Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 16

skósíðri úlpu svipaðri og grindvísk-
ir sjómenn eru vanir að nota. Hann
gekk hljóðlaust og það var eitt-
hvað svífandi við hreyfingar hans.
í þá átt sem hann gekk var engin
byggð nema húsið sem við syst-
kinin höfðum á leigu. Það var eins
og maðurinn hefði fallið af himn-
um ofan, við höfðum ekki orðið
vör við neina hreyfingu á undan
okkur á veginum fyrr. Hann gekk
sem sé hljóðlaust og var draugs-
legur í tunglskininu.
Eg smitaðist af skelfingu systur
mirinar, en reyndi að breiða yfir
það, og við béldum áfram líkt og
ekkert hefði í skorizt.
— Þetta er eflaust einhver róm-
antísk sál úr þorpinu, sagði ég
hughreystandi við systur mína.
Viltu að ég hrópi á hann?
En ég er ekki viss um að ég hefði
hrópað, þótt hún hefði æskt þess.
Mig grunaði, að ekki væri allt með
fel'ldu um manninn.
Góð stund leið og þessi skugga-
legi náungi var alltaf á undan okk-
ur á veginum. Ég reyndi að hrista
hann af okkur með því að hægja
gönguna*en þá hægði hann líka á
sér og gætti þess vandlega að fjar-
lægðin yrði ætíð hin sama. Loks
var ég orðinn svo þreyttur af að
hafa hann þarna ætíð fyrir augun-
um, að ég ákvað að taka hann til
bæna og segja honum nokkur vel
valin orð, þrátt fyrir hræðsluna.
Og að þessu sinni herti ég gönguna.
En það virtist ekki heldur ætla
að koma að notum, fjarlægðin á
milli okkar var ailtaf hin sama. Þá
hljóp ég frá systur minni án þess
að hirða um skelfingarhróp lienn-
ar, hljóp eins og ég mátti, gníst-
andi tönnum af bræði, þó með
skelfingu á stærð við deliciousepli
í kverkunum, og sannfærður um
að maðurinn myndi hverfa og
leysast upp í ekkert um leið og ég
lyfti hendinni til að grípa í úlpu-
kragann hans.
En þótt undarlegt kunni að virð-
ast skeði hvorugt: hann leystist
hvorki upp í ekkert né hljóp
mér úr augsýn. Hann gerði hið
þriðja, það sem ég hafði -ekki bú-
izt við, það sem kom mér svo mjög
á óvart, að ég gat hvorki hreyft
legg eða lið í tíu mínútur: Hann
spásséraði úr greipum mér!
Með öðrum orðum: A beygjunni,
þar sem vegurinn sveigði aftur nið-
ur að ströndinni, gekk maðurinn
beint út í hraunið, hljóðlaust og
án þess að flýta sér, það var eins
og hann vildi lokka mig með sér.
Ég stóð eftir á vegbrúninni og sá
hann ganga út í svart hraunið unz
hann hvarf — ganga í þá átt sem
engin lifandi sál átti bústað!
Ég var lamaður af skelfingu.
Systir mín kom hlaupandi og greip
dauðahaldi um handlegg mér, en
ég hafði engin spaugsyrði á tak-
teinum. Óttinn skreið niður eftir
bakinu á mér líkt og slepjug eitur-
10
HEIMILISRITIÐ