Vísir - 24.12.1939, Side 33

„Skein yfir landi sól á sumarvegi“
og síðum skrúða klæddi tigin fjöll,
er sterkum fótum standa í grænum teigi.
Hinn snoðna feld af snjóðri vetrarmjöll
snasirnar rifu og fiildu niðri í giljum.
Hlaðbúin niður í skaut er skikkjan öll,
er dreymin áin dokar við um hríð
í dalsins faðmi á hraðri leið að ós.
Þar eilífð hafsins tekur við af tíð.
A lágum bakka roðnar eyrarrós
og reyrinn andar þýtt á græna móa.
Raddhreinir fuglar syngja sumri hrós:
Hin svifamjúka, guldröfnótta lóa,
rauðfættur stelkur, — kinkar kolli við, —
kliðandi flokkur leggjahárra spóa.
I vestri gnæfir hamraþil á hlið
hátt yfir sveit og lága dalabænum.
Hraundrangar benda á heilög sjónarmið
handan við létta gára á skýjasænum.
Oskafley sigla þar með ljósbjart lin,
langferðum vön í þýða sumarblænum.
Framan af óttu ástarstjarnan skín
uppi yfir brún og horfir niður í dalinn.
Þegar hún fyrir dagsins birtu dvín,
daggtárum gráta blóm um fjallasalinn.
Svalvindar þerra síðar dögg af blöðum,
söknuður vakir, djúpt í bikar falinn.
Blasir við sjónum bónda aflaglöðum
beitin í hlíð og gróðursælum lautum.
líjarngresið sprettur þar í þéttum röðum.
málmbjölluhljóm frá kringdu horni kenna.
Kyrlátur friður signir alla jörð.
Loggeislar úti á lygnum firði brenna.
Um gra>nar dældir dreifist lokkuð hjörð.
Daggvímuþungir blómakollar anga.
Smalasveinn heldur yfir ánum vörð.
Sælt er í hlið að dreyma daga langa:
Dvergarnir bræða gull í hamrasmiðju.
Kafa þeir höf og grafa í fjöll til fanga,
en dísir binda belti um fjallsins miðju,
brugðið úr mjúkum dalalæðu þræði.
Hlíðin er eins og dyngja góðrar gyðju,
gersemum prýdd og fóðruð dýru klæði
og tjölduð öll með refli úr rósavef
er rekkjan, þar sem gesti er búið næði.
Trúnaðarmálum hvísla hrísla og sef.
Hendingar óma i glöðu fuglakvaki.
Náttúran öll er rímuð, stef við stef.
Sviðið er breytt á einu andartaki,
útsýnið víkkar fram í nýja heima,
langt, langt í burtu í fjarska að fjallabaki.
Hillingastrendur gulls og frægðar geyma
glóhærða mey í skjóli prúðra lunda.
Nývaktar þrár um allar æðar streyma.
Enn breytist sviðið. Fram til mannafunda
fullhugar þeysa í skarlatsrauðum klæðum,
gullrekið stál og steinda skildi munda.
Snjallyrði falla snögg og beitt í ræðum.
Snarráðir drengir þreyta sund og leiki.-------
Dumbroðuð sígur sól að vesturhæðum.
Sýnirnar leysast upp í móðu og reyki.
Hópvanar ær að heimastöðli lötra.
Húmskuggar fela vofu og álf á kreiki.
Litklæðin eru breytt í bága tötra,
býlin í lágan kofa og þýfðan völl.
Þjóðin er snauð og reyrð í ramma fjötra.
„Sólroðin líta enn hin öldnu fjöll“
út yfir fagra sveit og græna dalinn.
Meðan þau standa, elskar þjóðin öll
afburðaskáldið góða. — Þar var alinn
hann, sem að flutti ljóðin ljúf og snjöll,
listina bestu á Fróni, — ungi smalinn.
Mun ekki ennþá hlíð og dranga dreyma
drenginn, sem átti þarna forðum heima?
skraulsaumuð gullnum vír og hvítum liljum. þarflegt til fóðurs mjólkurám og nautum.
Sem silfursproti sindrar foss í hlíð Lagðsíöar ær frá lágum stöðli renna,
og sylgja skín hið neðra í tærum hyljum, léttstígar eftir gamalkunnum brautum,
horfast í augu við dauðann?
Hvers vegna? Hvers vegna?
Stormurinn var enn í sínum
versta liam og endrum og eins
lyfti Vasile liægri liönd sinni og
hurkaði snjóinn af augum sin-
um.
'Hví kom vetur — og sumár?
Hvi voru menn hraktir svo
langt á brott fná því, sem þeim
var kærast? Hví vöknuðu þess-
ar þrár i huganum? Hví liafði
það gersl, sem var svo ljúft, og
gat aldrei gerst aftur? Hvers
vegna? Hvers vegna?
Vasile slcildi það ekki.
Æ, en þarna, langt í fjarska
var einliver Ijósglæta? Einhver
Ijósrönd, — eins og föl rák á
dökkum himni. Var nýr dagur
að renna? Var þessi ógnarnótt
á enda?
Vasile starði á ljósrákina,
sem honum fanst hann liafa séð
úti í fjarskanum. Var komið
undir dögun? Var í raun og
veru nýr dagur að renna? En
Ijósráldn stæklíaði ekki, varð
eklci rauðari — og þó var hreyf-
Vasilc sá veru i hvítri skikkju nálgast.
ing á henni — hún virtist hreyf-
ast — virtist færast nær — það
var ]jós, sem færðist nær — til
hans.
Ljósið kom til hans!
Þegar Vasile reyndi síðar,
þegar bjart var orðið, að segja
hinum frá þessu — félögunum,
sem höfðu sofnað, vildu þeir
ekki ti'úa frásögn hans og þó
höfðu þeir sofið, en hann, Vasile
hafði verið glaðvakandi — en
þannig voru mennirnir, eins og
hinn vantrúaði Tómas, þeir
urðu að þreifia á til þess að
trúa......
Vasile sá veru í hvitri skikkju
nálgast. Færast nær sér hægt og
stöðugt. Hún gekk yfir snævi
þakta sléttuna, þessi vera, um-
vafin birtu — og veran sjálf var
birta, ljós, og svo var ljósmagn
hennar mildð, að Vasile furðaði
sig á að þeir skyldu ekki vakna,
félagar hans, og hann skildi það
aldrei.
En fvrir aftan veruna var eins
og löng Ijósrák í snjónum, —-
braut dýrðarinnar, troðin helg-
i:m fótum því að það var
Mannsins sonur, sem kom vfir
snjóhreiðuna til Vasile — Guðs
sonur.
Utan úr næturdimmunni kom
hann — svo bjartur og dýrlegur,
að Vasila lmeig niður á kné sín,
þreif af sér loðhúfuna og kross-
lagði kaldar hendurnar á brjósti
sér.
Allar deilur, alt mótlæti, allar
þjáningar — alt var það gleymt.
Allur efi var horfinn — allar
spurningar glevmdar.
Nú var liann að eins varð-
maður i myrkrinu, barn, sem
hafði vilst, en guð sjálfur leitað
uppi. Ósegjanlegur fögnuður