-
línis liklegt að þá myndi bók seljast sem
af voru prentuð aðeins 200 eintök á
£1 : 11 : 6 eintakið. Ekki veit ég hvernig
bókin hefur selzt, en hitt er víst að íburð-
armestu skrautútgáfur eftirstriðsáranna
munu tæplega standa henni á sporði.
Svo kemur Sir William heim og hjálpar
til að stofna Rimnafélagið, en I því mun
Snæbjörn líka vera lífið og sálin, a. m. k.
á bak við tjöldin. Sir William gaf því það
sem eftir var af upplaginu á Skotlands-
rímum. Rlmnafélagið hefur nú þegar gefið
út fimm bindi af rímum*) auk tveggja
aukarita, annað eftir Sir William hitt um
hann.
Að lokum fær Snæbjörn Sir William til
að taka saman Sýnisbókina, höfuðrit I
sinni grein. Hér eru tveir atorkumilclir
höfðingjar, sem magna hvor annan til
góðra verka og stórra fyrir vináttu sakir
og ástar á islenzkum fræðum. Slíkir menn
eru salt jarðar og verður seint fullþakkað.
Þeir minna mann á fóstbræður til forna
og ættu það skilið að eftirminnileg hómilía
væri saman tekin um vináttu þeirra. Því
miður er ég lítill prédikari og kenni miS
ófæran til þeirra hluta. En þeim sjálfum
til skemmtunar (og almenningi) vil ðg
vísa þeim á ræðuna, sem Gröndal lsetur
Marmier halda til heiðurs fóstbræðrunum
Lord Dufferin og Nikander nálægt lokum
Heljarslóðarorustu. Vona ég að ræðan get'
stytt þeim eina stund I ellinni, auk ÞesS
sem hún biður þeim langra lífdaga, en
tryggðinni og atorkunni hygg ég að þessir
góðu menn muni halda á meðan þeir geta
tuggið smérið, einnig án vorrar bænar.
*) Rímumar cru:
1. Sveins rímur Múkssonar, eftir Kol'
bein Grlmsson (sem St. G. St.
kvað um).
2. Perslus rlmur, eftir Guðmund And-
résson.
3. Hyndlu rlmur og Snækongs rlmur,
eftir Steinunni Finnsdóttur.
4. Hrólfsrímur kraka, eftir Eirí^
Hailsson og Þorvald Magnússon.
5. Ambáles rlmur, eftir Pál Bjarna
son.
Aukarittn eru:
I. Nokkrar athuganir um rlmur>
eftir Sir William A. Craigie-
II. Sir William A. Craigie og íslenzk
ar rlmur, eftir B. K. Þórólfss0 ■
öll ritin fást fyrir 216.00 krónur Þl
Gisla Gestssyni, Þjóðminjasafnm^
Reykjavlk. Væri óskandi að s®
flestir Vestur-lslendingar gætu %e ^
félagar, því margir þeirra eldri sta” ir
nær rímnaskáldskapnum en ®u
frændur þeirra á Islandi. Þeir un
geta alltaf áttað sig I Sýms
Craigie’s.
Smchjörn Jónsson:
VfSNAItVER, Rvík, 1953.
Þegar hver smuga Tímaritsins var full-
sett barst mér þessi fallega ljóðabók.
Vísnakver nefnir höf. bókina, sem bendir
á hans alþekta yfirlætisleysi. Megum við,
sem gefum bæklingum okkar glaummeiri
nöfn, blygðast okkar við samanburðinn. —
Mest eru þetta lengri eða styttri kvæði,
sum mjög persónulegs eðlis, önnur al-
gengara efnis, með þægilegri undiröldu
þunglyndis, en án æðru eða írafárs. Svona
kvæði kveikja hugsun og þurfa þvl ekki
að vera til skemtilesturs. En samt er það
nú svona með mig nærri áttræðan karlinn,
að finni ég hvergi sðlskin, blómilm eða
söng æskuáranna I heilli bók, finst mér
ávalt eitthvað á vanta. Með þessu er ég
ekki að kasta skugga á kvæðin. Eg., gt.
að þau séu öll góð, og a. m. k. ekkert 1
Þau eru I þeim stll, sem við, a*, rIÖ,
fólkið, könnumst best við — fast T°org
gott rlm, víða reglulega hrynjandi, °S j
sem allir skilja. Að lesa heila kvæSa ^
einum fleng er ekki háskalaust. ■®u^*:nn* i 2 3 4 5>
hættir oft við að slóvgast svo á lei .
að þar sem maður dró ekki bein un ,
við fyrstu tilraun, rekst maður á 1
gripaafla I öðrum eða þriðja drset lá^n^
hefi hvorki rúm né löngun til a®.nnnm
nein sérstök kvæði, enda er höfun^ u j.
oftast gerður bjarnargreiði meö. paS
a. m. k. þykist ég hafa rekist gí
löngum, að ýmislegt hefir hlotið ° ’ g
slst skyldi, en aftur að vettugi vir
sem manni tók sárast til. J.