Heimilisritið - 01.02.1948, Side 58

«
Kenneth Marshall ypti öxl-
irai.
„Ég verð að álíta það<c.
Þeir þögðu um stund. Síðan
sagði Marshall:
„Er það fleira?“
Weston hristi höfuðið.
„Ég held ekki — eða hvað,
Colgate? — Ég hlýt að votta yð-
ur innilega hluttekningu mína,
Márshall“.
Marshall deplaði augununi.
Hann sagði áherzlulaust:
„Ég þakka“.
Síðan gekk hann út.
V.
iJEIR Colgate litu hvor á ann-
an.
Weston mælti:
„Rólegur karl. Hanri talar ekki
af sér. Hvað haldið þér um
hann?“
Colgate liristi höfuðið.
„Það er elcki gott að átta sig
á honum. Það getur haft ólioll
áhrif á kviðdómendurna. Þeir
hafa sitt skap, þó þeir megi ekki
láta það í Ijós. Þannig var ástatt
þegar Wallace vnr dæmdur. Það
var ekki vegna sannana. Þeir gátu
blátt áfram ekki trúað því, að
máður, sem hafði misst konuna
sína, gæti tekið því svona ró-
lega“.
Weston sneri sér að Poirot.
„Hvað haldið þér?“
Hercule Poirot yppti öxlum og
baðaði út höndunum. Hann
sagði:
„Hvað á maður að halda?
Hann er eins og lokuð bók. Hanli
leikur sitt hlutverk. Hann hefur
ekkert heyrt eða séð — veit ekk
ert“.
„Það liggur í hlutarins eðli“,
sagði Colgate, „að grunurinn
beinist fyrst og fremst gegn
manninum. Hann hefur fjárhags-
legan hagnað af morðinu — og
ef hún var í týgjum við þenna
mann ...“
„Ég álít að hann hafi vitað
það“, sagði Poirot.
„Hvers vegna?“
„Sjáið þér til. I gærkvöldi átti
ég tal við frú Redfern, á Sunny
Ledge. Á leiðinni heim að gisti-
húsinu, sá ég þau saman, frú
Marshall og Patrick Redfern.
Rétt á eftir mætti ég Marshall.
Hann var afar rólegur, of róleg-
ur, skiljið þér? Jú, hann vissi
það“.
„En hvaða ályktun má draga
af því? Hvaða tilfinningar hafði
Kenneth Marshall gagnvart
konu sinni?“
„Hann virðist taka dauða
hennar nokkuð rólega“, sagði
Westón.
Colgate sagði:
„Stundum eru þessir rólyndu
menn mjög ofstopafullir undir
niðri, þó það sýni sig ekki á yf-
irborðinu. Það má vera að liann
56
HELVIILISRITIÐ