Heimilisritið - 01.06.1949, Qupperneq 53

■k
(Jana flyr allslans frá Austurríki til New
York í byrjun stríðsins og kemst í vist bjá
stórauðugri, en kenjóttri stúlku, sem er ný-
lega skilin við manninn sinn (Cromore),
þótt hún elski liann. Þeim fellur svo vel
saman. að Priscilla gerir hana að stallsyst-
ur sinni. John, yngri bróðir Priscillu, sem
einnig er flugríkur, lítur hýru auga til
Jönu. Priscilla er injög óhamingjusöm og
gerir árangurslausar tilraunir til að sættast
við eiginmann sinn aftur. Hún fer ásaml
Jönu til sveitaseturs Agiistu frænku sinnar.
Er jner hafa dvalið jiar í nokkra daga,
kemur John i heimsókn. Þau Jana og hann
gera sér )>að Ijóst. að þau elskast. og jiau
eiga hamingjustundir saman. Hann býður
henni í ferðalag' með sér til Suður-Amer-
iku. eu j>ar sem hann biður hana ekki um
að giftast sér fyrst. neitar Jana að fara;
Jolin kveður hana ]>á og fer.
★
Hjarta hennar sló ekki lengur ört.
Allt virtist betra nú. Hún Ias miðann
frá John aftur. I fyrstu hafði hún skilið
hann svo, að hann væri búinn að jafna
sig. En þegar liún komst að raun um,
að hann væri farinn, hafði hún litið á
nrðin sem hinztu kveðju. Nú skildi hún
|>au næstum sem loforð. Hún leit upp
og mætti athugulu augnaráði Ágústu.
„Ungfrú Priscilla í símanum,*1 til-
kynnti, þjónninn og leit á Jönu. Jana
flýtti sér inn í skrifstofuna.
„Jana! Þú ert þarna ennþá! Ég vissi
það!“ sagði Priscilla sigri hrósandi. „Og
ég er glöð. Ég var líka alveg örugg um
þig. . . ég vcðjaði jafnvel á þig.“
„Hvað áttu við?“ Jana fékk hjart-
slátt á ný.
„Þegar John vildi ekki verða hjá okk-
rr í Washington eftir að Mano fór,
talaði ég alvarlega við hann. Ég sagði
honum að láta þig vera. Hann var óð-
ir. Hann sagði að þú myndir fara burt
með sér. Ég veðjaði um, að þú gerðir
þrð ekki. Og ég hef unnið! Ég vissi
það!“ Rödd Priscillu var óvenjuleg. Jana
hikaði andartak, svo sagði hún eins
kæruleysislega og henni var unnt: „En
hann minntist ekki á neitt slíkt. Við
áttum rólegt kvöldum og spiluðum við
Ágústu, þangað til við fórum að sofa.“
„Jæja!“ sagði Priscilla. Það var vantrú
í röddinni ekki síður en vonbrigði. Eft-
ir stutta þögn sagði hún með illkvitln-
JJEJMILISBITIÐ
51