Heimilisritið - 01.06.1949, Qupperneq 51

— Hvað eigum við nú að láta
hann heita?
Nei, ég var ekki tilbúinn að
svara því — fannst hún eiga að
ráða fyrsta nafninu, ef hún
vildi.
— Kannski þér sýnist við lát-
um skíra hann Lúkas?
— Hvað ertu nú að segja,
kona? Vill mamma þín það
kannski?
— Ne-nei, hún hefur ekkert
á það minnzt, en mér datt það
svona í hug — já, hélt, að þú
vildir það máski.
— Já, eftir éinum guðspjalla-
manninum.
Hana nú — þar stóð ég þá
mát.
Og hún hélt áfram:
— Ef þér lízt ekki á það, þá
getum við alveg eins látið hann
heita Markús, hefur kannski
heitið það', sendiboðinn. Og nú
held ég þau hafi tindrað í henni
augun — og af kímni.
— Svo þú vissir það þá,
Martá?
— Heimska heldurðu núg
víst.
— En hún mamma þín —
Mörtu-móðirin?
— Eins og það sé nokkuð að
marka hana mömmu, þegar
svona lagað er annars vegar —
og allur Fæðingarsálmasöiigur-
inn vkkar?
Ég þagði víst eitthvað, sagði
svo:
— En hvers vegna þá, Marta,
úr því að þú vissir. . . . ?
— Nú, kyssti ég þig kannski
ekki, þegar þú gafst mér öskj-
una? Þú varst bara svoddan
drumbur, gekkst ekkert eftir
neinu, og mað'ur er nú ekki ung-
ur nema einu sinni. En þegar þú
fannst upp á þessu á glugganum,
þá var nú víst liægt að sjá, að
þér væri alvara — já, og að til
væri í þér kapp. . . . Övo getur
vel verið, að ég hafi hugsað sem
svo, að teygjan mundi nú lík-
lega verða úr því, þegar þitt
heimili dæi ráðalaust.
— Og þú heldur, að þú mun
ir ekki iðrast, Marta?
— Sýnist þér það? Og svo tók
hún drenginn og lyfti honum
upp í sólina, sem skein inn um
gluggann.
Það lá við ég færi að vatna
músum, Iívítur minn. En í þess
stað snaraðist ég út, fór út i
skemmu og opnaði kistu, sem ég
hafði smíðað á galdralæsingu,
sko, eina þessa tvppálæsingu.
Svo kom ég upp til konunnar, al-
vafinn í hvítt léreft:
— Hérna er það nú, hélt það
mundi koma að notum seinna,
mundi ekki sjá stórlegíi á því,
þó að ég brúkaði það í þetta
eina sinn — væri sjálfsagt hægl
HEÍMILISRITIÐ
49