Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 58

r
Okkar á milli sagl
— Nei, sæll og blessaður, nágranni góð-
ur, gott og blessað kvöldið!
— Kvöldið.
— Þú ert að dytta að villunni þinni i
tórastundum þínum, iðjumaðurinn.
— Villunni! Sér er nú hver asskotans
villan! Hriplekur timburhjallur, sem gleypir
i sig hvern einasta eyri, sem maður vinnur
sér inn og meira þó.
— Ja, svona er kerlingin mín, hún gleyp-
ir í sig hvern einasta eyri, sem ég vinn mér
inn, en sá er munurinn á lienni og villunni
þinni, að kerlingin var svona lika, þegar
hún var ný, hvað þá núna, þegar hún er
orðin gömul, hi, hi hi!
— Iluh!
— Gott er nú blessað veðrið á degi
hverjum, ja, það má nú segja.
— Gott! Jú, jú, það er nú heldur en
ekki gott! Sífelldur rigningarfrassi og hláku-
sull dag út og dag inn! Það eru heldur
veðurgæðin. Svo lekur hann svo, að allt
flýtur í vatni. Eg er að kitta, hérna í glugg-
ann á stássstofunni, eins og þú kannske
sérð. Það flóði inn um hann í alla nótt
og oná gólfteppið, sem hann Dóri doria
smúlaði fyrir mig inn í hittifyrra.
— Mér þykir vera ljóta uppákoman hjá
l>ér, nágranni. En þvi í skollanum varstu
lika að hafa teppistetrið á gólfinu, maður.
(iazt u ekki heldur breitt það oná þig og
kellinguna þina, lasm?
— Nei, svoleiðir teppi eiga að vera á
gólfinu.
— Nú, já, — vegna gólfkulda kannske.
En þú ættir að geta fengið þér i staðinn
fullbrúkleg teppi hjá honum Sigurjóni á
Alafossi.
— Ja, það er sosum hægt að bæta sér
teppið, enda eyðilagðist það nú ekki al-
veg. En mér var sárt um það, af því það
v u.* ðiiiui&uv ajiioti. í»iío ci ui\ eg ciriö og
með viskiið, Iagsmaður. Það er ekkert var-
ið i það, ef það er ekki smyglað. Það gefur
því einhvern svo himneskan og bragðgóðan
keim, að maður veit að maður hefur platað
tollarana, pólitíin og öll helvítis yfirvöldin.
„Já, þetta skal ég gera aftur“, sagði
líka Láki frændi minn, þegar hann stal
hrútnum frá sýslumanninum og fékk tugt-
hús fyrir. — En úr því maður minnist á
þessi innanhússfióð, þá er bezt ég segi þér
frá Nóaflóðinu þegar kellingarnar hjá mér
gleymdu að skrúfa fyrir kranann i eldhús-
inu. Jæja, ég vakna klukkan 5 um morg-
uninn við einhvern bannsettan gutlanda. Eg
sezt framan á og set þá lappirnar oní ökla-
djúpt vatn. „Nú, livaða asskoti er það
kalt!“ verður mér að orði, „það hlýtur
að hlýna, þegar kveikt verður upp í mið-
stöðinni", hugsa ég með mér. Svo ég halla
mér upp í og sef eins og hrútur til kl. 8. En
það hefði ég ekki átt að gerá, því þá var
ótætis vatnið orðið hnédjúpt og alveg jafn
skít-kalt og áður, því auðvitað var ekki
búið að skrúfa frá miðstöðinni, hi, hi hi.
— IIuli! Skárri er það nú bjánaskapur-
inn
— Já, finnst þér ekki! Það hefði þó for
helvíti mátt hita upp svolítið fyrr, úr því
sona stóð á.
— vÞvuh!
— En ég segi nú samt: Lán var það í
óláni, að það skyldi vera kalda vatnið, en
ekki hitaveituvatnið, sem rann út. Það
hefði kannske yljað manni lielzt til mikið,
að stíga beint út úr bólinu i heitt hita-
veituvatnið, hi, hi, hi.
— O, ætli hitaveituvatnið skaðbrenni
nokkurn? Hitaveitan hefur aldrei vljað mér
neitt, nema þegar ég hef borgað reikning-
ana.
— Jæja, það er bezt að fara að éta
trosið hjá kerlingunni. Guð gefi þér góða
nótt, nágranni.
— Nótt. rjóh.
52
HEIMH^ISRITIÐ