Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 18

Ég gat vel skilið, að hún
neyddist til að leigja út þrjú
herbergi í þessu nýja, dýra húsi
til að geta greitt vexti og af-
borganir. Stúlka, sem vann í
sælgætisgerð, hafði herbergi á
fyrstu hæð, og ég leigði annað
herbergið á annarri hæð, hitt
leigðu ýmsir um stundarsakir.
Ég borgaði hundrað krónur á
mánuði fyrir herbergið, og það
fannst mér nóg; en ef húsfreyja
svo lét hina og þessa sofa þar
í fjarveru minni, fannst mér
það nokkuð langt gengið.
Áður hafði ég fundið vara-
lit í kommóðuskúffu, og nú var
það hringur. Ég gat beðið um
skýringu, en ég frestaði því. Það
var margt, sem athuga þurfti.
Ég hafði búið hjá frúnni í þrjú
ár, lifað þar eins og blómi í
eggi, í friði og ró — já, stund-
um hafði mér fundizt ég einn
af fjölskyldunni — einkum
þegar ég fór í kvikmyndahús
með Maju. Þegar við svo kom-
um heim, settumst við inn í
stofu ekkjunnar, hlustuðum á
útvarp og drukkum kaffi.
Ég hugsaði um Maju.
Raunar hefði ég getað sagt
henni, að ég hefði fundið ýmis-
konar undarlega muni í her-
berginu mínu. Ég hefði getað
beðið hana að minnast á það
við móður sína ... ef til vill
dálítið varfærnislega: Auðvitað
megið þér ráðstafa herberginu,
þegar ég er ekki heima, en ég
hefði þó kosið, að þér hefðuð
beðið mig um leyfi ... lagalega
séð ...
MAJA sat í borðstofunni, þeg-
ar ég kom niður.
„Heyrðu,“ sagði hún, „eigum
við ekki að fara í Tjarnarbíó
í kvöld?“
„Hvers vegna endilega þang-
að?“ sagði ég. „Ó, nú skil ég!
Af því þú gengur í Háskólann!“
Skólinn fékk sem sé hagn-
aðinn af kvikmyndahúsinu.
„Nei, ekki af þeiri ástæðu,“
sagði Maja dálítið dreymandi
á svip. ,Nei, en þetta er víst
sérstaklega góð mynd.“
,Hvað heitir hún?“ spurði ég.
Það hafði komið fyrir, að ég
hafði séð sömu myndina í ýms-
um löndum. Það getur orðið
þreytandi.
„Maðurinn minn er aldrei
heima,“ sagði hún hlæjandi.
Nei, þá mynd hafði ég ekki
séð. Við ákváðum að fara.
Myndin var ágæt og við
skemmtum okkur prýðilega,
en mér gafst ekkert tækifæri
til að minnast á ókunna leigj-
andann í herberginu mínu. Á
eftir fórum við á Borgina og
dönsuðum.
Það gat ekki verið Maja, sem
svaf í herberginu mínu. í fyrsta
16
HEIMILISRITIÐ