Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 64

hlær og hrópar. En engum, sem
við þekkjum, hefur nokkurn-
tíma verið boðið, svo ég efast
um, að það sé rétt, sem látið er
í veðri vaka, að hver og einn,
sem borgað hefur afnotagjald,
fái á sínum tíma tækifæri.“
En hvað skeður? Nokkrum
dögum seinna fengum við tilboð
um að vera viðstödd laugardags-
þátt í stóra salnum, konan mín
og ég. Bréfið frá Útvarpinu lá
í ganginum dag einn, þegar við
komum heim. Við lásum það
vandlega, og komumst að þeirri
niðurstöðu, eftir nákvæma rann-
sókn, að það hlyti að vera ó-
falsað.
Randi var ofsakát. „Og svo
spurningaþáttur! Máske færðu
að taka þátt í honum og nærð í
verðlaun. ...“
Sú hugsun var mér sízt á móti
skapi. Það voru raunar ekki bara
verðlaunin, sem freistuðu mín,
heldur öllu fremur vitundin um,
að miljónir manna um heim all-
an heyrðu nafnið mitt og hlust-
uðu á rödd mína; það byrjaði
strax að stíga mér til höfuðs.
Nú var um að gera að vera
við öllu búinn, og ég skal við-
urkenna, að mín andlega fæða
næstu dagana var sótt í alfræði-
orðabók Salomonsens, sem ég
las af mikilli ákefð. Og þegar ég
var ekki að lesa, hlustaði ég á
tónlist frá öllum mögulegum
stöðum og reyndi að festa mér
í minni strófur úr hljómkvið-
um, nöfn á undarlegum tón-
smíðum og höfundum þeirra.
Og ég las blöðin óvenjuvel, inn-
lendar og erlendar fréttir, til
að vera við öllu búinn. Þetta
var eins og að búa si'g undir
mikilsháttar próf.
Og það var líka „prófskrekk-
ur“ í mér, þegar ég kom í út-
varpssalinn laugardagskvöldið.
Það yrði ekkert spaug að verða
að athlægi fyrir öllum ættingj-
um, vinum og kunningjum, sem
auðvitað hlustuðu allir, einmitt
þetta kvöld.
Útvarpsþátturinn gekk sinn
gang. Það var músik og söngur,
gamanþáttur og sitt hvað fleira,
og áheyrendurnir klöppuðu og
hlógu. Seint og síðar meir kom
svo stjórnandinn að keppnisat-
riðunum. Með lítillátu brosi og
mikilli mælsku hvatti hann
herra og frúr til að gefa sig fram
og koma upp á pallinn til sín.
í fyrstu virtist enginn finna
köllun hjá sér til að taka boði
hans. Konan mín sneri sér að
mér.
„Nú?“ sagði hún svo hátt, að
allir, sem sátu nálægt okkur,
heyrðu það.
Ég leit á brosandi andlitin og
spyrjandi og jafnframt skipandi
svip Randi, og ég heyrði, að ung-
lingar, sem sátu fyrir aftan mig,
62
HEIMILISRITIÐ