Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 58

Kún væri starfsmaður — að fallegu föt-
in væru ekkert annað en einkennisbún-
ingur. En frammi fyrir þeim virtist
henni nú sem gagnslaust myndi að tala
um slíkt.
Hún stóð kyrr á miðju gólfi. „Ég fór
heim,“ sagði hún, og sneri sér að John.
Hún sá snöggvast mynd sína í einum
speglinum. Andlitið var fölt. Karl hafði
skotið henni skelk í bringu. Og þessi
tvö? Hvað höfðu þau sagt um hana?
Hvar héldu þau, að hún hefði verið?
Allt í einu fannst henni hún miklu eldri
en þau. Ef til vill var þetta rétta stund-
in til að tala við þau.
Hún sagði stillilega: „Þið hafið bæði
verið mér afar góð.“
SVIPUR Priscillu varð reiðilegur og
ásakandi. Hún Ieit snöggt við og spurði
með ákafa: „Hvað áttu við?“
Og áður en Jana gæti áttað sig eftir
þessa hranalegu spurningu, heyrði hún
rödd Johns, bitra eins og svipuhögg:
„Hún ætlar að fara frá þér, Pris. Ég
sagði þér það. Hún getur ekki umborið
þig fremur en Cromore."
„Það er ekki satt?“ sagði Jana reiði-
lega, svo sármóðguð, að hún missti
stjórn á skapi sínu.
Priscilla settist upp. Augnaráð henn-
ar bar vott um undrun og hún virtist
ekki koma upp nokkru orði. „Þú mein-
ar þetta í raun og veru,“ sagði hún
loks. Það var mikill feginleiki í rödd-
inni, svo hún var næstum hlýleg og við-
kvæm. „En hvers vegna viltu þá fara
héðan?“
„Mér hefur ekki einu sinni komið
það til hugar,“ sagði Jana hrærð. Þau
höfðu þá verið að tala um það. Þau
56
höíðu óttast, að hún kæmi ekki aftur.
„Nei, ég vil ekki fara frá ykkur," sagði
hún hæglátlega.
„Þá er allt í bezta gengi.“ John færði
sig nær systur sinni. „Fáum okkur eitt-
hvað að borða. Ég er soltinn. En þessi
glaðværð, sem hann reyndi að leyna
vandræðum sínum með, lét ekki cðlilega
í eyrum. Hann virtist finna það sjálfur,
því að hann flýtti sér að bæta við:
„Mér skjátlaðist,11 og hann hló, „að
minnsta kosti í svipinn."
En Jönu sárnaði, að hann skyldi ekki
trúa henni, eða látast ekki gera það.
„Hlustaðu ekki á hann,“ sagði Pris-
cilla.
ÞAÐ VIRTIST óþolandi heitt og
mollulegt í stofunni. Jana fór úr káp-
unni og settist andspænis þeim. Syst-
kinin biðu þess, að hún tæki til máls,
cn hún fór sér að engu óðslega. Það
var erfitt að skýra nákvæmlega, hvað
henni lá á hjarta. Það virtist ekki jafn
þýðingarmikið nú, er hún vissi, hversu
mjög Priscilla þarfnaðist hennar, en þó
varð hún að segja það.
„Það var aðeins eitt, sem mig lang-
aði til að segja ykkur. Þetta iðjulausa,
eyðslusama líferni er farið að valda mér
áhyggjum. Ég er að missa fótfestuna.
Ég veit ekki hvernig ég á að koma
orðum að því. En ég veit, að það er
mér ekki fyrir góðu.“
Hún þagnaði. John settist nálægt
henni og hallaði sér fram, eins og
hann vildi fyrir engan mun missa af
nokkru orði. Það var einnig eftirvænt-
ing í tilliti Priscillu og jafnframt bæn.
Jana vissi, hvað hún óttaðist, en hún
varð að gera hreint fyrir sínum dyrum.
HEIMILISRITIÐ