Heimilisritið - 01.06.1949, Page 50

ekki fyrr en nokkuð væri orðið
áliðið — en það var skítkalt
niðri í kamelsinu, og ekki var
liægt að stanza fram eftir, eí'
Marta var inni hjá móður sinni
— en ... já, ég þóttist hreint
ekki \'iss um það þá, Hvítur
minn, hverju munnhörpufjanrl-
inn kvnni að geta brevtt, ef maði-
ur ekki gengi sem tryggast frá
öllu — stæði helzt prentað: frá-
tekin.
Tveim dögum seinna hitti ég
svo Matthías, og þá var þetta
komið um allan dalinn, þetta
með trúlofunina, og ég hafði
heyrt, að Matti, greyið, hefði
farið yfir í Arskál og hágrátið
þar — og loks veinað eins og
kona með léttasótt — eða svo
orð'aði hún það, hún yngri mág-
kona mín, sú Ljómalind, var allt-
af gamansöm, drottinn blessi
hana. Og Markús varð eins og
mevr á svipinn, þessi mágkona
hans fyrir skemmstu látin, mesta
fríðleiks- og heiðurskona, en
hafði átt frekar andstreymt.
— Svo þú hittir Matthías?
ýtti ég með hægð á þann gamla.
— Já, ég rakst á hann úti, og
hann leit á mig, glápti á mig eins
og ég hefði rifið af honum eitt-
hvert barnagull, sem honum
hefði verið lofað að halda á og
skoða. En svo fór hann að lileypa
í brúnir, og þá fór fjandinn í
mig, og ég sagði:
— Slá þú nú hörpu þína,
Léttasóttar-Matthías, svo að'
sótt þinni linni!
Þá gekk hann burt, en nafnið
hevrði Guðlaugur, sem þarna
kom að í þessum svifum, Hvít-
ur minn!
— Nú, það er svona til komið
og svona gamalt, nafnið? Eg
hélt, að það hefði bara verið
fundið upp á Fagureyri, út af
barneignunum.
— Nei, svona er það til kom-
ið.
— Nú, þá er ennþá síður neitt
undarlegt — þetta, sem ég
minntist á við þig og varð víst
til þess, að þú sagðir mér söguna.
— Eg sagði þér það nú, að ég
væri ekkert hissa á því.
Nú varð þögn nokkur augnn-
blik. Síðán spurði ég með hægð:
— En Markús, hefur konan
þín aldrei komizt að því, hvern-
ig þetta var — eða þú sagt henni
það?
Það murraði í Markúsi. Svo
kom:
— Bíddu nú við, óðagots-
gemlingurinn þinn! . . . Því næst:
— Þegar konan lá á sæng að
elzta barninu okkar, kom ég
heim allra snöggvast, var annars
til sjós. Þegar ég var búinn að
skoða drenginn og var nú víst
heldur en ekki hýr — og náttúr-
lega rangeygður — yfir lionum,
þá sagði hún:
48
HEIMILISRITIÐ