Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 56

fangin. Hvernig veiztu þetta þá?“
„Ég hef séð fólk, sem elskaðist raun-
verulega. Foreldra mína —
Hún þagnaði, er hún sá svipinn á
andljti hans: kaldan, napran svip, sem
fól í sér eitthvað, er hún skildi ekki.
Þau stóðu bæði stundarkorn án þess
að segja nokkuð. Ef til vill hafa það
aðeins verið fáeinar sekúndur, en það
virtist langur tími, er fól í sér margt,
sem ekki var hægt að segja með orðum.
Að lokum brosti hann. „Þú ert skrítin
kind. Og svo ung.“ Þau hlógu bæði,
dálítið þreytulega. . .
Frá þessu kvöldi kom John fram við
Jönu af nærgætinm kurteisi, sem hún
fann að var sönn, þrátt fyrir hið kulda-
lega yfirbragð. Á hverjum degi færði
hann henni og Priscillu (en hinni síð-
arnefndu aðeins til málamynda, sagði
hann) einhverja nýja gjöf. Priscilla hélt
því fram, að Jana væri afbragð annarra
kvenna. Það var eins og systkinin keppt-
ust um að gleðja hana og þeim væri
unun að gleði hennar. —
ÁTTUNDI KAFLI
JANA HAFÐI ákveðið að heimsækja
fólkið sitt og segja frá öllu, sem kom-
ið hafði fyrir hana. Hún hafði hringt
daglega, en seint í annarri vikunni fór
hún í fyrstu heimsóknina. Hún var hálf
smeyk. Eftir ferð í strætisvagninum, fór
hún að efast um, að hún hegðaði sér
skynsamlega. Enn á ný hugsaði hún
til þess, sem móðir hennar myndi segja,
þegar hún sæi hin glæsilegu föt, vara-
litinn og andlitsduftið. Hún vissi ekki
hvernig hún hefði átt að búa þessa
skynsömu en hispurslausu konu undir
komu sína. Gæti henni ekki dottið í
hug, að þetta væri ekki einleikið?
Hversu margar flóttastúlkur höfðu ekki
átt annars úrkosti? Ef til vill hefði hún
átt að vera í gömlu fötunum sínum,
hugsaði Jana. En hún hratt þegar í stað
þeirri hugsun frá sér og lét sér nægja
að þurrka af sér varalitinn.
Hún hafði ákafan hjartslátt, er hún
gekk upp djmma stigana og stanzaði
másandi við dyrnar. Ekkert heyrðist,
að innan. Er hún hringdi dyrabjöllunni.
ímyndaði hún sér undrun þeirra, áköf
og eftirvæntingarfull. Karl opnaði og
starði dolfallinn, kom ekki upp orði,
hann, sem aldrei varð orðlaus.
Móðir hennar kom fram úr svefn-
herberginu. Hún stóð ofurlítið frá Jönu,
grönn, alvörugefjn kona með festuleg-
an svip og starði á dótturina. Og þá
gerðist hið óvænta. Enginn þykkjusvip-
ur sást á henni, heldur aðeins gleði og
aðdáun. Og svo sagði hún blátt áfram:
„Jana, en hvað þú ert falleg!“ Og Jana
varð svo hrærð — góðvildin og trausrið,
sem fólst í orðunum gladdi hana svo,
að hún hljóp til móður sinnar og fleygði
sér um háls hennar, þrýsti henni að
sér og hló til þess að gráta ekki.
Saga hennar var fljótsögð — ungfrú
Blaithe og eirðarleysi hennar, kokkteil-
gildin, ósvöruðu bréfin, John Blaithe og
Mano Denten, allt — að einu fráskildu.
Hún minnrist ekki á kvöldið, er hún
fór ein út með John. „Ungfrú Blaithe
hlýtur að vera óhamingjusöm," sagði
móðir hennar. „Þú verður að gera allt,
sem þú getur til að hjálpa henni. Og
láttu ekki fallegu fötin og skjall ann-
arra gera þig hégómagjama.“
54
HEIMILISRITIÐ