Heimilisritið - 01.06.1946, Síða 18

í einu þagnar hann í miðju kafi,
síðan rekur hann upp undarlegt
hljóð og glápir. Við lítum snöggv-
ast upp og sjáum surtana tvo
koma til okkar í rólegheitum.
„Guð komi til!“, segir sá gamli.
„Fingall, hvað er nú þetta?‘-‘
Ég hef aldrei séð slíkan svip á
andliti nokkiírs manns, eins og
þann, sem var á andliti stýri-
manns. Þrisvar opnaði liann
munninn til að tala og lo’kaði hon-
um alltaf aftur, án þess að segja
nokkuð. Æðarnar á enni hans
þrútnuðu ógurlega, og kinnarnar
voru rauðar og útblásnar.
„Þetta er hárið á Bill Causins“,
segir skij>stjóri við sjálfan sig.
„Það er hárið á Bill Causins. Það
er hárið —
Bob gengur til hans og Bill
haltrar á eftir, nemur staðar
frammi fyrir skipstjóra og tekst að
setja upp einskonar bros.
„Vertu ekki að gretta þig fram-
an í mig“, hrópar skipstjóri.
„Hvað á þetta að þýða? Hvernig
hafið þið farið með ykkur?“
„Engan veginn, herra skip-
stjóri“, segir Bill auðmjúklega,
„það var farið svona með okkur“.
Timburmaðurinn, sem rétt í
þessu var að fást við leka tunnu,
skalf eins og lauf í vindi og sendi
Bill augnatillit, sem hefði getað
hrært steinhjar-ta.
„Hver gerði það?“ spyr skip-
stjóri.
16
„Við urðum fyrir hroðalegri á-
rás, herra skipstjóri“, segir Bill og
gerði allt, sem hann gat, til að
forðast auga stýrimanns, en það
var ekki auðvelt.
„Ég gæti trúað því“, segir skip-
stjóri, „og þið hafið verið barðir í
þokkabót“.
„Já“, segir Bil'l kurteislega, „við
Bob fórum í land í gærkvöldi til
þess ,að skoða okkur um. Þá réð-
ust fimm útlendingar allt í einu á
okkur“.
„Hvað heyri ég!“ segir skip-
stjóri, en ég vil ekki hafa eftir,
það sem stýrimaður sagðí.
„Við börðumst eins lengi og við
gátum“, segir Bill, „en að síðustu
vorum við báðir slegnir í rot, og
þegar við röknuðum við, var búið
að fara svona með okkur“.
„Hverskoríar menn voru þetta?“
spyr skipstjóri æstur.
„Sjóarar“, segir Bob, „Hollend-
ingar eða Þjóðverjar, eða ein-
hverjir slíkir“.
„Var einn þeirra hávaxinn með
ljóst skegg?“ spyr skipstjóri og
verður æstari og æstari.
„Já, herra skipstjóri“, segir Bill
og það er undrun í röddinni.
„Sami lýðurinn“, segir skipstjóri.
„Sami lýðurinn og réðist á Fingall,
það er klárt mál. Fingall, þú varst
sannarlega heppinn að vera ekki
litaður svartur líka“.
Ég hélt að stýrimaður myndi
springa. Ég get ekki skilið hvernig
HEIMILISRITIÐ