Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 13

„Ég hringi á sjúkrabíl“, sagði
ég lágt.
Ég lagði Stein upp í rúmið fyr-
ir framan trékassann með litla
barninu. Svo fór ég út.
Þegar bíllinn kom var búið
um Stein í körfunni — og ég fór
með honum til Vífilstaða. Svipur
hans var svipur dauðans, nema
augun voru stór og myrk. Brjóst
hans var vott af blóði, en um
varirnar svartir baugar.
Ég fékk að setjast við höfða-
lagið hjá honum þegar búið var
að búa um hann. Það rann á
hann mók um stund, en svo
vaknaði hann, rétti mér þvahi
hönd. Við þögðum báðir. Allt í
einu sá ég tár á hvörmum hans
og varirnar bærðust. Ég heyrði
tæplega orðaskilin. En hann
sagði:
„Ég læt ekki drepa mig . . . Ég
skal komast áfram ... l’g læt
ekki drepa mig ..
Hjúkrunarkona kom og benti
mér að fara. Ég þrýsti lauslega
máttlausa og þvala hönd æsku-
vinar míns — og fór.
Morguninn eftir rétt fyrir há-
degisbilið fór ég heim í kjallar-
ann á Bergstaðastígnum. Þegar
ég kom að stofuhurðinni heyrði
ég mannamál. Ég dokaði við og
þá heyrði ég að það var prest-
urinn. Hann talaði rólega, en
konan grét hljóðlega. Allt í einu
hrein drengurinn ofsalega, það
var líkast því sem skelfing hefði
dunið yfir barnið í einu vet-
fangi . . . Ég ætlaði mér að flýja,
læðast út án þess að nokkur
tæki eftir mér, en í því opnaðist
hurðin og presturinn kom fram
og konan stóð fyrir aftan hann.
Ég stóð þarna niðúrlútur, næst-
um því skömmustulegur.
Svo fór presturinn en ég fór
inn í stofuna. Við sátum lengi
hljóð. Svo fór ég út í bæ að
lijálpa til með undirbúninginn.
Steinn var jarðsettur næsta
fimmtudag.
Ég hef komist áfram. Ég vinn
í bæjarvinnunni, en öll kvöld og
alla hátíðisdaga í fyrrasumar
unnum við saman að því að
byggja okkur hús inn í Klepps-
holti. Eldri drengurinn rétti mér
spítur og nagla, en litli kúturinn
var þá tveggja ára og varð því
að hafa góðar gætur á honum.
Við grófum saman fyrir grunn-
inum og hrærð'um saman steyp-
una. Við unnum saman að því
öllu.
Og mikið var hún fögur, mold-
ug um hendur og andlit.
Ég man hvað það var gaman
að koma heim og hvíla sig eftir
regnsunnudaginn okkar. Það
var þá, sem við urðum ásátt með
að hafa tjöldin fyrir stofuglugg-
anum okkar blá að lit.
ENDIH
HEIMILISRITIÐ
11