Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 44

að lenda í loftárásum aftur, þá
myndi ég kjósa mér sendna strönd,
því að sprengjan sekkur á kaf og
meiðir mjög fáa, þegar hún spring-
ur“.
Þrjú vitni eru sammála um að
fyrstu dagarnir hafi verið verstir,
sumpart vegna þess að skipulagið
var ekki komið í fast horf, annað
hvort af því að útbúnað vantaði
eða þá að menn og skip komu ekki
á vettvang, þegar hvort þurfti ann-
ars við, — og nokkuð vegna þess,
að fyrstu mennirnir, sem voru
fluttir, voru ekki eingöngu her-
menn, heldur herbúðaverkamenn,
birgðagæzlumenn, ökumenn og
vegagerðarmenn. „Mennirnir urðu
betri og betri eftir því sem leið á
brottflutninginn. Bftir fyrsta dag-
inn voru allir að kalla vel agaðir,
þolinmóðir og prúðir. Síðustu tvo
dágana voru þeir framúrskarandi“.
„Það var dásamlegt að sjá þá
undir lokin, næstum því dauðvona
af þreytu, en alla nýrakaða og
surna hverja syngjandi“.
„Frönsku hermennirnir voru
lengur að komast um borð heldur
en okkar. Þeir vildu helzt ekki fara
nema heilar liðsveitir fylgdust að“.
„Þeir voru ákaflega hugulsamir.
Oft gekk treglega að fá þá til að
þiggja bita hjá okkur af því að
þeir héldu að við værum matar-
litlir“.
Sjóliðsforingi, sem var þarna,
segir að allan tímann á meðan á
brottflutningunum stóð, hafi rosk-
inn brezkur hermaður staðið yzt á
bryggjuhausnum, algjörlega ó-
snortinn af öllu, sem á gekk í kring
um hann. A friðartímum hefði þess
konar maður verið að selja kvöld-
blöðin; — núna virtist hann ekki
gjöra annað en að safna saman
rifflum.
Við landendann á Austurgarðin-
um var djúpur og góður kjallari.
Þar leituðu margir skjóls, og þar
var gert við sár margra manna.
Allan þann tíma, sem á flutning-
unum stóð, bjó ensk kona í þess-
um kjallara. Það var sagt að hún
væri frá London, en fólkið hennar
byggi í Dunkirk. Hún var alltaf
kát og hjálpleg. Hún stundaði
særða menn, hitaði te handa þeim,
sem voru uppgefnir. Það eru marg-
ir, sem óska þess að hún hafi kom-
izt heilu og höldnu til Englands.
Veðrið var slæmt hinn 29. maí.
Eitt af óþægindunum þennan dag
var hinn þykki reykjarmökkur yfir
hafnarmynninu. Vegna brims með-
fram með allri ströndinni varð að
nota höfnina fyrir aðalútskipunina
þennan dag. En svo mikla reykj-
arsvælu lagði út á höfina, að oft
var 'illmögulegt að finna mynnið.
Menn, sem voru við höfnina sáu
ekki skipin á legunni, en þá stund-
ina vgru þar raunar tíu. Mennirnir,
sem átti að skipa út, gengu eftir
hinni löngu trébrú Austurgarðsins
til skipanna. Reykskýið huldi þá
38
HEIMILISRITIÐ