Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 5

náms. Duncan Orr var búinn að
fá atvinnu á skrifstofu hjá víxla-
miðlara í næstu borg, og Jean
ætlaði í ferðalag til Suður-Evr-
ópu með föður sínum.
Um kvöldið dansaði hún næst-
um hvern einasta dans við Orr,
sem var einbeittur og stima-
mjúkur í senn, og taldi hana þeg-
ar stúlkuna sína. Hann var vask-
legur piltur, fríður sýnum, dökk-
hærður og snareygur, skrafhreif-
inn og tungumjúkur. Jean og
hann voru fallegt par á dansgólf-
inu. í sama mund og þau sveifl-
uðust fram hjá mér, kom ég
auga á „Tréfót“.
Þó að hann gæti ekki tekið
þáít í dansinum, hafði hann
skroppið inn í salinn, líklega af
því að hann taldi það skyldu
sína. Hann stóð einn í dragsúgn-
um við dyrnar. Svipurinn á fölu,
torkennilegu andliti hans í hálf-
rökkrinu lýsti slíkri þjáningu,
að það nísti hjarta mitt.
Þetta sumar breyttust tilfinn-
ingar mínar algerlega í garð
„Tréfótar“. Hann hafði verið svo
vingjarnlegur að bjóðast til að
búa mig undir prófið upp í skól-
ann endurgjaldslaust. Að vísu
hafði ég stundum hlegið að hon-
um með bekkjarsystkinum mín-
um, þó að ég hefði í rauninni
aldrei sama álit á honum og þau,
en þegar við sátum yfir kennslu-
bókunum kvöld eftir kvöld, upp-
götvaði ég undir feimnisskelinni
slíka mannkosti, lærdóm og
menntun ásamt viðkvæmri lund,
að mér varð innilega hlýtt til
hans.
HANN SAGÐI mér, að for-
eldrar sínir væru dánir og hefði
hann verið einkabarn þeirra.
Heltin, sem gerði hann mjög
hörundssáran, stafaði af meiðsl-
um, sem hann hafði hlotið í
bemsku, þegar hann datt ofan
úr háu tré. Samt sem áður hafði
hann von um bata, því að hann
hafði frétt, að sænskur læknir
hefði ráðið bót á sams konar
bæklun með skurðaðgerð. Það
yrði dýrt, en ef hann sparaði,
myndi hann einn góðan veður-
dag hafa nægilega upphæð til
þess.
Þessi kvöld voru mér til mik-
illar ánægju. En það olli mér
undrunar, að Gavin — ég var
hættur að hugsa um hann sem
„Tréfót“ — var vanur að troða í
pípuna sína að loknum lestri og
leiða samtalið varfærnislega að
Jean Dalrymple.
Ég fékk styrkinn og var það
kennslu Gavins að þakka. Með-
an ég stundaði nám í læknaskól-
anum, varð vinátta okkar inni-
legri. Við veiddum í vatninu,
ræddum um allt milli himins og
OKTÓBER, 1954
3