Heimilisritið - 01.06.1949, Page 30

Tíu mínútur höfðu liðið og nú
var að'eins einn eftir. Hann var
hár og grannur. Frakkinn lians
var úr þykku, gráu efni og á
höfðinu var hann með barðalít-
inn flókahatt.
„Eg vildi gjarnan fá að sjá
nöfn þeirra gesta, er komu síð-
ast hingað“, sagði hann um leið
og hann renndi augunum laus-
lega yfir nafnaskrána. Honum
varð starsýnt á hinar ólæsilegu
rúnir gestsins á herbergi nr 13.
„Hver er þetta?“ spurði hann.
„Spyrjið hann sjálfan", svar-
aði ég. „Hann sagðist vera of
loppinn á fingrunum til að geta
skrifað' læsilega“.
Maðurinn með barðalita hatt-
inn starði hugsandi á vindilinn
sinn. „Hvernig leit hann út?“
Eg gat ekki varizt hlátri: „Því
get ég heldur ekki svarað. Hann
var álíka hár og þér, annað veit
ég ekki“.
Maðurinn kinkaði kolli og
\’irtist ánægður með upplýsing-
arnar. „Mig grunar að þetta sé
Sheldan", sagði hann.
„Er það einhver kunningi yð-
ar?“ spurði ég.
„Nei“. Hann tók nafnspjaldið
sitt upp úr vestisvasarium og
rétti mér það. Aftan við nafnið
stóð Scotland Yard. „Lítið á
þetta“, sa^ði hann og fékk mér
dagblað, sem hann hafði haft í
frakkavasanum. „Hér getið þér
sjálfir séð hver Robert Sheldan
«
er .
Eg las greinina, sem hann
benti mér á, og þar stóð, að mað-
ur er hét Robert Sheldan og ver-
ið hafði gjaldkeri hjá fyrirtæki-
inu. „Miller og synir“ í fjórtán
ár, hefði laumast í burtu með
tuttugu þúsund sterlingspund úr
kassanum. Þeim, sem tækist að
handsama þjófinn, var heitið tíu
þúsund pundum í þóknun.
Ég leit á manninn með öfund-
araugum. Tíu þúsund pund var
einmitt upphæðin, sem mig
vantaði til þess að geta keypt
hluta í gistihúsinu. Peningarnir
hefðu nú verið mínir, ef ég hefði
aðeins vitað hvaða mað'ur það
var, sem ég sendi upp á nr. 13.
„Nú ætla ég að segja yður
hvað þér eigið að gera“, sagði
lögreglumaðurinn. „Sendið vika-
drenginn uþp til gestsins og seg-
ið honum að koma niður. Ég
tek hann þá fastann en lofa því,
að' enginn gestanna muni verða
var við handtökuna“.
Ég sendi Georg upp, eu hann
kom aítur eftir andartak: „Það
\-ar ekki svarað, þegar ég bank-
aði á dyrnar", sagði hann og leit
spyrjandi á manninn með harða
hattinn.
„Hann getur ekki hafa sloppið
út“, sagði lögreglumaðurinn, „án
þess að við sæjum til ferða hans.
Við verðum að fara upp, og það
28
HEIMILISRITIÐ