Vísir - 24.12.1939, Side 27

VÍSIR
21
hlaðið af grasafjalli, að það rak
klyf jahestana á harðas tökki
lieimleiðis. Þótti það þá eins-
dæmi, enda var sagt að það
hefði setið að spilum inni i
tjaldi sínu mest af tímanum.
iHvort sem grösin urðu full-
þurkuð í tjaldinu eða ekki, þá
voru þau breidd til jierris jæg-
ar heiin kom og hrist vandlega,
Jægar þaii voru orðin vel þurr.
Eftir það var þeim troðið í
tunnur eða sái. Þar mátti
geyma þau óskemd svo árum
skifti í rakalausu iiúsi.
Um notagildi fjallagrasa, að
dómi vísindamanná, vil eg ekk-
ort segja liér, en eldri tiðar
menn bygðu það á eigin reynslu,
að þau væru bæði lioll og nær-
ingarmikil fæða. Voru þau not-
uð í brauð með rúgi, i skyr-
hræring, blóðmör og mjólk og
sparaðisl á þann hátt mikil
matarkaup næstum lil helin-
inga, þar sem nóg grös voru
fyrir liendi árið Um kring. Svo
mikil trú var á lieilnæmi fjalla-
grasa að grasamjólk var notuð
sem læknislyf við magasjúk-
dómum og fjallagrasaseyði þótti
gott meðal í kvefsóttum. Þess
vissi eg dæmi að mæður gáfu
börnum, sem voru að eins fárra
mánaða gömul, Jjæði grasa-
grau tarliræring og grasamjólk.
Döfnuðu þau vel og bar ekki á
öðru en að þessi fæða væri sam-
boðin eðli þeirra og þörfum.
Það var því ekki að undra þótt
fólkið vildi eitthvað á sig leggja
til þess að ná þessari fæðu, sem
fjallaauðnirnar geymdu í skauti
sinu, ekki síst þegar erfiðið var
að fullu launað með þeim fjöl-
l)reytta unaði, sem háfjalla-
dýrðin hafði upp á að bjóða.
Enn þá er fjalladýrðin söin
og áður, enn þá syngja sumar-
fuglarnir sína unaðslegu söttgva
á fjöllunum, enn þá eru fjalla-
grösin jafnholl og nytsöm og
áður, og enn þá getur íslensk
íeska sótt sér fagrar minningar,
sem endast æfilangt, með því
að fara á grasafjall.
AÐ er varla hægt að
gera bréfberum meiri
ógreiða, heldur en að
búa uppi á liæsta lofti, og það
fvrir mann, sem stöðugt fær
póst. Bein afleiðing þessara ó-
þæginda var fyrsta samtalið,
sem átti sér stað milli "Wiirde
pósts og' Karls Fritz Lind.
„Það nær annars ekki nokk-
urri átt“, sagði Karl þriðja dag-
inn, sem liann bjó í þakherberg-
inu, „að þér liafið svona mik-
ið fyrir mér. Undir eins og á-
stæður mínar batna eitthvað
leigi eg mér herbergi á neðstu
hæð, og þá þurfið þér ekki að
ganga upp allar þessar tröpp-
ur.“
„Við skulum ekki tala um
það,“ svaraði Wiirdé vandræða-
lega. „Öll atvinna hefir sínar
skuggahliðar.“
„Já“, svaraði Karl Lind. „Þér
hafið á réttu að slanda. Öll
vinna hefir skuggahliðar. En
þér vitið þó að minsta kosti
livert leiðir ykkar liggja. Hjá
mér gegnir þetta alt öðru máli.“
„Þér ættuð að taka yður eitt-
livað annað fyrir hendur ett
skrifa. Þér ættuð að vinna eitt-
hvað eins og eg. Það væri nyt-
samlegra —--------“
„Eg get ekki fallist á, að rit-
störfin séu óþörf og ónytsam-
leg, aðeins fyrir það, að við eig-
um erfitt framdráttar.“
Uppfrá þessum degi har
Wiirde póstur örlög rithöfunö-
arins Karls Lind i stóru leður-
töskunni sinni. Hvort Ieikritið
háns hefði verið tekið til með-
ferðar? Iivort kvæðin hans
hefðu komist til úrslita í verð-
launasamkepninni ? — Wúrde
mátti oft og einatt lesa eittlivað
af skáldskap Karls. Það var eld-
ur og kjarkur í ritsmiðunum
lians. En lika angurvær mýkt
og draumlyndi.
Einu sinni varð Wiirdc var
við það, þegar hann kom með
oóstinn, að það var ung stúlka
inni lijá Karli. Hann heyrði, að
hún grét.
„Við verðum að skilja, Ivarl!“
heyrði Wúrde, að hún sagði.
„Þegar pabbi minnist á þig, þá
•alar hann um þig i slikum fyr
irlitningarhi’eiim. að eg þoli það
ekki. Sérstaklega fvrir það, að
þú skulir vera skáld. Hann
skammar mig og svivirðir i
hvert sinn sem hann veit, að eg
,er hjá þér, Eg skal biða þin,
Karl, vongóð og þolinmóð, eu
við megum ekki hittast — —
Svo fór hún.
Upp frá þessum degi var Karl
Lind orðinn þögull og angur-
vær á svip. Hann þjáðist í
hinni algeru einveru sinni. —
Wiirde póst varð oft hugsað til
hans, svo einmana sem hann
var, foreldralaus, fátækur,
hafður að háði meðal ættingja
og án jiess að nokkur skifti sér
af lionum eða kendi í hrjósti
um hann. Og eini ástvinurinn.
er hann liafði átt til þessa, var
búinn að yfirgefa hann.
Er leið á liaustið, varð kalt
i þakherberginu hjá Ivarli. Þeg-
ar Wiirde póstur knúði á dyrn-
ar með endursend liandrit, kom
Ivarl oft upp úr rúminu með
götótta ullarábreiðuna vafða ut-
an um líkama sinn.
„Það hlýtur að vera hægt að
hjálpa yður, Ivarl,“ sagði Wiirde
póstur. „Hví ættuð þér að líða
skort fremur en aðrir ?“
„Eg fæ ef lil vill peninga á
morgun, vinur minn! En live'r
veit nema eg taki þá peninga
frá munninum á þeim, sem
eiga enn hágara og eru enn fá-
rækari en eg. Og þar að auki“
rödd hans vor orðin
veik af mánaðalöngum skorti,
„eru það örlögin, sem ráða.
Dómfelli þau mig og láti mig
glatast, ])á hef eg ekki verið til
neins liér í lifinu. Og máske
tala rit mín líka átakanlegar, ef
mitt cigið lif slær ekki framar
skugga á þau!“
Karl Tvind, sem var orðinn of
máttfarinn til að geta skrifað,
of vonlaus til að senda fleiri
hlöðum handrit, og of fátækur
lil að geta lx>rgað undir þau,
var að mestu hættur að fá bréf.
Þau fáu bréf, sem hann fékk,
voru Cndursend handrit. Annað
ekki. Árla morguns þann 24.
desember var barið á hurðina
hjá Karli. Það var ábyrgðar-
hréfapósturinn með 45 króna
nóstávisun til Karls. „Fyrir-
framgreiðsJa fyrir kvæðin yð-
ar“, stóð skrifað á hana, en und -
ir stóð nafn útgefanda eins, er
lil |)essa hafði ekki svarað bréf-
um Karls. Skjálfandi af kulda
hlióp Karl til húsmóðurinnar ög
bað hana að leggja i ofninn fyr-
ir sig og gefa sér eitthvað að
borða,
Það skiðlogaði i ofnkrilinu og
Karl var orðinn saddur, Kirkju^
klukkur horgarinnar hringdu til
minningar um fagnaðarboð-
skapinn mikla. „Og eg er svona
einmana,“ hugsaði Karl.
Hann barst á vængjum
draumanna aftur til bernskuára
sinna. Hátíðablær hvíldi yfir
heimilinu hans, móðirin tifaði í
annríki sínu stofu úr stofu, en
faðirinn ljómaði af ánægju eins
og Kalli litli sjálfur. Svo rann
liin mikla hátiðastund upp,
dyrnar að innri stofunni opnuð-
ust og jólati'éð lýsti í allri sinni
dýrð.
Svo rankaði hann við sér. -—
Ljósadýrðin, sem hann sá, var
ekki kertaljósin á jólatrénu
lians lieima lijá foreldrunum,
j)að var glóðin i ofninum og
glóð í reykjarpípu er hann sá
í dyrunum á lierberginu sínu.
Það var pípan lians Wiirde
pósts.
„Húrra!“ kallaði Karl til að
ganga úr skugga um, að þetta
væri ekki alt draumur. „Eruð
þér með bréf til mín, Wúrde
póstur?“ Hann sá að Wiirde
var í sparifötunum sínum.
„Sjáið þér til, Karl!“ rumdi í
Wúrde, „eg hef altaf óskað mér
þess frá því að hörnin mín kom-
ust á legg, að eg mætti einhvem-
tíma fá tækifæri til að leika
lilutverk liins góða jólasveins.
Þessvegna skildi eg Edgar og
Ilelenu eftir heima og ákvað að
vera með yður í lcvöld. Má eg
j)að?“
Karl, sem risið liafði til liálfs
uppi í rúminu, féll aftur útaf,
þvi svo óvænt kom honum þessi
fagnaðarboðskapur. En Wúrde
settist á rúmstokkinn hjá lion-
um, gaf honum kökur og ávexti
að borða og heitt kaffi að
drekka. Innan stundar var Karl
kominn á fætur og sestur á
rúmstokkinn hjá Wiirde póst.
„Svo eg gleymi því ekki — þá
er liérna bréf til þin. Mér var
fengið ])að frímerkjalaust. En
vegna þess, að það eru jól i
kvöld, gat eg ekki neitað að taka
á móti því.“
Karl reif bréfið upp og las:
„Kæri Karl Lind! Wúrde
póstur heíir undanfai’ið borið
heila bagga af bókum til mín,alt
æfisögur frægra skálda og rit-
höfunda, sem hann liefir blátt
áfram neytt mig til að lesa. En
við lestur þessara bóka hefir
mér þó skilist, við hve mikla
6