Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 7

ur loga ljós bak við gluggatjald-
ið í sjóbúðinni.
Svo var það einu sinni á ver-
tíðinni, að það fréttist um Sand-
eyrina, að Steinn í sjóbúðinni
væri veikur. Hann lá með' hita
og óráði í sjóbúðinni og gat ekk-
ert unnið. Lítið var hugsað um
hann, Snasarfólkið hafði öðru að
sinna á vertíðinni, enda var mik-
il útgerð þaðan, auk skepnu-
haldsins. En við og við hlupu
nágrannakonurnar heim í sjó-
búðina og hlúðu að Steini, og við
strákarnir sátum hjá honum
stundum. Eg kom oft til hans í
rökkrinu. . . . Svo fór honum að
batna, en það var komin ein-
hvers konar hæsi í hann, líkast
því, sem röddin hefði brostið í
veikindunum — og eftir að hann
komst á fætur kvartaði hann
oft um tak. En hann fór aftur að
vinna hjá Snasarbóndanum og
enn sást hann fara um allt, ætíð
hlaupandi með amboð eða veið-
arfæri, eða hann vann í fjósinu.
Hann hafði líka á hendi sendi-
ferðir.
0g þannig liðu árin. Við ux-
um báðir og það kom ló á vanga
okkar.
Eitt sinn hitti ég Stein, þar
sem hann sat við að greiða net.
Hann var orðin stæltur á svip-
inn, andlitið skarpleitt, og
drættir ákveðnir. Hann var
þögull fyrst í stað svo að ég gat
varla togað út úr honum orð.
Svo sagð’i hann, þegar ég var
næstum því orðinn uppgefinn á
honum:
„Ætlarðu ekki eitthvað burt
í vinnu í vor?“
„Jú“, svaraði ég, „vitanlega.
Það fara allir strákar burt í
vinnu. Maður hangir ekki hérna
heima á sumrin yfir engu“.
Hann þagði góða stund, hætti
að greiða flækjuna og horfði á
skóna sína. Skyndilega henti
hann flækjunni í sandinn, stóð
upp og sagði næstum því hörku-
lega:
„Ég fer líka, skaí ég segja þér.
Ég læt e*kki drepa mig svona. Ég
vil komast áfram“.
„Drepa þig?“ spurði ég.
„Hvernig?“
„Hvernig, hvemig?“ hrópað'i
hann öskureiður að því er virt-
ist. „Svona, eins og allt af er ver-
ið að drepa mig. Hann neitar að
lofa mér að fara. Hann, hann
segir bara, þú ferð ekki fet. Ég
hef of't ymprað á því. Ég er orð-
inn stór. Ég get farið burt og
unnið mér eitthvað inn, meira en
hér. Ég er búinn að vinna af
mér öll lóðargjöld í heiminum,
sjáðu. En ég er ekki hræddur við
hann. Nei, ég er ekkert hræddur
við hann. Ég læt ekki drepa mig.
Ég vil komast áfram“.
Ég varð næstum því hræddur
við Stein, þarna sem hann stóð
HEIMILISRITIÐ
5