Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 62

einungis beðið þangað til ég hefði get-
að talað við hann!“ Og eftir stutta
þögn bætti hún við: „Ef til vill er ég
svo hrifin af Bill Cromore vegna þess,
að ég álít hann líkan föður mínum.
Hann á líka sína drauma, og honum
hefur tekizt að láta þá rætast,“ hélt hún
áfram í léttari tón. „Hann byrjaði með
tvær hendur tómar, og nú er hann ol-
íusérfræðingur, aðeins þrjátíu og fimm
ára gamall. Vel gert, finnst þér ekki?
En ég held hann geri sér ekki ljóst
hvað hann hefur afrekað. Hann er
stundum hikandi, en svo stundum —“
Það var eins og óþægileg minning trufl-
aði hana. „Díana!“ sagði hún svo.
„Hvern gat Díana nokkuð aðhafst —
úr því bráðin hljóptst á brott?"
Jana þorði naumast að líta upp. Nú
skildi hún í raun og veru Priscillu í
fyrsta sinn, og hana langaði til að hug-
hreysta hana meira en nokkru sinni
fyrr. Hún stóð upp og settist síðan hjá
henni.
„Hann sagðist vera hræddur við mig.“
Priscilla brosti beiskjulega. „Hvað finnst
þér um það? Hvernig getur það verið,
Jana?“ Hin stóm, fögru augu Priscillu
glóðu af tárum. „Jana, ég elska hann!“
Eitt andartak hvíldu augu hennar á
Jönu, og svo strauk hún gremjulega um
augun. „Ég held þú vorkennir mér,“
hrópaði hún, reis upp og hljóp inn í
herbergi sitt.
NÍUNDI KAFLI
NÆSTA morgun vaknaði Jana seint.
Etel færði henni morgunkaffið í rúmið.
Þegar hún var komin á fætur, leit hún
yfir reikninga Priscillu. Hún safnaði
saman haug af ógreiddum reikningum
og skrifaði ávísanir fyrir þeim. Síðan
nældi hún hverja ávísun á sinn reikning
og setti þær í leðurmöppu til að Pris-
cilla gæti skrifað undir þær.
Priscilla var að ljúka við kaffið. Hún
var gjörólík hinni hrjáðu, taugaveikluðu
konu frá kvöldinu áður. Hún var glað-
vakandi og dökk augun tindruðu.
„Góðan daginn! Þú lítur ljómandi vel
út í dag,“ sagði Jana og lagði möpp-
una fyrir framan hana.
Priscilla leit á innihaldið. „Ég má
ekki vera að þessu núna,“ sagði hún
oflátungslega, lokaði möppunni og lét
hana detta á gólfið. Svo leit hún á Jönu.
„Ég hef hugsað mikið og tekið mikil-
vægar ákvarðanir." Hún virtist afar á-
nægð. „I fyrsta Iagi verðum við að gera
eitthvað viðvíkjandi stöðu þinni og
starfi. Þú hafðir rétt fyrir þér. Við skul-
um fara í bankann og opna reikning á
þínu eigin nafni — tvö þúsund dollara
til að byrja með. Notaðu það eins og
þér þóknast, og biddu um meira þegar
þig vantar.“
Jana starði undrandi á hana. „Hún er
brjáluð — gætið yður!“ hafði Enderbury
sagt. Það þaut gegnum huga hennar
meðan hún andmælti: „Ég get ekki tek-
ið við svo miklum peningum. Þú skil-
ur ekki —“
Priscilla greip fram í með hlátri:
„Manstu hvað John sagði! Hann hafði
á réttu að standa!" Og áður en Jana
gæti komið fleiri mótmælum við, var
Priscilla farin að tala við bílstjórann um
að koma og sækja þær klukkan þrjú.
„Við förum suður eftir í kvöld, bara
við tvær. Við höfum margt og mikið
60
HEIMILISRITIÐ