Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 59

FRAMHALDSSAGA
VOÐI á ferðum
effir Mignon 0: /ber/ierf
Nýir lesendur gela byrjað liér:
MARCIA GODDEN finnur IVAN eig-
inmann sinn myrtan í bókastofu hússins.
að kvöldi þess dags, er hann hafði komið
lieim úr sjúkrahúsi, en þar liafði BLAKIE
læknir, vinur þeirra, hrifið hann úr greip-
um dauðans.
ANCILL, þjónn Iyans, tilkynnir lögregl-
unni morðið og kveðst sjálfur hafa verið
í eldhúsinu, þegar morðið var framiði á-
samt þjónustustúlkunum EMMU BEEK
og DELIU.
Lögreglufulltrúinn JAC.OB VVAIT rann-
sakar málið og telur að morðingjans sé að
leita meðal þeirra er nánastir \'o:'u hinum
mvrta. Sér til skelfingar verður Marcia
þess vör, að grunurinn beinist að henni og
ROB COPLEY, sem býr með VERITY
móður sinni í næsta húsi. Þau Rob og
Marcia elskast á laun, og hann hefur ein-
mitt sama daginn sárbænt hana um að
koma til sín — skilja við Ivan, sem var
bæði grimmur og óbilgjarn.
Marcia er farin að gruna BEATRICE,
systur Ivans. En þá er Beatrice skyndilega
einnig myrt, meðan Marcia er inni í her-
bergi, sem aflsest er að utanverðu. Nú
beinist athygli hennar hinsvegar að GALLY
frænda hennár, sem d\-elur í húsinu. Hann
skýrir Blakie, Rob og henni frá því, að
hann hafi verið í næsta herbergi við Ivan,
eiumitt þegar morðið A’ar framið, án þess
þó, að vita hver morðiuginn muni vera.
HEIMILISRITIÐ
„Hvað drakkstu marga?“ spurði
Blakie. *
„Eg man það ekki nákvæmlega.
Ég hafði það hugfast, að ég þyrfti
að flýta mér aftur inn í bókastof-
una, en einhvern veginn fannst
mér, að þetta myndi verða í fyrsta
og síðasta skiptið, sem ég myndi
geta notið einhvers góðs frá Ivan,
svo ég fekk mér einn af öðrum.
Þetta var fyrirtaks whisky og sód-
inn við hendina. Loks herti ég mig
upp, og þá fannst mér Ivan, þrátt
fyrir allt, vera bezti karl, sem ætti
það skilið að ég blandaði honuin
einn cocktail, hvað ég og gerði. En
þegar ég opnaði borðstofudyrnar
heyrði að gengið var eftir anddyris-
gólfinu og litlu síðar að útidyra-
vhurðinni var skellt aftur, eins og
Beatrice einni var lagið. Ég beið
því góða stund, til þess að vera
viss um að hún væri farin; það hafa
að minnsta kosti verið tíu mínút-
ur“.
„Þegar Beatrice fór“, sagði Rob,
„var klukkan kortér yfir sjö, eftir
því sem hún sagði“.
53
I