Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 37

að trúa, að Wing Moon væri
sainsek í þessu níðingsverki.
Hann gat ekki með nokkru móti
skilið, hver tilgangurinn var.
Denham var enginn hugleys-
ingi, en hann vissi, að fyrir utan
Dan iMoyne mvndi enginn
sakna hans á Frelsiseyjunni. Og
ást Moyne á viskýflöskunni
myndi sjálfsagt hafa í för með
sér, að hann færi ekki ‘úr veit-
ingastofunni fyrr en seint um
nóttina.
Hvers vegna, spurði hann
sjálfan sig, hafði Willy Moon
farið inn á milli trjánna. Svarið'
kom samstundis. Til hægri við
hann byrjaði hundur allt í einu
að gelta. Hann þagnaði, byrjaði
svo aftur skammt frá stólnum.
Hann sat alveg kvrr og öldu-
gnýrinn lét drungalega í eyrum
hans. Hann reyndi að forðast að
hugsa um Wing Moon og þær
viðbjóðslegu ófreskjur, sem
héldu til við árbakkana, Hann
var viss um, að það væri Kín-
verjinn, sem hefði hernit eftir
hundi. Hann reyndi bersýnilega
að lokka einhvern krókódílinn í
áttina að stólnum.
Ur rísfeninu heyrðist nú lágt
skrölthljóð, ásamt einkennilegu
skvampi, eins og einhver stór
skepna drægist eftir leðjunni.
Hljóðið færðist nær.
Denham taldi hjartaslög sín
og lokaði augunum eitt andar-
tak. Skrölthljóðið hætti í myrkri
mangoskógarins, og svo var eins
og það færðist í hring umhverfis
fenið. Hann var 3iú viss um, að'
Kínverjinn hefði vakið einhvern
af stóru krókódílunum með
gelti sínu. Ennfremur tók hann
eftir, að tekið var að f'alla að.
Með hverri mínútu náðu silfur-
gráar smáöldurnar nær stólnum
hans. Brátt skoluðust þær yfir
heitan sandinn og fæturna á
honum og fylltu skóna lians
sandi.
Aftur heyrði hann hið and-
styggilega hljóð frá feninu. Eins
og blóðhundur í leit að bráð,
skreið dýrið fram og aftur og
nálgaðist stöðugt stólinn. I hinni
liræðilegu eftirvæntingu fannst
honum, sem hann fyndi moskus-
lyktina af skriðdýrinu, sem
skreið nær og nær til að gleypa
hann.
Hann gerði sér í hugarlund,
hvað sín biði. Ófær um að hrevfa
legg eða lið, myndi hann verða
auðveld bráð fyrir ófreskjuna.
Hann gerði örvæntingarfulla til-
raun til að losa handleggina úr
böndunum, en það varð einung-
is til að herða enn meir á þeim.
Hann var að því kominn að æpa
af örvæntingu og reiði.
Hann heyrði grasið í feninu
skrjáfa undan einhverju þungu.
Hann starði þangað til að reyna
að sjá svörtu, skríðandi ófreskj-
DESEMBER, 1951
35