Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 67

en þar var enga hjálp að finna
— hún lét mig alveg um að
velja. en hvað gerir maður í mín-
um sporum? Hann hefur annars-
vegar 77 súkkulaðipakka, sem
ekki eru svo litlar birgðir, eink-
um þegar hann hefur unnið þá í
ærlegri keppni. Á hinn bóginn
hefur hann færi á að auka forð-
ann upp í yfir 200 pakka, ef
hann er fús til að hætta öllu á
einu bretti — og enn eitt: hann
fær að sýna að hann er enginn
héri, sem stingur skottinu milli
fótanna og þorir ekki að taka á
sig áhættuna. Þetta síðasta réði
úrslitum.
„Ég hætti á það,“ sagði ég, og
þar með var teningunum kastað.
Áheyrendur fögnuðu ákaft.
„Það held ég sé (skynsamlegt
af yður,“ sagði stjórnandinn.
„Síðasta spumingin er nefnilega
hlægilega auðveld, svo létt að
ég er næstum feiminn við að
bera hana fram. Hún er þessi:
Hvers vegna hefur hesturinn
fjóra fætur?“
Ég var ekki viss um, að ég
hefði heyrt rétt. Áheyrendurnir
virtust einnig hálfruglaðir, en
reyndu að bæta úr því með því
að hlæja bjánalega — á minn
kostnað auðvitað. Hvers vegna
hefur hesturinn fjóra fætur? Ég
reyndi að grafa eitthvað upp úr
allri þeirri fræðslu, sem síðustu
dagana hafði safnazt saman í
heilabúinu, og úr einni alfræði-
orðabók mundi ég þetta: „Hest-
ur, Equus cabollus, hefur verið
húsdýr frá aldaöðli, hjá Indverj-
um og Kínverjum að minnsta
kosti síðan 2000 f. Kr. ...“ Ég
min'ntist þess einnig óljóst, að ég
hafði lesið eitthvað um vaxtar-
lag reiðhestsins, m. a. þetta:
„Lærin eiga að vera breið og
vöðvamikil ...“ En hvers vegna
hesturinn hafði fjóra fætur,
hafði ég aldrei séð neina skýr-
ingu á.
„Hvers vegna hefur hesturinn
fjóra fætur?“ endurtók stjórn-
andinn og hló þessum ertandi
leiðindahlátri sínum, sem fólk-
inu í salnum og hlustendum við
útvarpstækin fannst svo heill-
andi, en mér fannst í mesta
máta óviðfeldinn.
Ég var klumsa, öldungis úr-
ræðalaus. Roðinn hljóp fram í
kinnarnar. Áheyrendurnir tóku
að hlæja, en upp yfir allt heyrði
ég ógeðslegt gjammið í stjórn-
andanum. Hlátur hans dró úr
mér alllan mátt. Ég reyndi að
hugsa, muna, álykta — en á-
rangurslaust. Mér tókst ekki að
finna neina frambærilega skýr-
ingu á fyrirbrigðinu, og ég gaf
kvalaranum það til kynna.
„Nei, en getið þér ekki ráðið
fram úr þessu?“ kvakaði hann
og gerði sig svoleiðis til fyrir
áheyrendunum, að ég fékk
DESEMBER, 1951
65