Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 29

„Ó-jú, náttúrlega, herra minn,
en sú stúlka er eins og steingerf-
ingur. Hún veit eitthvað, en það
er ómögulegt að fá nokkuð upp
úr henni“.
Eftir stuttar samræður til við-
bótar fór húsmóðir mín. For-
vitni mín hafði nú náð hámarki.
Eg var þess nú fullviss, að La
Grande Bretéche hefði orðið
vettvangur einhvers óhugnan-
legs glæps. Rosalie, er verið
hafði þjónustustúlka Madame
de Merret’s, var nú þerna í
kránni og mér fannst ég geta
ráðið af andlitssvip hennar, að
hún þekkti þennan hræðilega
leyndardóm — og ég ákvað að
kornast að þeirri vitneskju hjá
henni.
Að' lokum féllst hún á að segja
mér leyndarmáilð, og ég ætla nú
að endursegja það í eins stuttu
máli og ég sé mér fært. Her-
bergið, sem Madame de Merret
venjulega hafðist við í, var á
stofuhæðinni. Lítil skonsa, sem
hún notaði fyrir fataskáp og var
um 4 fet á hvern veg að flatar-
máli, gekk inn af stofunni, og
var af sömu veggþykkt og hún.
Þremur mánuðum fyrir þetta
ákveðna kvöld, er ég nú ætla að
segja frá, hafði greifafrúin orðið'
svo lasin, að greifinn lét gera
stofu á fyrstu hæð í stand fyrir
sig og í henni bjó hann upp frá
því. Af einni þessara tilviljana,
sem ómögulegt er að sjá fyrir,
kom hann þetta kvöld heim úr
klúbbnum, þar sem liann var
vanur að lesa blöðin og ræða
stjórnmál, tveimur klukku-
stundum seinna en hann var
vanur. Hann hafði tapað fjöru-
tíu frönkum í borðknattleik —
fjörutíu frankar er mikil fúlga í
Vendóme, þar sem allir eru nurl-
arar. Það hafði verið venja hans
að spyrja Rosalie, þegar hann
kom heim, hvort eiginkona sín
væri háttuð, og eftir að hann
hafði fengið jákvætt svar, fór
hann undantekningarlaust rak-
leitt til herbergis síns. Er hann
kom heim þetta kvöld fékk hann
þá flugu í kollinn að líta inn til
konu sinnar, að sumu leyti sjálf-
sagt til þess að tala við hana um
tap það, sem hann hafði orðið
fyrir, og að einhverju leyti ef til
vill til þess að leita ástaratlota
hennar, því að við kvöldverð'ar-
borðið hafði líann veitt því at-
hygli, að hún var mjög snotur-
lega klædd, en eftir því hafði
hann tekið, eins og eiginmönn-
um er títt, helzt til seint. I stað
þess að kalla á Rosalie, er var
upptekin í eldhúsinu ásamt mat-
sveininum og ökumanninum,
gekk greifinn til herbergis konu
sinnar og skildi kertið, sem hann
hélt á, eftir við stigann. Auðvelt
var að þekkja fótatak hans, þeg-
HEIMILISRITIÐ
27