Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 10

milli. En þegar ég var orðinn
leið'ur og ætlaði að fara að
kveðja hann, sagði hann allt í
einu. „Eg gifti mig um daginn
— og — og konan mín er ófrísk.
Við eigum heima í Veltusundi,
upp undir þaki. Komdu og
heimsæktu okkur“.
„Já, það skal ég sannarlega
gera“, sagði ég giaðlega.
„En“, sagði hann og dró orð-
in við sig. „Þú verður að' koma
í dag, því á morgun fer ég á
Vífilstaði. Ég er með berkla,
fékk að vita það áðan. Komdu
með mér núna. Ég . . . meina . ..
ég þori ekki almennilega heim“.
Og svo labbaði ég með honum
heim, upp á loft í Veltusundi.
Og þar tók á móti okkur falleg,
gráeyg stiilka með þrýstin brjóst
og þunguð, já, mér fannst ein-
hvern veginn, að það hlyti að'
fara að koma hjá henni . . . Við
spjölluðum saman. Steinn var
þögull og fór hjá sér, en það
kjaftaði á mér hver tuska, það
var eins og í mér væri óbol, eins
og ég væri á spani. Ég greip
næstum því orðið í hvert sinn og
Steinn ræskti sig. Það var eins
og ég væri dauðskelkaður við að
hann segði eitthvað. Mér fanst,
eins og hann ætlaðist til þess, að
ég hjálpaði honum, væri við-
staddur, þegar hann talaði við
konuna sína. En ég var svo órór.
Og þegar ég hafði gleypt í mig
kaffisopa og eitt vínarbrauð með
„glassúr“, stóð ég skyndilega á
fætur, greip húfuna mína, söng
hlæjandi, drykkjuvísu, sem
danski dvergurinn hafði sungið
á „Bláu stjörnunni“ — og hent-
ist svo niður alla stigana og út
á götu .. . Ég var sveittur. Mér
leið bölvanlega. Það var föstu-
dagur í dag. Eitthvað hlaut að
vera komið í kassann hjá
„Sveskjum og rúsínum“ Bezt að
fara þangað ...
Ég kom ekki nærri Veltusundi
næstu mánuðina.
Við og við frétti ég af Steini.
Hann lá í nokkra mánuði. Svo
komst hann á fætur og síð'an var
hann útskrifaður. Loks frétti ég
að hann væri orðinn stýrimað-
ur.
Ég hamaðist við að koma mér
áfram. Einu sinni keypti ég
djöfuldóm af möðkuðum grá-
fíkjum og bjó til gráfíkjukon-
fekt og seldi svo í búðir. Það var
þá, sem ég gaf tíkallinn í jóla-
pott hjálpræðishersins! Ég
keypti líka sjóvetlinga af göml-
um, fátækum kerlingum og seldi
þá síðan um borð í Færeyingum
fyrir peninga og brennivín, sem
ég seldi síðan aftur. Það var
ágætur bissniss. Ég gerði ýmis-
legt fleira og átti töluverða aura.
Já, það var einmitt þá, sem ég
keypti bláa frakkann með flau-
elskraganum og ,.kaskeytið“ hjá
8
HEIMILISRITIÐ