Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 38

Viökvœmar skilnaÖarkveÖjur
SMÁSAGA EFTIR GRIZEL GRAHAM
ÉG BÝST við að ég haíi gert
mér ljóst, að við værum skilin að
skiptum, jafnskjótt og ég sá Wendy
í örmum Páls.
Það var dásamlegan sumarmorg-
un — einsog oft á undan heitum
degi. Ég kom inn úr garðinum til
þess að vita, hvort nokkur leið
væri að fá Pál í gönguferð um skóg-
inn. Iíann vaf ekki í vinnustof-
unni svo að ég hélt áfram inn í
borðstofuna; og þar voru þau, Páll
og Wendy, höfðu auðsjáanlega
gleymt stað og stund í hvors ann-
ars örmum.
Ég stóð i dyrunum eitt hræðilegt
andartak, snéri mér síðan undan
og flýði, áður en þau urðu mín
vör.
Þetta var fyrir mánuði síðan.
Allan mánuðinn hef ég reynt að
sannfæra sjálfa mig um að þetta
hafi einungis verið hræðilegur
draumur, að við myndum halda
áfram að lifa saman eins og áður.
En það hefur verið árangurslaust.
Innan lítillar stundar kemur vagn-
inn, og ég fer burt nreð honum —
fyrir fullt og allt.
Ég hef aðeins tíma til að ganga
um húsið, líta inn í allar stofurn-
ar, þar sem ég hef verið svo ham-
ingjusöm, og kveðja.
Fyrst er anddyrið það er ekki
stórt — sumir myndu ekki nefna
það slíku nafni, en það hefur ver-
ið mér kært síðan fyrsta daginn,
sem ég kom hingað. Það var vet-
ur og við Páll höfðum ekið frá
Lancashire í blindhríð. Það var
orðið áliðið þegar við komum. Páll
renndi sér niður úr ökusætinu og
kom og opnaði vagnhurðina fyrir
mig. Ilann tók mig í fangið, man
ég, og hvíslaði í eyra mér:
„Það má ekki láta litla stúlku,
eins og þig, vaða snjóinn upp í
mitti“, og hann bar mig upp stíg-
inn inn í húsið, kyssti mig á ennið
og setti mig niður.
32
HEIMILISBITIÐ