Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 60

að honum á síðustu stundu.
Fingur hans höfðu læst sig —“
Maðurinn þagnaði snögglega,
eins og hann hefði sagt of mik-
ið. Hann starði undan loðnum
augabrúnum á taugaæstar kon-
urnar og karlmennina. Sérstak-
lega starði hann sólgnum aug-
um á Annabelle. Ef til vill hef-
ur fegurð hennar hrifið hann.
„Er þessi vitfirringur hættu-
legur?“ spurði Crosby.
„Hættulegur? Ég hefði nú
haldið það. Drápsýki á hæsta
stigi. Manndrápari. Hann er
ekki stór maður, en afar sterkur
og kænn. Hann heldur að hann
sé köttur og gengur um allt á
fjórum fótum. Neglurnar á
höndum hans verða langar og
þykkar. Við klippum þær eins
og hægt er á hælinu, en skæri
bíta ekki á þær. Við verðum að
sverfa þær. Ef þær fá að vaxa
og verða langar, er verst að eiga
við hann. Ég er eini maðurinn
á hælinu, sem ræð við hann.
Hann er hræddur við mig, þó
hefur hann einu sinni bitið mig,
og þessar skrámur á andlitinu á
mér eru eftir klærnar á honum.“
„Heyrið mig,“ hrópaði Harry
Blyth reiðilega, „eruð þér að
reyna að hræða einhvern? Ég
hef aldrei heyrt svona dæma-
fátt rugl á ævi minni. Mér
heyrist að þér séuð ekki með
fullu viti. Því geltið þér ekki á
hann eins og hundur og hræð-
ið þennan mann-kött, svo hann
hundskist heim til mjólkurskál-
ar sinnar?“
„Ef þér eigið nokkru sinni eft-
ir að sjá hann, munuð þér ekki
tala svona. Ég er aðeins að að-
vara ykkur. Hann læðist inn í
hús og bíður eftir því að fólk
taki á sig náðir, — og svo-----
En ég er ekki að reyna að hræða
ykkur, aðeins að benda ykkur
á að vera vel á verði. Ég ráðlegg
ykkur að loka ölum gluggum
og hurðum og sjá um að enginn
fari út fyrir dyr.“
„Hafið engar áhyggjur,“ sagði
Charlie, og það bar á skrumi í
skjálfandi röddinni. „Ef við sjá-
um þennan mannlega kött yðar
læðast einhvers staðar, þá skul-
um við grípa hann og færa yður
hann.“
„Ef þér sjáið hann,“ sagði
vörðurinn og sneri sér við með
hefnigjörnu augnatilliti, „þá
munið þér flýja eins og fjand-
inn væri á hælum yðar.“
„Ó,“ heyrðist í Susan, sem
greip andann á lofti.
„Afsakið frú,“ sagði vörðurinn
snögglega, „ég mundi ekki eft-
ir því að þér voruð hér,“ og hann
gekk fram stofuna, stærilátur í
fasi, rannsakandi umhverfið til
hægri og vinstri og dró spenni-
treyjuna eftir gólfinu.
Framh. í næsta hefti.
58
HEIMILISRITIÐ